“ตาจ๋ายายจ๋า หนูกลับมาแล้ว!”
เสียงหวานสดใสมาแต่ไกล เอื้องฟ้ารีบวิ่งเข้าไปสวมกอดบุคคลอันเป็นที่รัก สองตายายร้องห่มร้องไห้ทุกครั้งที่หลานรักมาเยี่ยมเยียน สองมือเหี่ยวย่นลูบไล้ใบหน้าสวยด้วยความคิดถึงสุดขั้วหัวใจ
“คิดถึงเหลือเกินลูกเอ๊ย ยัยหนูของยาย” ยายจันทร์กล่าวทั้งน้ำตาปนเสียงสะอื้นเป็นเด็กๆ
“ตาก็คิดถึงเอ็ง นังหนู” ตาบุญมีก็ไม่น้อยหน้า ถึงไม่ค่อยแสดงออกเท่าคนเป็นเมียแต่ก็รักและเป็นห่วงหลานสาวคนนี้เสมอ
“ร้องทำไมคะเนี่ย หนูอยู่ตรงนี้แล้ว ห้ามร้อง” นิ้วโป้งเรียวเช็ดหยาดน้ำตาบนร่องแก้มเหี่ยวย่น
“อ้าว… แล้วนั่นเอ็งพาใครมาด้วยน่ะ” ตาบุญมีขยับแว่นตาเพ่งมองชายหนุ่มรูปร่างสูงกำยำแต่งกายดูดี
“ผัวเรารึยัยฟ้า?” ยายจันทร์ถามโต้งๆ ตามประสาคนบ้านนอก ปริญถึงกับหลุดยิ้ม เอื้องฟ้าลนลานโบกไม้โบกมือยกใหญ่
“มะ ไม่ใช่นะยาย ไม่ใช่”
“ถ้าไม่ใช่แล้วใคร ปกติก็เห็นมาคนเดียวไม่เคยเอาใครมาด้วย”
ตาบุญมีคล้
