หลังจากได้เจอกับอนุทินโดยบังเอิญเขาก็หมั่นโทรศัพท์หาเธอทุกวัน เช้ากลางวันเย็นจะต้องได้พูดคุยกับเขาไม่มากก็น้อย เอื้องฟ้าไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจแต่อย่างใด อาจเป็นเพราะเขาคือพี่ชายที่เธอคุ้นเคย ถึงช่วงระยะเวลาที่เติบโตเข้าสู่วัยผู้ใหญ่จะไม่ได้พูดคุยกันเหมือนแต่ก่อน แต่ความรู้สึกห่วงหาอาทรยังเหมือนเดิมทุกประการ ในสายตาของเอื้องฟ้าอนุทินยังคงเป็นพี่ชายที่อบอุ่น คอยช่วยเหลือเธอในยามทุกข์ยาก น้ำใจไมตรีที่เขามอบให้เธอไม่เคยลืม
“ฟ้าถึงห้องแล้วค่ะ กำลังจะอาบน้ำนอน ขอบคุณนะคะ บายค่ะ”
อีกหนึ่งความอุ่นใจที่เธอสัมผัสได้คืออนุทินมักห่วงใยเธอเสมอ เขาคอยโทร. เช็คว่าเธอถึงห้องแล้วหรือยัง ระหว่างทางกลับบ้านมีอะไรไม่ชอบมาพากลหรือเปล่า สมกับเป็นนายตำรวจจริงๆ
ผิดกับเขาคนนั้น… ไม่เคยสักครั้งที่จะถามไถ่ จะแวะมาหาก็ต่อเมื่อเกิดความต้องการ พอเสร็จสมก็จากไป
และหลายวันมานี้เขาก็ไม่มาหาเธอที่ห้องเลย…
“เฮ้อ” เอื้
