Enchanted Academy: The Crown Princess(Tagalog Version)

02

Chapter Two

Samantha's POV

Tumatakbo ako ngayong kasama si lola Meng. Hindi ko alam basta may humahabol nalang sa'min.

Kanina kasi habang kumakain kami ng hapunan ay bigla nalang nag panic si lola.

"Samantha! Pumunta ka muna sa kwarto!" Taranta'ng sabi ni Lola Meng sa'kin.

Nagtaka naman ako sa kinikilos niya.

"Bakit po lola, hindi ko pa po tap-"

"Bilisan mo na!"

I was shocked when my grandmother shouted at me. Confused, I just followed my grandmother. I quickly stood up while my grandmother locked the doors and windows and was confused.

Grandma suddenly looked at me with angry eyes. Because of that I ran into the room. Even now I saw that my grandmother was angry with me so I was a little scared. Bago ko maisara ang kwarto ay narinig ko ang sinabi ni lola.

She uttered the words that made me really confused. Like I'm literally filled with confusion right now.

"They're here!"

Mula sa loob ay hindi ako umalis malapit sa pinto. Nanatili akong nakatayo doon at nakikinig sa mga galaw ni lola.

"Pano sila napunta dito? Alam na ba nila?" Dinig 'kong sabi ni lola mula dito sa pinto.

Dahil sa curiosity ay lumapit ako sa bintana ng aking kwarto. Madilim na sa labas kasi mag aalas nwebe na ng gabi. Malakas ang hangin na pumasok mula sa aking bintana kasi hindi pala ito nakasarado. Lumilipad doon ang kurtina at pumapasok ang kakarampot na ilaw mula sa labas ng bahay.

Nang malapit na ako dito ay siyang paghila sa'kin ni lola na ikinabigla ko. Mahigpit ang hawak niya sa'kin na animo'y ayaw na niya akong bitawan.

"Lola." Ang tanging nasabi ko

"Kailangan na nating umalis dito. Delikado."

"Bakit po lola? Ano po ba ang nangyayari?" Tanong ko habang may hinahalukay siya sa kwarto ko pero hindi niya parin ako binibitawan.

Nang mahanap na niya ang hinahanap niya ay pinahawak niya ito sa'kin. Isa itong box na hindi kalakihan pero medyo mabigat siya.Ni hindi ko nga alam na meron pala ako nito sa loob ng kwarto ko eh.

Bumitaw si lola sa'kin kaya hindi ko na mapigilang mainis. Wala akong kaalam-alam 'kong anong nangyayari. Kinakabahan ako na ewan.

"'La can you please tell me what's happening?" Inis na tono ang naibigay ko kay lola.

Hindi siya sumagot at lumapit sa'kin pero bakas padin sa mukha niya ang pagkaseryoso tsaka sinuotan ako ng napakakapal 'kong hoodie jacket na minsan ko lang isinusuot pag may importanteng lakad o kapag naman tiglamig.

"La!" Tawag ko na medyo napalakas pero tanging 'shh' lang ang sagot ni lola sa'kin at mahigpit uli'ng hinawakan ang aking pulsuhan.

"Let's go!" Ma-autoridad na sabi ni lola.

Iwinaksi ko ang kamay ni lola Meng na nakahawak sa'kin sabay na masamang tumingin sa kaniya. Napatigil siya.

Pero hindi sa'kin ang tingin niya kundi sa bintana ng aking kwarto. Paglingon ko ay may nakita akong mga Anino ng tao kaya kinabahan ako. Iyon ba? Iyon ba ang dahilan kung bakit ganito ang mga kilos ni Lola Meng?

"We really need to go Samantha. Please makinig ka kay Lola." Mahinang wika ni lola na may halong pagpapa-awa.

Gulong g**o man ay wala na akong sinayang na oras. Ako na ang humawak kay lola at hinila siya palabas ng kwarto ngunit napahinto ako ng may maalala.

"Ang libro!" Mahinang bulalas ko.

Patakbo ko itong kinuha sa ilalim ng aking kama at dali daling isinuksok sa jacket ko na may malaking bulsa sa loob na sakto lamang sa libro. Feeling ko kasi Napaka importnte nito kaya dadalhin ko nalang. Sabi kasi sa'kin ni Sister Lily ang libro daw na ito ay isang original at hindi basta-basta.

Pagtayo ko ay kaagad akong hinila ni lola at nararamdaman ko ang paligid na may kakaibang pwersa na hindi ko mawari kung ano.

At heto na nga kami tumakbo habang may nakasunod sa'min na mga anino. I don't know kung anino ba sila o kung tao kasi wala akong maramdaman o narinig man lang na mga yapak ng paa. Hindi rin naman ako makalingon dahil sa bilis ng takbo namin ni lola.

Hindi pa din mawala ang kabang nararamdaman ko at ang hindi maipaliwanag na ihip ng hangin. Parang animoy sinusubaybayan kami sa bawat galaw namin.

Habang tumatakbo ay hindi ko mapigilang magtanong kay lola.

"'La sa'n po tayo patungo?"

Para kasing walang pinapatunguhan ang pagtakbo namin ni lola at nahalata ko na rin ang pagkapagod niya dahil sa mabibigat niyang paghinga.

Muli ay hindi ako sinagot ni lola. Pero maya-maya huminto kami sa may eskinita at nagtago sa madilim na parte.

Hinawakan ako ni lola sa magkabilang balikat.Hinihingal man ay pinilit niya paring magsalita.

"Please Samantha. All you need to do is Run and stay away from this place as much as possible. Kahit anong mangyari wag na wag kang lilingon, okay?"

"O-okay!" Tango-tango 'kong sagot habang mas lalong kinabahan.

Doon pumasok sa isipan ko ang sinabi ng matanda kahapon lang. Ito ba ang tinutukoy niya? O baka naman hindi? Maaring ito nga iyon.

"The Book?" Bulalas ni lola na ikinalingon ko sa kaniya at nakita ko na nakatingin siya sa bulsa ng aking jacket.

Nakadungaw kasi doon ang libro.

"Bakit lola? Alam mo po ba kung anong libro 'to?" Sabi ko kay lola habang nilalabas ang libro galing sa bulsa.

Tahimik parin kaming nakatago habang bulong lang ang aming mga boses. Nanlalaking ibinilaik ni lola ang libro sa aking bulsa na halos ipagsiksikan na niya para walang dumungaw na parte. May kinalaman ba ang librong 'to sa nangyayari?

Kaagad na nag palinga-linga si lola sa likuran at muling tumingin sa'kin ng masinsinan.

Marami akong katanungan ngunit ni isa walang lumalabas sa bibig ko dahil sa lakas ng pintig ng puso ko dulot ng kaba. Mamatay na ba kami? Ako? Wag naman sana ang bata ko pa kaya para mamatay.

Iniling ko ang aking ulo para mawala ang walang kwentang katanungan na yun sa aking isipan.

"Makinig ka'ng mabuti Samantha."

Pero hindi ko matingnan si lola dahil hindi na mawala-wala sa isip ko ang mga tanong.

"Samantha Astrea!"

Napapitlag ako ng marinig ko mula sa kaniya ang buo 'kong pangalan.

"May hihilingin ako sa'yong pabor. At ipangako mo na tutuparin mo ito. Naiintindihan mo ba ako?" Tanging tango lang ang aking sagot

Hindi na ako makapagsalita dahil sa kalituhan. Gusto ko na din'g umiyak pero parang na dehydrate yung katawan ko kaya walang lumalabas na luha dito.Malakas parin ag kabog ng dibdib ko habang hinihintay ang susunod na sasabihin ni lola.

"Pumunta ka sa kabilang bayan. Hanapin mo ang pangalang Mang Egnacio. At wag na wag mong wawalain ang libro na nasa iyo. Pinapangako ko pag nahanap mo siya malalaman mo ang buo mong pagkatao." Doon na tuluyang bumuhos ang aking mga luha.

Magpapaiwan siya para makatakas ako ng ligtas? Ganoon?

"At sa tingin mo papayagan kita?"

"Kaya mo. Alam kong kaya mo kaya sige na. Umalis ka na malapit na sila.please Samantha! Wag matigas ang ulo." Pagmamakaawa ni lola sa'kin.

May na rinig kaming kalabog tanda na nandiyaan na sila. Mas lalong bumuhos ang aking mga luha hindi dahil sa kaba kundi sa kadahilanang magpapa-iwan siya sa mga humahabol sa'min

Dahan-dahang tinanggal ni lola ang kamay ko na mahigpit na nakahawak sa damit niya.

Ayoko siyang maiiwan. I can't afford to lose someone again.

Wala akong nagawa para akong istatwa na nakatayo habang nakatingin kay lola na unti-unting lumalayo sa'kin paatras, dahan-dahan. Unti-unti niyang ini-expose ang sarili niya sa kakarampot na mga ilaw sa kalsada.

Nakita ko pa si lola na sininyasan ako na umalis na.

"Run! Faster Samantha! Lumayo ka na sa lugar na'to!"

A sudden voice came out of nowhere. Doon ko napagtantong boses pala yun ni lola. Nabigla man ay kaagad ko siyang sinagot gamit din ang isip ko.

"No! I won't leave you!" Matigas 'kong sagot.

Tiningnan niya ako. Hindi ko alam pero ibang Lola Meng ang nakita ko. Itinaas niya ng bahagya ang kamay niya. May sinabi siya na hindi ko narinig.

At bigla nalang akong tumilapon papalayo kay lola. Sa bilis ng pangyayari ay hindi na ako nagulat sa ginawa sa'kin ni lola. Mabilis akong tumayo pero napadaing ako ng makitang duguan ang kaliwang braso ko na ginawa 'kong suporta kanina para hindi mabagok ang ulo ko.

Lola Meng on the other hand ay biglang nawala. Nilibot ko pa ang paningin ko sa buong kalsada pero ni anino niya ay hindi ko na talaga makita. Wala akong nagawa kundi ang tumakbo na lamang. Paulit-ulit 'kong inalala ang sinabi sa'kin ni lola para hindi ko ito makalimutan.

Napahinto ako ng maalala na hindi ko pala kabisado ang daan papuntang kabilang bayan. Nag ba-bus lang kasi kami noon ni lola ta's natutulog pa ako sa byahe.

"Saan ako magtatanong nito?" Bulalas ko sa aking sarili. Natampal ko ang noo ko ng wala sa oras.

Lumingon ako sa Kaliwa. Kanan. Likod. Harapan.

Ngunit wala akong makitang ni kahit isang tao o hayop man lamang na gumagala. Tumingin ako sa kalangitan. May mga bituin at malaking buwan pero hindi doon naka focus ang aking tingin.

Alitaptap?

Isang alitaptap ang lumilipad sa'king ulohan. Pumunta ito sa harapan ko. Pakiramdam ko ay kinakausap niya ako.

"Gusto mo na sundan kita?" Tanong ko dito.

Baliw mang pakinggan ay wala akong nagawa. Sinundan ko ito. Lakad takbo ang ginawa ko. Hindi ng iba ng direksiyon ang alitaptap. Diretso lamang ito.

Nabuhayan ako bigla ng makitang huminto ang alitaptap sa di kalayuan na may nakatayong mga tao. Madilim sa parteng 'yun kaya hindi ko mawari kung ilan sila. Basta ramdam ko lang ang presensya nila.

Nang makalapit ako ay huminto ako na humihingal. Hawak ko pa din ang kahon na ibinigay sa'kin ni lola. Hindi ko ito binitawan kahit na tumilapon ako kanina. Pagod ang una 'kong naramdaman ng huminto ako.

Tinawag ko sila. Nagbabakasakaling matulungan nila ako.

"Ex-cuse me?"

Dalawang babae at tatlong lalaki ang Nakatayo sa harapan ko ngayon. Pero ni isa sa kanila walang sumagot. Na animoy hindi ako naririnig. Kumunot ang noo ko ng may ma realize.

Napa-atras ako. Baka sila yung humahabol sa'min. Nang pangatlong hakbang ko na, ay siya namang paglabas ng kakarampot na ilaw ng buwan na naging daan ko para makita sila ng tuluyan.

Napahinto ako.

Doon ko napagtantog kakaiba ang mga suot nila.

The two girls dressed elegantly na parang mga diwata. The one on the rigth side has a long blonde silky hair with a perfect ratio face na may matataas na hikaw sa tenga. A not so perfect nose but suited on her face and a hazelnut eyes.

The other one has 'a not so curly' hair na lagpas hanggang balikat na sinamahan ng two way bangs at sinamahan pa ng deep green eye niya na umiilaw dahil sa sinag ng buwan. They both wearing a long fitted dressed na may nakasulat sa bandang kanang dibdib na 'EA'. May hiwa din ito sa gilid na kitang-kita ang magaganda nilang hita. In short their like a Goddess.

Yung tatlo namang lalaki ay nakasuot ng mamahaling tuxedo.

The one in the middle had a Ash Gray hair. A perfect nose. A red lips. A smiley eyes with a color of deep brown eyes and wearing a black tuxedo with a gray necktie on it.

The second one on the left side had a blue navy eyes with a perfect black hair na medyo magulo that suited on him. A brown eye with a bit chinito and a red lips with a big nose that suited only in his face. He's wearing a brown toxedo with a maroon necktie na hindi ako sigurado dahil medyo madilim.

And lastly the guy on the left side of the girl with a curly hair. He has also an Ash Gray hair but a beautiful light green eye. An intimidating face . a red kissable lips. And wearing a maroon tuxedo matching with a maroon necktie.

They're all look great. But fear is what I felt right now.

Kung sa unang tingin mo ay para silang normal but when you pay attention sa kanilang mga kamay ay may bitbit silang mga gamit na hindi ko mawari kung ano. Sandata ba ito o laruan? Para kasing mga sandata ehh.

The two girls and one guy ay may hinahawakan na parang tungkod na parang hawakanan ng payong. Then yung dalawa namang natitirang lalaki ay may bilog na hawak na para siyang maliit na bomba na hindi ko alam 'kong bomba ba talaga yun o kung ano man.

Dahan-dahan akong umaatras para hindi nila mapansin. Biglang nagsalita ang babeng may mahabang buhok dahilan ng paghinto ko.

"Guys! I think my friend found the thing." Masigla niyang sabi sa kaniyang mga kasamahan na tila nabuhayan naman.

"Where?" Masiglang wika 'nong isang lalake na medyo chinito.

Iritado namang tumingin ang babeng kulot ang buhok sa direksiyon ko. Napapitlag ako. Nagulat din 'yung babae.

Tatakbo na ba ako? Parang hindi naman sila mukhang masasama eh. Pero malay ko ba baka nagmamaganda lang siguro sila, alam niyo na yung mga witch ganoon. No one knows diba? Ako may kakaiba sa'kin eh!

Dahil sa naging reaksiyon niya ay napalingon silang lahat sa direksiyon ko. Nagtama ang mata namin nong lalaking naka kulay Maroon na tuxedo. Hindi ko alam pero nakipag titigan siya sa'kin. Yung mga tingin niya ay nakakabahala, yung bang tipong hindi mo kayang sabayan sa titigan dahil uncomfortable sa feeling. In short intimidating yung mga titig niya.

Ka agad akong umiwas tingin.

"Nakikita niya tayo?"

"I don't know? Maybe?"

"Shut up will ya'!"

Dinig kong mga bulungan nila. Of course nakikita ko kayo. Ano tingin niyo sa'kin bulag. Weird din ng mga taong 'to. Mukha naman silang normal. Wait! wag niyong sabihin na multo sila. Whaahhh! Kung multo man sila I swear tatakbo na talaga ako, wala akong pake kung bumalik ako sa bahay.

Dahil sa takot ko na baka sila nga yung mga taong humahabol kay lola ay mabilis ko silang tinalikuran. Hindi pa nga ako nakahakbang ay isang boses ang nakapag pigil sa'ki.

"Stop!" Boses lalaki ang na dinig ko at mababakas doon ang mautoridad niyang boses.

Lumingon ako.

"Ako?" Turo ko sa sarili ko.

Hindi ko pinahalata ang kabang nararamdaman ko. Tri-ny 'kong maging natural. At sa tingin ko ay nadala naman sila.

"Oww! So you really did see us?" Ask the guy na naka brown tuxedo. Napairap naman ang babaeng kulot ang buhok habang may ibinulong na hindi ko narinig.

Kunot-noo ko naman silang sinagot na medyo pabalang.

"Of course? I'm not that blind though. Is there a reason why I shouldn't? Or are you a ghost! Please say no!" Kabadong tanong ni Sam.

Pumalakpak naman ang lalaki and stated the word 'wow' pero naputol ang susunod niyang sasabihin ng tinigilan siya no'ng babaeng mahaba ang buhok.

"A mere human huh!" Naka smirk na sabi nong babaeng mahaba ang buhok.

"Is it her?" Tanong niya sa-. Alitaptap? What the heck!

Natawa siya ng bahagya. Sinaway naman siya ng lalaking kung makapagsalita ay mapapasunod ka talaga. Yung naka Color Maroon tuxedo.

"Cut the nonsense Sophia and make it fast. It's getting late." Ma-autoridad niyang wika.

Mas lalong nangunot ang aking noo. May namumuong ideya sa aking utak kung ano sila at makokompirma ko lang ito sa isang bagay.

I tried to communicate through telepathy. I may not know the procedure but I will try my best to do it.

Hindi pa nga ako nakapagsalita through telepathy ng may nagsalita na. And it confirmed my suspicious.

"Telepathy? Who the hell are you?" Sabi 'nong lalaking naka color gray na tuxedo.

Nagreact-an na naman ang mga kasamahan niya.

"Telepathy?" Said the Chinito guy

"Really?" Said the girl with a long hair

"Oh c'mon isn't it obvious?" Said the girl who always rolled her eyes.

"Tch!" Said the guy with an intimidating looks.

So they're like me. An extraordinary human? Sounds interesting, pero kung tutuusin delikado sa isang katulad 'kong walang kaalam-alam sa kakayahan ko.

"Give me the book!" Said the guy who's wearing a maroon tuxedo with full of authority.

Napaisip ako. Siya siguro yung leader nila. At asa silang ibibigay ko ang libro sa kanila. Hindi ako bastang nauuto noh! Ibibigay ko lang 'to pag binalik nila si lola sa'kin.

Patay malisay ko siyang sinagot.

"Huh? What are you trying to say mister? I don't have any books. Now if you'll excuse me."

Balak ko na sanang umalis. Papatalikod na sana ako ng hindi na ako makahakbang. Kahit anong galaw ko ay tila na estatwa ako.

"Not so fast girl." Said with a girl who always ruled her eyes. Kahit hindi ako nakatingin ay alam ko na siya iyon.

"Let me go!" Asik ko

"Parang hindi ka ata nabigla? What are you? I mean what's your power, your speciality?" Said the Chinito guy habang nagpaikot-ikot sa'kin na para bang ini-inspeksiyon ang boung katawan ko.

Ako naman ay pinipilit na makawala. This f*****g amateurs! I don't have a time to stand still. Hahanapin ko pa si mang Egnacio para mabawi ko si lola. Nakakainis naman.

"What the f*ck are you sayin' mister? I had no idea what's your talkin' about!" Asik ko

Bigla namang sumabat ang lalaki na naka gray tuxedo.

"Liar. Stop pretending. No ordinary people can see us. Nakikita mo kami ngayon ibig sabihin hindi ka ordinaryo. I can read your thoughts woman. So stop pretending and hand us the book that you stole from us!"

Natigilan naman ako sa'king ginagawa.

'Stole? Me? Stole the book? Really?' I thought

For the second time I was accused of being a thief. Kung magiging criminal man lang din ako ay hinding-hindi ko mapipili ang maging magnanakaw. Syempre doon ako sa mas exciting, like a killer ganoon.

"Yes. You. So give me the book!"

I stop when I remembered that he can read my thoughts. I was about to talk back to him when I saw them shocked looking at my back and they slowly step backward. I can't move so I can't see what they saw on my back.

What could it be?....

To be continued...