ในช่วงปิดภาคเรียน พวกเพื่อนของเธอต่างก็กลับไปอยู่บ้านของตัวเอง และพอเปิดเทอมก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียน เนื่องจากไม่มีเรื่องใดมากวนใจ นอกเสียจากพี่สายรหัสของเธอที่มักจะแวะเวียนมากินข้าวด้วยที่โรงอาหาร บางครั้งก็เจอกันด้านล่างตึกคณะในคาบว่าง ตอนที่เธอนั่งเล่นกับเพื่อนก็จะเดินเข้ามาหาแล้วขอนั่งด้วย เป็นอย่างนี้เรื่อยมาตลอดหลายเดือนจนปัจจุบันพวกเธอก็เป็นนักศึกษาปีสองกันแล้ว
“นั่นมันคนที่ต่อยแกนี่”
น้ำขิงชี้ไปทางผู้หญิงสวมเสื้อช็อปสีกรม เพียงแค่เห็นด้านข้างและสีผมน้ำตาลธรรมชาติสลับด้วยไฮไลท์สีบรอนด์ก็จำได้ขึ้นใจ ทำให้คนฟังปรายตามองไปทางมารีนที่กำลังเดินอยู่กับหนุ่มวิศวะฯ คนหนึ่ง
แม้ว่าเหตุการณ์ในครั้งนั้นจะผ่านมานาน และโยเกิร์ตก็ไม่ได้เจอกับผู้หญิงที่ทำตัวสนิทสนมกับวายุอีกเลยนับตั้งแต่มีเรื่องกัน แต่ทว่าความคับแค้นที่ได้รับก็ยังคงหลงเหลืออยู่ในใจ เธอไม่สามารถละวางเรื่องพวกนี้ลงได้ และจำต้องเอาคืน
