Besmette Bloed - Bloedgebonde Boek 7

Hoofstuk 1-2

Die skaduwee dam op die grond langs die vrou se voete, en lyk soos 'n plas dik teer. Na ‘n rukkie staan 'n mensagtige vorm daaruit op. Dit lyk of die skaduwee uit die vorm drup voordat dit uiteindelik stabiliseer en 'n lang man met 'n donker vel openbaar. Sy kop is geskeer, met geen hare op sy hele lyf wat Craven kan sien nie, behalwe 'n Fu Manchu-snor op sy gesig.

Die skadumeester stap na die vrou, met sy swart knie-lengte dashiki en charwal-broek wat om sy bene vloei. Die neklyn van die dashiki is versier met rooi en goue draad wat hom met min behoefte aan juweliersware laat, maar 'n groot goue medalje hang aan sy nek en 'n enkele goue hoepeloorring is deur sy linkeroor gesteek.

Hy kyk af na die vrou en vernou sy middernagswart oë. “Aan wie behoort jy?” vra die skadumeester, sy stem 'n diep bariton.

Die vrou se mond gaan 'n paar keer oop en toe, voordat haar stem uiteindelik besluit om behoorlik te werk.

"Ek behoort aan jou ... Meester," sê sy in 'n verwarde stem.

“Baie goed, staan nou op en dien my.”

Die vrou kom stadig op met rukkerige bewegings asof sy nie gewoond is aan die liggaam wat sy bewoon nie. Op 'n manier is dit 'n akkurate beskrywing. Wanneer 'n mens heeltemal in besit is, kan die skadu-demoon aanvanklik nie die mees basiese liggaamsfunksies ten volle beheer nie.

"Wat moet ek doen?" vra die vrou, haar stem amper normaal maar nogsteeds 'n bietjie verdwaas.

Craven lag, hy word al moeg vir die voorspel. In 'n neerbuigende stem beantwoord hy die vrou se vraag, "Hy wil hê jy moet niksvermoedende mans gaan soek en hulle hierheen bring sodat hulle ook beset kan word en sy patetiese leër sal groei."

Beide die vrou en die demoon draai hul koppe in sy rigting om na Craven te kyk. Hy kantel sy kop toe die res van die besetenes ook na hom draai. Hulle oë begin vertroebel en binne 'n paar sekondes verander dit van ‘n dowwe grys tot pikswart.

Die skadumeester kyk na hom asof hy 'n maklike prooi is en Craven weerstaan die drang om weer te lag. Hoe min het hulle tog geweet. Hy wag geduldig terwyl die mense stadig na hom toe begin loop. Toe die eerste hand sy skouer vasgryp, gooi Craven sy kop agteroor en maak sy arms wyd oop. 'n Vloedgolf van siele stroom uit sy liggaam en reguit deur die mense ... en kom uit die besetenes te voorskyn met die skadu-demone in hul greep.

Craven voel geen simpatie vir die mense wat onder die skadumeester se besetting verval het nie ... om hulle te bevry van diegene wat uiteindelik sou probeer om sy gebied binne te val, is bloot 'n newe-effek. Hy neem kennis dat die skadumeester genoeg intelligensie het om in sy menslike vorm te bly waar die siele hom nie kon aanraak nie.

“Baie indrukwekkend, nekromansier,” prewel die skadumeester in sy dik aksent. “Maar jy vertraag net die onvermydelike.”

Craven glimlag, "Baie waar, miskien moet ek jou net doodmaak en daarmee klaar wees."

Die skadumeester grom diep in sy bors en hardloop na Craven. Hy draai na die kant om een vuis te vermy, dan na die ander kant om die tweede te vermy.

“Te stadig,” spot Craven. Toe die demoon sy been na Craven se kop skop, buig Craven agteroor sodat die ledemaat direk bokant hom seil. Deur die momentum van agteroor te leun, spring Craven op sy hande en swaai albei bene omhoog in ‘n bollemakiesie om die meester ‘n dubbelhou teen sy ken te skop.

Craven spring terug op sy voete net toe die skadumeester sy eie voete terugkry. 'n Dun druppeltjie dik, swart vloeistof loop van sy mondhoek af tot op die voorkant van sy dashiki.

"So, jy kan bloei," tart Craven. Dis nie sy skuld dat die skadumeester te bang is om terug te verander na sy ander vorm nie. Hy sal hierdie demoon in elk geval verslaan.

Die man spoeg op die grond en gluur woedend. Hy weet hierdie nekromansier wil sy grondgebied hê en hy weier om terug te staan. Hy leef volgens sy eie kode ... 'n demoon wat terugdeins is 'n demoon wat verdien om te sterf.

"Ek sal jou nie toelaat nie!" grom die skadumeester en storm weer op hom af. Hierdie keer gee Craven nie pad nie. Toe die demoon binne armlengte kom, skiet Craven se vuis vorentoe en begrawe in die demoon se bors.

Hulle staan albei en staar na mekaar, een met geskokte verbasing op sy gesig, die ander met 'n selfvoldane uitdrukking van triomf. Craven trek sy vuis uit die demoon se bors en tree terug. 'n Gat bly agter wat die inkagtige swartheid in die demoon se menslike fasade toon.

'n Gil bars by een van die vroue los, gevolg deur die geluid van voete wat die sypaadjie tref. Die mense kan nie die skadumeester sien vir wat hy werklik is nie, en hulle kan Craven ook nie as 'n demoon waarneem nie. Wat hulle gesien het, is twee mans in 'n straatgeveg en een het 'n gat in die ander se bors geslaan.

Craven glimlag spottend, "Jy verloor."

Die skadumeester steier 'n paar treë terug en kyk af na die gat in sy bors. ’n Lang, diep skreeu vul die parkeerterrein en die demoon kyk net betyds op om die eerste siel in die gat te sien vlieg. Sy lyf ruk teen 'n vreemde hoek vorentoe net voordat 'n ander siel sy pad binnetoe dwing. Meer het sy voorbeeld gevolg en in die demoon se menslike liggaam ingevlieg om die donkerte binne aan te val.

Craven sug van tevredenheid toe die laaste siel sy pad na binne vind. Die demoon staan regop met sy arms uitgestrek. Sy vel skeur uitmekaar en sweempies swart rook styg uit die gapings uit, vergesel met 'n sagte wit lig.

Die demoon draai in die rondte en probeer hardloop, maar sy bewegings is styf en rukkerig, amper soos 'n zombie, wat Craven tot 'n mate amuseer.

Die meester gooi sy kop agteroor en skree toe sy liggaam heeltemal van binne af uitmekaar ruk. Die gil word skielik stil en 'n dun, gryserige swart rookwolk sweef vir 'n oomblik voordat dit saam met die oggendmis vervaag en heeltemal verdwyn met 'n laaste gesis van minagting.

Craven steek sy arms uit asof hy vra om omhels te word. Die siele wat oor die parkeerterrein beweeg, draai na hom en skiet terug in sy liggaam. Toe die laaste siel uit hierdie dimensie verdwyn, laat sak Craven sy arms en beweeg nader aan die oorblyfsels van die klere wat die skadumeester gedra het.

Hy buk af, tel die medalje op en verlaat die parkeerterrein. Toe hy terugstap op die sypaadjie, kyk Craven om en sien hoe meer mense rondbeweeg.

In die skaduwees van die nabygeleë geboue, sien hy 'n paar skadu-demone wat rondsluip ... nutteloos met geen meester om te volg nie. Skadu-demone is gewoonlik nie 'n groot bedreiging sodra hul meester verslaan is nie, so Craven het hom nie regtig bekommer oor waarheen hulle gaan nie. Hy hou die medalje op in die dowwe sonlig wat die mis begin wegbrand, en glimlag weer.

"Goeiemore!" sê hy sag, voor hy die Asteekse medalje in sy sak sit en huis toe gaan. Miskien sal hy 'n bietjie vermaak vind in die medalje wat die skadumeester gedra het.

Hy het so vinnig deur die stad begin beweeg dat toe hy die silwervlerkwese sien, dit net 'n nabeeld is. Craven loop stadiger, draai om en kyk weer na die middestad. Dit is nou interessant … hy het gedink al die vroulike Gevalle is uit hierdie wêreld verwyder met geboorte.

*****

Carley het die Indiaan gevolg wat Tiara al die pad deur die stad dra, voordat hulle uiteindelik by 'n donker herehuis in die buitenste heuwels aankom. Die plek gee haar die rillings ... miskien is dit weens die gargoyles en demone aan die buitekant. Die binnekant is nie veel beter nie.

Weereens is sy bly die meeste van die monsters kan haar nie sien nie. Selfs al kon hulle, sou hulle haar nie kon seermaak nie, danksy Tiara se towerspel. Dit keer haar nie om te skrik toe sy ‘n geskreeu uit die kelder hoor nie … ten minste hoop sy dit is uit die kelder en nie die grond nie.

Om die angskrete te probeer uitskakel, haas Carley agter die Indiaan aan, toe hy met die trappe opgaan na die tweede verdieping. As hy vir Tiara na 'n soort martelkamer neem, sal sy vinnig moet optree. Toe sy die kamer na hom binnekom, hou Carley stil om te kyk hoe die man eenvoudig na Tiara afstaar.

Nagvalk frons om iets te voel ... selfs 'n vonk, terwyl hy na die pragtige meisie kyk. Sy het iets in hom laat brand toe hy haar die eerste keer ontmoet het, maar dit was so vinnig dat hy nou wonder of dit net 'n illusie was. Sy blik beweeg na die begraafplaasvuilis wat op haar gesig en lyf agtergebly het.

Carley raak paniekerig toe die Indiaan Tiara se klere begin uittrek.

“Hou op!” skree sy en tree tussenbeide, net vir Nagvalk om regdeur haar te reik, sonder om sy pas te verloor. "Verdomp, waar is 'n cowboy as jy een nodig het?" Carley waai haar arms in die lug om sy aandag van Tiara af te kry. Sy hou na ‘n rukkie op, omdat dit nutteloos lyk.

Sy moet teruggaan POS toe en Jason en Guy laat weet waar Tiara is, maar sy kan haarself nie kry om te gaan, voordat sy seker gemaak het dat haar vriendin nog lewendig sal wees wanneer hulle haar kom red nie.

Nagvalk staan op en trek sy eie klere uit tot by sy broekskleed, voordat hy die meisie terug in sy arms neem. Hy beweeg badkamer toe, klim in die groot bad in en wag geduldig terwyl die warm water inloop, sodat hy haar kan skoonmaak. Hy hou nie van die reuk van die Spinnan-meester op haar vel nie.

Nagvalk ontspan en laat sy gedagtes dryf terwyl die verhitte water styg. Hy het nekromansiers verag omdat hulle hom verander het in wat hy nou is ... selfs daardie gevoel moet op gefokus word, voordat hy die effense steek daarvan voel. Hierdie nekromansier is anders ... sy wil nie beheer uitoefen nie ... sy wil hulle vrymaak.

Toe hy afkyk na die vrou in sy arms, hoef hy nie te wonder hoekom haar liggaam geen effek op hom het nie. Sy siel is steeds vasgevang in die graf en daarmee saam … meeste van sy emosies. Hy het geen behoefte om geliefd of gehaat te wees nie … nog minder om iemand te wil hê.

Nagvalk vind die sjampoe op die hoekrak en was haar lang silwer hare saggies sodat die slierte syagtig deur sy vingers kan gly. Omdat hy geen rede sien om te haas nie, neem hy sy tyd om haar te was. Hy het lanklaas aan iemand geraak sonder die doel om skade aan te doen.

Toe hy tevrede is met haar reuk, spoel hy haar af en maak die bad leeg. Hy draai 'n paar handdoeke om haar lyf en hare, stap terug na die slaapkamer en sit haar op die bed neer. Hy het gedoen wat hy kon vir haar. Aangesien die water haar nie opgewek het nie, weet hy sy is in 'n baie diep slaap en sou waarskynlik vir 'n geruime tyd nie wakker word nie. Sonder die regte beskerming sal hierdie oorlog die einde van haar wees.

Nagvalk verwyder die handdoek van haar hare af, lig haar bolyf saggies op en raak sy vingers aan die besering aan die agterkant van haar kop. Hy het dit gevoel terwyl hy haar hare was. Gedurende sy eerste lewe was hy ietwat van 'n geneser ... 'n sjamaan ... so hy het geweet hierdie besering is nie lewensgevaarlik nie.