Chapter FOUR
YNA POV
(flashback) three days ago
" I'm sorry, Mr. Araneta but based on the test results your daughter have a brain tumor. It's malignant in other words sir, brain cancer at nasa stage 4 na po." Dr. Aragon said.
" What do you mean doc?? its just a simple migraine. No my daughter is not sick!! that can't be. No!!." my father said histerically. " Please save my daughter. Magbabayad ako kahit magkano basta pagalingin niyo ang anak ko. Do what you have to do, just save her... she's so young... save her." pagmamakaawa niya habang umiiyak.
" Sir, calm down. I hate to tell you this but——- the cancer cells spread to the other parts of her brain, and I'm afraid it may spread to her spinal cord also. I know its very hard to believe this but we have to accept the fact that she may live 6 months to 1 year, sir." dugtong pa ni Dr. Aragon.
" I want a second opinion on this.Shit!! how can I tell to my wife that my daughter ... my daughter is dying... how? !!!!"
——————————————————————————————
BRAIN TUMOR...
I HAVE A BRAIN CANCER... wait.....
I'M GOING TO DIE.... DIE!!!!
" No!!!! Mama, please tell me its not true !! tell me mama!!! I'm not sick, I'm not dying!!!" Paano mangyayari na may sakit ako ehh ang lakas lakas ko? Simpleng migraine lang to mama." histerikal na sigaw ko, habang umiiyak. Niyakap niya ako habang umiiyak rin siya. Humarap ako kay papa at sinabing. " Papa, please do something. I want to live, gusto ko pang mabuhay. Gusto ko pang matupad ang mga pangarap ko. Marami pa akong gustong gawin sa buhay ko. Bakit ako??? bakit??? do something papa, please anything. I dont want to die. I'm afraid to die!! I want to live, papa. " pagmamakaawa ko sa kanya.
Lumapit siya sa akin at niyakap niya ako ng mahigpit na mahigpit." If I could only trade places with you. Ginawa ko na anak, your so young. Matanda na kamI ng mama mo. Alam kong masakit anak tanggapin kahit ako nahihirapan at alam kong mas mahirap sayo pero. I dont know what to do, anak.. " ngayon ko lang nakita si papa na ganito... so helpless...
" I WANT TO LIVE!!!! "
"I WANT TO LIVE!!!!!"
" Bakit ako pa!! Bakit?!! " sigaw ko habang umiiyak sa harap nila papa at mama.
"Anak, please calm down... calm down." awat ni mama sa akin.. "Nurse!!! Nurse !!! please sedate my daughter!! Nurse!!!" at iyon ang huli kong natatandaan bago ako mawalan ng ulirat..
end of flashback————————————
To say that I was shocked is understatement.
I am Yna Isabelle Araneta.
Kinaiinggitan ng lahat.
Hinahangaan ng lahat.
Because I have beauty, money and brains.
But I have a limited time.
I am sick....
I am going to die...
die young....
Pauwi na ako sa bahay namin sa White Plains. Galing ako kayna lolo at lola sa laguna, nagbakasyon ako ng 2 days doon. Pagkalabas ko kasi ng hospital. I want to clear my mind and thoughts. I need to breathe. Gusto ko muna idigest sa utak ko na totoo ang lahat ng nangyayari sa akin ngayon and I realize this is not a dream, this is reality.
fucking reality.
and it hurts.I