แชมป์...
"เชยตอบจดหมายพี่ไปแล้วนะ ทำไมพี่ไม่ตอบจดหมายเชยกลับมาไอ้คนใจร้าย"
คำพูดของคนที่โวยวายใส่ผมทำให้ผมที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ถึงกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เด็กนี่จำผมได้งั้นเหรอ? หมายถึงจำเรื่องตอนเด็ก ๆ ของเราได้น่ะเหรอ? แล้วตอบจดหมายถึงผมตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมผมไม่ได้รับมัน ไม่มีใครที่บ้านพูดถึงเรื่องจดหมายเลยสักคน
"ตอบไปตอนปอสองนู้น พี่คงจำไม่ได้หรอกเพราะพี่ลืมเชยไปแล้ววว"
คนที่นอนพูดอยู่ข้าง ๆ พูดเสียงสูงเสียงต่ำพลางหัวเราะคิกคักก่อนจะเงียบไป ถ้าเป็นตอนนั้นผมคงไม่ได้รับหรอกเพราะผมเข้าโรงเรียนประจำส่วนช่วงปิดเทอมก็ไปอยู่บ้านพี่เลี้ยง
พรึ่บ!
แต่แล้วอยู่ ๆ ร่างของผมก็ถูกคนตัวเล็กกว่ากระชากให้ล้มลงบนเตียงก่อนที่ร่างเล็ก ๆ จะปีนขึ้นมานอนทับร่างผมเอาไว้ ขาเรียวยาวทั้งสองข้างคาบเกี่ยวร่างผมไว้แน่นจนลุกออกไปไหนไม่ได้เลย
"อบเชยลงไปนอนข้างล่างอย่ามานอนตรงนี้"
ผมบอกคนที่นอนนิ่งอยู่บนร่างของผม
