รัก(ไม่)ร้าย นายไบค์เกอร์

เกมของคนแพ้

แชมป์...

ในที่สุดวันแข่งขันที่ผมรอคอยก็มาถึง บรรยากาศในงานวันนี้ดูครึกครื้นกว่าทุกงานที่ผมเคยไป อาจเป็นเพราะว่างานวันนี้เป็นงานใหญ่และมีนักบิดเก่งๆอีกมากมายมาลงสนาม ทั้งยังมีสปอนเซอร์เจ้าใหญ่หลายเจ้ามาร่วมงานและที่ขาดไม่ได้ก็คงเป็นพวกน้องนางพริตตี้ทั้งหลายที่ทำหน้าที่ดูแลแขกในงานรวมไปถึงนักบิดอย่างพวกผม ก็เลยทำให้มีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มาชมงานนี้เยอะขึ้นตามไปด้วย

"ไอ้แชมป์มึงไปแดกข้าวก่อนดิวะเหลืออีกหนึ่งชั่วโมงจะลงสนาม เดี๋ยวกูกับไอ้โป้งจะไปดูช่างที่มาเช็ครถให้มึง" ไอ้ตี๋ที่เดินถือข้าวกล่องมาให้ผมพูดขึ้นพร้อมกับวางข้าวกล่องและน้ำเปล่าไว้ตรงหน้าผม

"เออมึงกูฝากด้วยนะเดี๋ยวกูกินเสร็จแล้วจะตามไปลองเครื่อง" ผมบอกมันก่อนจะรีบหยิบข้าวกล่องมาเปิดกิน

วันนี้ไอ้โป้งและไอ้ตี๋ทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยผมและดูแลผมในหลายๆเรื่อง พวกมันสองคนมีบัตรหมายเลขประจำตัวของผมแขวนไว้ทำให้สามารถเข้าออกห้องพักนักแข่งได้สบายๆและสามารถพูดคุยหรือประสานงานกับเจ้าหน้าที่ในสนามนี้ได้

"ไอ้แชมป์มึงฉีดยาก่อนกินข้าวแล้วใช่มั้ย" ขณะที่ผมกำลังกินข้าวอยู่เสียงไอ้ตี๋ที่วิ่งหน้าตาตื่นออกมาจากโซนเก็บรถก็ดังขึ้นราวกับว่ามีเรื่องอะไรร้ายแรง

"เออดิ กูเพิ่งฉีดไปก่อนมึงจะเอาข้าวมาให้กูกินเนี่ยไอ้ห่าดูทำหน้ากูก็ตกใจหมด" ผมหันไปบอกมัน

"กูก็ตกใจหมดคิดว่ามึงลืมฉีด" มันพูดด้วยท่าทางโล่งใจ "อะนี่ลูกอมมึงพกไว้เผื่อต้องใช้" ไอ้ตี๋โยนลูกอมให้ผมเม็ดนึงก่อนที่มันจะเดินกลับเข้าไปในโซนเก็บรถเหมือนเดิม

ผมพลิกอ่านฉลากลูกอมที่มันโยนให้ผมเพื่อเช็คให้แน่ใจว่าในลูกอมมีส่วนผสมของน้ำตาลเทียมหรือเปล่าก่อนจะเก็บไว้ในกระเป๋า สำหรับคนที่ใช้อินซูลินอย่างผมไม่สามารถทานน้ำตาลเทียมได้เพราะจะมีผลข้างเคียงที่เป็นอันตราย หมอจึงไม่อนุญาตให้ใช้น้ำตาลเทียมแต่ผมสามารถทานน้ำตาลปกติได้แต่ต้องอยู่ในปริมาณที่เหมาะสม

"คุณแชมป์คะน้ำส้มคั้นสดที่คุณแชมป์ขอได้แล้วค่ะ" เสียงสาวสวยคนหนึ่งที่ทำหน้าที่ดูแลเรื่องอาหารการกินของนักแข่งในวันนี้เรียกผมพร้อมกับถือแก้วน้ำส้มคั้นเดินเข้ามาหาผมด้วยท่าทางยิ้มแย้ม

"อ้อ ขอบคุณมากครับ" ผมพูดกับเธอพร้อมกับส่งยิ้มไปให้และรับน้ำส้มคั้นมาไว้ในมือก่อนที่เธอจะเดินจากไป

ชีวิตคนติดอิซูลินอย่างผมมีข้อจำกัดหลายอย่าง ก่อนฉีดอินซูลินผมต้องเตรียมของกินไว้ให้พร้อม และหลังจากฉีดไปแล้วผมต้องกินข้าวในเวลาไม่เกินสามสิบนาที รวมไปถึงเตรียมเครื่องดื่มน้ำผลไม้หรือเครื่องดื่มที่มีส่วนผสมของน้ำตาลที่ไม่ใช่น้ำตาลเทียมไว้ทานเวลาที่มีผลข้างเคียงจากการใช้ยา ซึ่งมันมักจะเกิดขึ้นบ่อยๆเวลาที่ผมพักผ่อนไม่เพียงพอแล้วมาใช้ยาหรือบางครั้งก็หลังใช้ยาไปแล้วสักพัก แต่ว่าวันนี้ไม่มีปัญหาอะไรเพราะผมเซฟตัวเองและเตรียมพร้อมมาดี

"แชมป์มึงเรียบร้อยยังไปลองเครื่องอีกทีดิ๊ว่าปกติมั้ย" ไอ้โป้งที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากโซนเก็บรถตะโกนบอกผมก่อนจะกวักไม้กวักมือให้ผมตามมันเข้าไป

ถ้าถามว่าทำไมพวกมันเช็ครถแล้วถึงต้องให้นักแข่งไปเช็คซ้ำอีกรอบ ผมขอตอบว่าคนขับเท่านั้นที่จะรู้ว่ารถตัวเองผิดปกติตรงไหน มีอะไรเปลี่ยนไปหรือไม่เหมือนเดิมบ้าง

ผมใช้เวลาเช็ครถและเตรียมความพร้อมจนเวลาแข่งขันใกล้เริ่มขึ้น เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์เรียกนักแข่งให้เข้าไปรายงานตัวและเตรียมความพร้อมก่อนลงสนาม จากที่คิดว่าวันนี้จะไม่ตื่นเต้นแต่ผมกลับรู้สึกสั่นๆแปลกๆ อาจเป็นเพราะว่างานวันนี้เป็นงานใหญ่และเป็นงานสุดท้ายของผมก็เป็นได้

"แชมป์พวกกูต้องออกไปแล้วนะ มึงต้องทำให้ได้นะโว้ยพวกกูเอาใจช่วยอยู่" ไอ้โป้งที่ยื่นหมวกกันน็อคให้ผมพูดขึ้นพลางตบไหล่ให้กำลังใจผม

"สนามสุดท้ายแล้วมึงทำให้เต็มที่เพื่อน" ไอ้ตี๋พูดกับผมก่อนจะเดินจากไป

รู้สึกหวิวๆเหมือนกันนะ ผมไม่คิดมาก่อนเลยว่าในวันนี้จะรู้สึกตื่นเต้นกับสนามแข่งเหมือนกับวันแรกที่ผมลงแข่ง อาจเป็นเพราะนี่คือครั้งสุดท้ายที่ผมจะลงแข่งแล้วก็ได้ อย่างน้อยถึงไม่ได้ไปต่อแต่ผมก็ขอเข้าเส้นชัยก่อนไอ้แฮคก็ยังดี ผมขอแค่นี้จริงๆ

"เฮ! เฮ!"

"กรี๊ด! พี่แชมป์!"

"แชมป์! แชมป์! แชมป์!"

เสียงเชียร์ เสียงโห่ร้องดังกึกก้องสนามเมื่อเจ้าหน้าที่ส่งสัญญาณให้พวกเราประจำที่ ด้านข้างของผมคือไอ้แฮคคู่กัดสมัยลงแข่งสนามแรกและก็สนามต่อๆมานับจากนั้น

"ได้ข่าวว่ามึงจะวางมือเหรอเพื่อนรัก" คนข้างๆถามผม ถึงแม้ว่าตอนนี้เราจะสวมหมวกกันน็อคกันหมดแต่ผมก็เห็นรอยยิ้มเย้ยหยันของมันที่ทะลุหมวกกันน็อคได้เป็นอย่างดี

"ใช่ แต่ก่อนจะวางมือวันนี้กูจะเข้าเส้นชัยให้ได้ก่อนมึง" ผมตอบยิ้มๆ ซึ่งผมเองก็คิดว่ามันคงเห็นรอยยิ้มของผมที่ทะลุหมวกกันน็อคออกมาเหมือนกัน

"งั้นก็มาลองดูสิเพื่อน" มันตอบก่อนจะจ้องมองไปยังปลายทางข้างหน้า

ทันทีที่เสียงสัญญาณดังขึ้นเราทุกคนที่สวมวิญญาณนักบิดต่างก็พุ่งความเร็วไปยังเส้นชัยตรงหน้า เสียงเฮโห่ร้องเสียงเชียร์ที่ดังตามหลังเรามาจากจุดเริ่มต้นยังคงดังก้องหูผมอยู่

เอี๊ยด!

โครม!

เสียงรถคู่แข่งคันหลังสองคันที่ตามผมมาล้มกลิ้งออกไปนอกสนามเมื่อประสานงากัน การที่เราจะเข้าโค้งแต่ละครั้งเราต้องประมาณน้ำหนักและความเร็วให้ดี ไม่อย่างนั้นอาจพลาดและทำให้คนอื่นเดือดร้อนไปด้วย

อึก!

อยู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองหายใจไม่ออกและมือไม้เริ่มชาขึ้นเรื่อยๆ สองมือที่กำแฮนด์รถไว้แน่นเริ่มอ่อนแรงลง ไม่นานผมก็รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ

โครม!

อึก!

ร่างของผมกับรถคู่ใจล้มกลิ้งออกนอกถนน ในเวลานั้นผมไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดอะไรรู้แค่ว่าเหนื่อยและอ่อนแรง เสียงผู้คนสามสี่คนที่กำลังวิ่งเข้ามาหาผมดังขึ้นไกลๆพร้อมกับภาพเลือนลางของเท้าคนที่เริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ลูกอมเม็ดสีแดงสดที่ไอ้ตี๋ให้ผมไว้ก่อนหน้านี้ผมทำได้เพียงแค่หยิบมันออกมาแต่ไม่มีแรงแกะมัน

"ไอ้แชมป์! แชมป์!" เสียงที่ผมจำได้ว่าเป็นเสียงของไอ้โป้งดังขึ้นใกล้ๆหูขณะที่กำลังดึงหมวกกันน็อคออกจากหัวของผม สักพักสัมผัสคุ้นเคยที่ผมจำได้ว่ามันคือสัมผัสของเข็มแหลมเล็กก็ทิ่มลงมายังหน้าท้องของผม

"ไอ้แชมป์มึงอย่าตายนะมึง กูฉีดอินซูลินให้มึงแล้วมึงโอเคมั้ย" เสียงที่ผมจำได้ว่าเป็นเสียงของไอ้ตี๋ดังขึ้นขณะที่มันตบหน้าผมไปด้วยเพื่อเรียกสติ

"เชี้ยโป้งมึงแกะลูกอมยัดปากมันดิ๊ หน้ามันซีดหมดแล้วเนี่ย"

"แบบนี้ไม่ใช่รถล้มธรรมดาแล้วไหนว่ามึงฉีดอินซูลินแล้ววะไหงเป็นงี้อีก" นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนที่ทุกอย่างจะวูบไป

.

.

.

"ดีนะไม่ตายแม่งกูตกใจหมด" เสียงไอ้โป้งที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมพูดขึ้น

"เออแม่ง แล้วนี่มึงเป็นห่าอะไรไปแดกน้ำตาลเทียมเนี่ยเดี๋ยวก็ได้ตายโหงจริงๆหรอกมึง" นี่คือเสียงของไอ้ตี๋ที่นับวันมันยิ่งเริ่มเป็นพ่อผมขึ้นไปทุกที บ่นตั้งแต่วันที่ผมเข้าโรงพยาบาลยันออกจากโรงพยาบาลล่ะไม่ยอมเลิก

"กูบอกว่ากูไม่ได้กินไงมึงแม่งไม่เชื่อกู" ผมเถียงมัน

ตอนนี้เราสามคนมาดื่มเหล้าย้อมใจอยู่ในผับแห่งหนึ่ง เป็นผับก่อนหน้าที่เราเคยมากันก่อนจะแข่งสนามใหญ่นั่นแหละ แต่วันนี้ไม่ได้มาเพราะฉลองชัยชนะแต่มาดื่มย้อมใจที่ผมแพ้วันนั้น อีกทั้งวันนี้เราสามคนมานั่งหาความจริงในวันนั้นกันเพราะมันไม่ได้มีแค่ผมที่เกิดเรื่องแต่คู่แข่งหลายคนที่ถูกหมายหัวไว้ในวันนั้นก็เกิดเรื่องแปลกๆขึ้น

ติ้ง!

เสียงแอพพลิเคชั่นไลน์ของไอ้โป้งดังขึ้นทำให้เราสามคนที่กำลังรอข้อมูลบางอย่างจากมันต้องชะงักและหันไปจดจ่ออยู่กับหน้าจอโทรศัพท์มือถือไอ้โป้งที่ตอนนี้มีแสงสว่างจ้าโชว์อยู่

"คนที่กูให้ไปสืบเขาบอกว่ามีคนเอาน้ำตาลเทียมใส่ลงไปในน้ำส้มคั้นของไอ้แชมป์จริงๆด้วยว่ะ" ไอ้โป้งดูข้อความในโทรศัพท์มือถือพลางพลิกหน้าจอที่ปรากฎภาพในกล้องวงจรปิดวันนั้นให้ผมดู

"คนที่เอาน้ำตาลเทียมใส่น้ำส้มมึงอะเป็นผู้หญิงโว้ยแต่ไม่ใช่คนเดียวกับคนที่เอาไปเสิร์ฟให้มึงนะ ตอนนี้กำลังหาตัวอยู่เพราะไม่ใช่พนักงานในงาน" ไอ้โป้งพูดต่อ

"เห็นมั้ยมึง กูว่าแล้วงานนี้มันต้องเล่นตุกติกอีก" ไอ้ตี๋เสิรม

"แต่ว่ามันรู้ได้ไงวะว่าไอ้แชมป์แม่งเป็นเบาหวานอะ" ไอ้ตี๋พูดต่อด้วยความสงสัย

"นั่นสิ" ไอ้โป้งพูดพลางทำท่าครุ่นคิดไปด้วย

"จากผลตรวจสุขภาพก่อนลงแข่งมั้งมึง ที่สำคัญถ้าคนมันจะเล่นตุกติกมันก็ต้องหาทางให้ได้แหละ" ผมพูดบ้าง

"แล้วนี่มึงจะเอาไงต่อ ต้องไปแจ้งสมาคมมั้ยวะ" ไอ้ตี๋ถามต่อ

"แจ้งก็ไม่ได้อะไรหรอกมึง มึงก็รู้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันทำแถมพ่อมันก็ใหญ่คับฟ้า" ไอ้โป้งว่า

"คนที่กูให้เขาช่วยหาข้อมูลให้อะบอกว่าที่มันลงทุนทำแบบนี้เพราะว่ามันติดเด็กที่ผับนี่จริงๆโว้ย เหมือนจะตกลงกันว่าถ้ามันชนะกี่สนามนี่แหละแล้วน้องเขาจะยอมคบกับมัน ได้ข่าวว่ามันชอบน้องเขามากและเหมือนจะจริงจังด้วยนะ ถึงกับโงหัวไม่ขึ้นเลยแหละ" ไอ้โป้งพูดต่อ

"เด็กที่ผับนี้งั้นเหรองั้นก็พริตตี้ตัวท็อปของสนามนั้นใช่มั้ย" ผมพูดยิ้มๆพลางกวาดสายตามองไปรอบๆร้าน

"ใช่แต่กูให้คนไปสืบมาแล้วว่าใคร ต้องรอหน่อยนะคนนี้เวลาออกงานแม่งชอบใส่หน้ากากปิดตา แต่แขกส่วนใหญ่จำได้เพราะรอยยิ้มสวยๆที่ไม่เหมือนใคร แล้วก็น้ำเสียงหวานหยดย้อยกับความสามารถในการพรีเซนต์งานที่เป็นมืออาชีพระดับพรีเมี่ยม" ไอ้โป้งพูดยิ้มๆพลางยื่นโทรศีพท์มือถือมันมาให้ผม รูปถ่ายผู้หญิงร่างบางที่สวมหน้ากากตาเหยี่ยวมีรอยยิ้มที่แค่มองก็รู้สึกหลงของคนในรูปถ่ายทำให้ผมอยากเล่นอะไรสนุกๆขึ้นมา

"สนใจล่ะสิ" ไอ้ตี๋ที่เงียบอยู่พูดขึ้นยิ้มๆ

"มึงว่าถ้ากูลากเด็กมันขึ้นเตียงได้มันจะรู้สึกยังไงวะ ความพยายามที่ผ่านมาที่ไล่ล่าหาที่หนึ่งเป็นสิบสนามเพื่อแลกกับความรักโง่ๆต้องสูญเปล่ามึงว่ามันจะรู้สึกยัง" ผมพูดยิ้มๆ

"จัดดิเพื่อนเดี๋ยวกูซัพพอร์ตมึงเอง" ไอ้โป้งเสนอ

แปะ

"ถุงยางพร้อมจัดเลย" ไอ้ตี๋พูดยิ้มๆพร้อมกับวางกล่องสี่เหลี่ยมคุ้นตาลงกลางโต๊ะ

"ถ้าได้รูปถ่ายผู้หญิงคนนั้นเมื่อไหร่กูจะส่งด่วนให้มึงเลยเพื่อน" ไอ้โป้งพูด

"แฟนของศัตรูคือคู่นอนของเรา" ผมพรึมพรำกับตัวเองเบาๆก่อนจะกวาดสายตามองหาใครบางคนที่เป็นเจ้าของรอยยิ้มสวยๆนั่น รอยยิ้มที่ยังคงติดตาผมอยู่

"กูว่าต้องเป็นใครสักคนในผับนี้เราแค่หาเขาไม่เจอ" ไอ้ตี๋พรึมพรำเบา