รักเราสามคน 3p

เครื่องบินโบอิ้งลำใหญ่กำลังแลนดิ้งลงสู่สนามบินสุวรรณภูมิ เที่ยวบินจากอเมริกาไฟลท์ TG9397 เดินทางมาถึงในเวลาสามทุ่มเศษ แม็กเวลล์ ชายหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ดปีเพิ่งเดินทางกลับหลังจากมีธุระต้องบินไปต่างประเทศด่วน เขาเป็นลูกชายคนเล็กของกมลเนตร แต่ทว่าในช่วงวัยเด็ก ครอบครัวมีปัญหาทำให้เขาและแม่ต้องแยกกันอยู่ มีช่วงหนึ่งคือขาดการติดต่อนับสิบปี แต่ก็ยังรู้ข่าวคราวบ้างจากคนรอบตัว เมื่อพ่อแม่เลิกกันลูกชายฝาแฝดเลยถูกแบ่งกันเลี้ยงดู คนโตคือมิกกี้ไปอยู่กับแม่ คนเล็กคือตัวเขาเองไปอยู่กับพ่อ แม้จะไม่รู้ปัญหาลึกๆ ของผู้ใหญ่แต่มันทำให้เขาโกรธแม่และพี่ชายมากทีเดียว ชีวิตที่มีแค่พ่อลำบากมากถึงขั้นหลั่งน้ำตา แต่ชีวิตแม่กับพี่ชายดันสุขสบายและมีครอบครัวใหม่อยู่ที่นั่น จนกระทั่งพ่อได้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุในตอนเขาอายุ 15 ปี เมื่อไม่มีญาติผู้ใหญ่คอยดูแล กมลเนตรหวังจะกลับมารับลูกไปอยู่ด้วยกัน ทว่าเขายังที่รู้สึกว่าแม่เห็นแก่ตัว หาความสุขสบายใส่ตัว เลยเลือกที่จะอยู่กับน้องสาวแม่ นั่นก็คือเดือนแรมหรือน้าแรมที่เขาเรียกติดปากมาจนทุกวันนี้ แต่เมื่อเวลาที่ผ่านมาเนิ่นนาน วันเวลาเปลี่ยน เขาเริ่มโตขึ้น ความโกรธที่เคยสุมอกในวัยเด็กก็หายไป มีแต่ความโหยหาความรักจากแม่และพี่ชายที่แยกกันอยู่สิบกว่าปี จนกระทั่งได้ปรับความเข้าใจกันโดยมีเดือนแรมเป็นตัวกลางให้หลานกับพี่สาวได้คุยกัน อีกทั้งกมลเนตรเริ่มป่วยออดแอดตามอายุ อาการป่วยที่เป็นจึงช่วยเป็นหัวข้อให้มีบทสนทนา จนในที่แม็กเวลล์กับแม่ก็เข้าใจกันได้ รวมทั้งพี่ชายฝาแฝดที่ไม่เคยพูดคุยกันเลยก็เริ่มได้สัมผัสกับคำว่าพี่น้องมากขึ้น ชายหนุ่มลากกระเป๋าใบใหญ่ เดินออกมาจากทางเดินผู้โดยสารขาออก สายตาคมเข้มมองหาบุคคลที่นัดหมายกันว่าจะมารับ เขายืนรอตรงจุดที่นัดหมายกัน มองดูเวลาในนาฬิกาข้อมือก็เหลืออีกหลายนาทีที่นัดหมายไว้ กระทั่งมีร่างเพรียวบางเดินมาในท่าทางรีบร้อน “พี่แม็ก” เสียงที่เรียกนั้นดังมาจากแฟนสาวชื่อเล่นว่ากวาง ชายหนุ่มรีบเข้ารับร่างขาวที่กระโจนเข้าใส่ด้วยความคิดถึง เป็นการห่างที่นานและไกลที่สุดเลยก็ว่าได้ ครั้นแม็กเวลล์ไปอยู่ที่อเมริกาตั้งหนึ่งเดือน และกวางก็รู้เพียงว่าแฟนหนุ่มของเธอเดินทางไปเยี่ยมแม่ที่ไม่ได้เจอกันนานโขก็แค่นั้น ริมฝีปากสวยประกบลงข้างแก้ม แล้วกดจูบแรงๆ ให้สมกับที่คิดถึงและนับวันรอกลับมา เช่นเดียวกับอีกฝ่าย จูบย้ำๆ ที่ข้างแก้มสองข้างไปมา ท่ามกลางสายตาคนเดินไปเดินมา แต่ทว่ากิริยาที่ทำมันเป็นเรื่องปกติในสนามบินเสียแล้ว “ไปนาน” “หนึ่งเดือน” “ใจจะขาด กวางคิดถึงพี่มากรู้ไหม” “รู้ครับ เพราะมีเด็กงอแงเร่งให้พี่กลับ” ชายหนุ่มขยี้กลุ่มผมสีแดงไวน์ที่เพิ่งทำมาเมื่อกี่วันจนเจ้าของแอบค้อนตาใส่ เธอสระไดร์ให้ผมสลวยเพื่อมารับแฟนหนุ่ม แต่กลับโดนพังซะงั้น “ผมกวางยุ่งหมดแล้ว” “อะ ไม่แกล้ง” ว่าแล้วก็หันไปลากกระเป๋าใบใหญ่ มืออีกข้างจับมือขาวของแฟนสาวเดินไปยังลานจอดรถด้วยกัน รถญี่ปุ่นสีขาวหมายเลขทะเบียน บบ 1997 จอดตรงลานที่สองห่างจากอาคารของสนามบินไม่มาก แม็กเวลล์ยกกระเป๋าขึ้นด้านหลังให้เรียบร้อยก่อนจะมองเหมือนหาอะไรบางอย่าง “พี่มองหาอะไร” “นี่กวางขับมาเอง” “ใช่ กวางขับเอง เก่งไหมล่ะ” ทีแรกนึกว่ามีเพื่อนขับรถมาให้ เพราะกวางยังเพิ่งฝึกในการขับ หญิงสาวชูกุญแจรถที่เพิ่งถอยมาไม่กี่เดือน ก่อนแฟนหนุ่มจะเดินทางไปเยี่ยมแม่ เรียวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน แปลกใจที่เธอกล้าขับขนาดนี้ อีกทั้งแอบทำใบขับขี่ตอนไหนก็ไม่รู้ “งั้นพี่ขับเอง กวางยังไม่คล่อง” “ขับบ่อยๆ ก็เก่งไงคะ” “พี่เข้าใจค่ะคนสวย แต่ตอนนี้อยากพักผ่อน ทิ้งตัวลงนอนเตียงนิ่มๆ” เพราะชายหนุ่มใช้เวลาเดินทางนานพอสมควร ตอนนี้อยากจะพักผ่อนเสียเต็มประดา ดังนั้นผู้ที่ชำนาญมากกว่าอย่างแม็กเวลล์จึงเป็นพลขับในครั้งนี้ รถราในช่วงดึกแม้จะเบาบางลง ทว่ายังพอมีให้หงุดหงิดใจ ในเวลานี้แม็กเวลล์อยากล้มตัวลงนอนเหลือเกิน ไปเร็วได้เท่าไหร่ยิ่งดี ขณะที่กวางนั่งเขี่ยจอมือถือ อัปเดตสเตตัสถึงแฟนหนุ่มที่ห่างกันเป็นเดือน ไม่สนใจเลยว่า เส้นทางที่ชายหนุ่มขับไปมันไม่ใช่ทางกลับบ้าน กระทั่งเงยหน้าขึ้นมามอง ครั้นรู้สึกแสบตาจากแสงไฟมือถือ ก็แปลกใจและไม่คุ้นชินกับทางที่มาเลยสักนิด “ทางลัดเหรอ” “...” แม็กเวลล์ไม่ตอบ เขาอมยิ้มแล้วยังวางมือไว้ที่ต้นขาเนียนของกวาง เมื่อไม่มีคนอื่นมาด้วยอย่างที่คิด เขาก็อยากมีเวลาสองคนอยู่กับแฟนสาวก่อนจะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ตามความรับผิดชอบ “ไม่กลับบ้านเหรอคะ” “ห่างกันเป็นเดือน ใจคอจะมารับพี่เพื่อส่งกลับบ้าน แค่นี้น่ะเหรอ” “ไม่แค่นี้ จะเอาแค่ไหน” “มากกว่านี้ได้ไหม” มือที่วางบนต้นขาบีบเบาๆ เหมือนเป็นสัญญาณบอกคนอายุน้อยเป็นนัยๆ จากนั้นตั้งใจขับรถไปยังสถานที่ที่นึกไว้ในหัว กวางนั่งเงียบมาตลอดทางจนมาถึงโรงแรม “อะไรกันเนี่ย” “ไม่กลับบ้าน แม่กวางไม่ว่าใช่ไหม” “ท่านคงคิดว่ากวางคงอยู่ที่บ้านพี่” เรียนจบมีงานทำและโตเป็นผู้ใหญ่ ก็คงไม่มีใครว่า หากเธออยู่บ้านแฟนหนุ่มก็มีน้าสาวอีกคน จะทำเรื่องอย่างนั้นก็เกรงใจคนแก่กว่า ครั้นน้าแรมก็แอบหัวโบราณอยู่บ้าง “อยู่กับพี่ก่อนนะ พรุ่งนี้ค่อยกลับ” “น้าแรมไม่เป็นห่วงเหรอ” “พี่บอกแกถึงพรุ่งนี้เช้า” กวางได้แต่ยิ้ม จากนั้นชิงลงจากรถไปก่อน จากนั้นเดินเข้าไปยังเคาน์เตอร์เปิดห้องสวีทสำหรับคู่รักหนึ่งคืน