THE FLIRT : 05

1197 Words

ผมกำลังจะตามยัยตัวเล็กนั่นไปแต่เฮียวาโยดันลุกมาคว้าคอผมแล้วลากกลับมานั่งที่โซฟาซะก่อน “ไม่ต้องไป พูดมา มึงคิดจะทำอะไร” พี่ชายตัวดีเอ่ยถามขึ้นพลางหรี่ตามองผมอย่างสงสัยและไม่ใช่แค่มันหรอกนะตอนนี้ทุกสายตาจ้องมาที่ผมคนเดียว เออ..เอาเข้าไป เหมือนกูไปฆ่าใครตายเลย คาดคั้นอะไรเบอร์นี้วะ “กูก็แค่จ้างยัยตัวเล็กนั่นมาแกล้งเป็นแฟนกู” พรวดดดด...แคร่กๆ “ฮะ!!!” ไอ้ธามถึงกับเหล้าพุ่งเพราะมันกำลังยกเหล้ากระดกเข้าปากพอดี ส่วนคนอื่นๆ ก็ประสานเสียงกันดังลั่น ตกใจอะไรขนาดนั้น “อย่างมึงยังต้องจ้างอีกเรอะ” ไอ้เฮียแม็กถามขึ้นพลางเลิกคิ้วใส่ผม นั้นดิ ความจริงระดับผม...ผู้หญิงพร้อมจะคลานเข่าเข้ามาเป็นแฟนผมทั้งนั้น ยกเว้นยัยมิณานี่ “ก็เพราะใครอะ พามาทำเหี้ยไรก็ไม่รู้ แล้วคือยัยซาละกันนั่นเห็นมิณาแล้วไหม จะให้กูทำไง” ผมหันไปมองไอ้เฮียวาโยตาขวางก่อนจะยกแก้วเหล้าของใครก็ไม่รู้..ไม่สนด้วย ดกเข้าปากรวดเดียวจนหมด หงุดหงิดชะมัด ผมไม่เคยโดนผู้หญิงปฏิเสธแบบไร้เยื่อใยยังงี้เลยนะ..แถมยังด่าผมเป็นหมาอีก แม่งเอ๊ย เสียชาติเสือฉิบหาย “เวรเอ๊ย ใครจะรู้วะ..กูก็ไม่เห็นรูดซิปปฏิเสธแม่นี่หว่า ก็เลยนึกว่า…” “หุบปากเลย มึงแหละตัวดี ก็เพราะมึงหายหัวไปไงความซวยก็เลยมาตกที่กูเนี่ย เหี้ยจริงๆ” ผมหันไปด่าไอ้พี่ชายตัวดีอย่างหัวเสีย ความจริงการหมั้นครั้งนี้ต้องเป็นของมันแต่แม่งเสือกไหวตัวทันแล้วทิ้งให้ผมรับชะตากรรมนี่แทน “แล้วอย่างงี้แม่นายกับผู้หญิงคนนั้นจะมาตามระรานมิณไหมอะ ฉันเป็นห่วงน้องเขาวะ จากที่จะช่วยกลายเป็นหาเรื่องให้ซะงั้น” หนูดาเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่ดูเป็นกังวลมาก ก็แน่ล่ะ...ก็เธอเป็นคนดึงมิณาเข้ามาเองนิน่า แต่ผมก็ไม่ได้โทษใครทั้งนั้นแหละ...จะผิดก็มีแต่ไอ้เฮียวาโยนั่นแหละ “ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ปล่อยให้ใครมาทำร้ายมิณาได้แน่ ถึงยังไงตอนนี้เด็กนั่นก็ได้ชื่อว่าเป็นคนของฉันแล้ว” แม่น่ะ...ผมไม่ห่วงหรอกเพราะเราตกลงกันแล้ว แต่ยัยซายะเนี่ยหนักเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน “ว่าแต่ ทำไมมิณาถึงยอม” “มิณ เด็กนั่นชื่อมิณ” ผมรีบเอ่ยเสียงดุพลางหันไปมองเฮียหมอตาขวางเพราะมันเสือกเรียกชื่อที่ผมเป็นตั้งขึ้นมาเอง ทำไมได้ยินคนอื่นเรียกแล้วมันขัดใจแปลกๆ วะ ชื่อจริงๆ ก็มีเสือกมาเรียกตามกู “แล้วทำไมมึงเรียกมิณา” ยัง...ไอ้เฮียหมอยังถามย้ำอีก... “กูถนัดแบบนี้” ผมตอบพลางยกไหล่ให้ไอ้เฮียหมอแบบกวนตีนๆ ก็ผมชอบแบบนี้ มีไรมะ ผมไม่ชอบเรียกชื่อพยางค์เดียว..มันไม่ถนัด “หึ หวง?” “หวงพ่อง สัส” ผมหันไปด่าไอ้เหี้ยรูดซิปที่นั่งไขว่ห้างทำหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไอ้ห่านี่ได้เชื้อกวนตีนมาจากใครวะ อย่างผมเนี่ยนะจะหวงเด็กนั่น...หวงทำไม ไร้สาระ “เออ..ว่าแต่ทำไมเธอถึงยอมวะ” “มีเงินก็ทำได้ทุกอย่างเปล่าวะ ส่วนพวกมึงทุกคนรูดซิปปากให้ดีละกัน” ผมหันไปตอบไอ้เฮียแม็กแล้วหันมาไล่ชี้นิ้วสั่งพวกมันเรียงตัว “แล้วมึงคิดว่าแม่จะยอม” “ก็สามเดือนไง แม่ให้เวลากูสามเดือน ถ้าทำให้ยัยซายะนั้นถอนหมั้นไปเองได้ทุกอย่างก็จบ” ผมตอบไอ้เฮียวาโยก่อนหยิบแก้วเปล่ามาใส่น้ำแข็งอย่างสบายใจ เพราะผมคิดว่าผมทำสำเร็จแน่..เพราะหลังจากที่ผมประท้วงด้วยการไม่กลับเข้าบ้านมาหลายวัน แม่ก็เลยยื่นข้อเสนอนี่ให้ เพราะท่านรับปากไปแล้ว..แต่ถ้าฝั่งผู้หญิงเป็นคนถอนเองก็ไม่มีปัญหา Line~ Line~ ผมล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงกดเข้าไปดูไลน์ก่อนยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ ไอ้ห่านี่ทำงานไวตลอด Boss : ส่งตำแหน่งที่ตั้ง Boss : ส่งไฟล์แนบ UTa : ส่งรูปภาพ Boss : โอนไวจริง น่ารักที่สู๊ดดดด UTa : ปิดปากให้ดีนะมึง Boss : อุ๊บ..รับทราบครับเฮีย ผมรีบกดโอนเงินค่าจ้างให้มันแล้วเปิดดูไฟล์ที่มันส่งมา ผมใช้ให้รุ่นน้องที่คณะหาข้อมูลเกี่ยวกับเด็กนั่นมาให้ผมพร้อมที่อยู่หอของเธอ แผนของผมจะล้มไม่ได้เพราะฉะนั้นผมต้องรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเธอก่อนและเธอก็ต้องรู้เรื่องเกี่ยวกับผมให้มากที่สุดเหมือนกัน ผมเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิมแล้วยกเหล้ากรอกเข้าปากครั้งสุดท้ายจนหมดแก้วก่อนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและเดินไปเปิดประตูห้องแต่ยังไม่ทันเปิดประตูไอ้ดินก็เอ่ยทักขึ้นมาซะก่อน “รีบไปไหนวะ” “เสือก!” ผมหันไปด่ามันพลางเปิดประตูห้องก้าวขาออกมาแล้วปิดประตูลงก่อนจะล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง กดเปิดแผนที่ที่ไอ้บอสส่งมาเมื่อกี้พอรู้จุดหมายผมก็รีบบึ่งรถไปที่นั่นทันที Minarin Talk ฉันเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องเป็นร้อยๆ รอบตั้งแต่กลับมาจนถึงตอนนี้ ไม่ว่าจะทำอะไรฉันก็สลัดภาพรุ่นพี่ยูตะออกจากหัวไม่ได้เลย ยิ่งสัมผัสนั่น… ฉันเผลอเอามือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองอย่างอดไม่ได้ วินาทีนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกับฉันวะ สมองเบลอไม่ประมวลผล หูอื้อไปหมดจนไม่ได้ยินเสียงใครนอกจากเสียงใจตัวเองที่เต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมา ริมฝีปากเขา ลิ้นเขา หรือแม้แต่ลมหายใจของเขาทุกอย่างเหมือนมีมนต์สะกดให้ฉันตกอยู่ใต้ภวังค์ที่เขาเป็นคนสร้างมันขึ้นมา… Line~ Line~ โฮะ...ตกใจหมด เสียงแจ้งเตือนไลน์ดังขึ้นเรียกสติฉันให้กลับมาอยู่กับความเป็นจริง...ความจริงที่ว่า ผู้ชายอย่างเขาไม่มีวันที่จะมาสนใจเด็กกำพร้าจนๆ อย่างฉันจริงๆ แน่ นี่มันเป็นแค่แผนหลอกๆ เท่านั้น...เพราะฉะนั้นห้ามเผลอใจให้เขาเด็ดขาด แล้วนี่ฉันเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย คิดถึงเขาอยู่ได้ ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดพวกนั้นก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเปิดไลน์ดู Num : มึง กูกำลังจะเข้าไปเอาเลคเชอร์ Min : เครๆ ฉันพิมพ์ไลน์ตอบน้ำเพื่อนที่คณะ มันยืมเลคเชอร์ฉันไว้ตั้งแต่เย็นแล้วแต่ฉันรีบไปหาพี่หนูดามันเลยจะเข้ามาเอาที่หอแทน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more