วันเวลาล่วงเลยผ่านไปเกือบครึ่งเดือนแล้ว ใต้เท้าหยวนบิดาของหยวนจือหลินก็ยังคงปักหลักที่เมืองลั่วอันแห่งนี้ไม่ยอมกลับเมืองหลวงไปเสียทีจนนางคร้านที่จะสนใจเขาแล้ว ขอเพียงแค่ครอบครัวของนางในเวลานี้นั้นมีความสุขก็เพียงพอแล้ว
“อร่อยมากเลยขอรับฮูหยิน” หย่งฉีบอกนางทั้งๆ ที่ข้าวยังเต็มปากทั้งอย่างนั้น
“อร่อยก็กินเยอะๆ ล่ะแล้วก็อย่ามัวแต่พูดเดี๋ยวข้าวได้ติดคอเหมือนวันนั้นอีกหรอก”
"ขอร้าบบ ว่าแต่จานนี้เรียกว่าอะไรหรือขอรับฮูหยิน”
“ปลาราดพริก”
“ปลาราดพริกงั้นหรือ เกิดมาข้าก็เพิ่งจะเคยได้ยินนี่แหล่ะขอรับ”
“อย่างนั้นหรือ เอาไว้วันหลังข้าจะทำให้พวกเจ้ากินอีกก็แล้วกัน”
“ขอบคุณมากเลยขอรับ”
หยวนจือหลินยิ้มให้บรรดาเหล่าลูกน้องของผู้เป็นสามีก่อนจะส่ายหน้าให้พวกเขาเบาๆ
“ไม่ดีกว่าข้าจะสอนเจ้าทำเองจะได้ทำให้ข้ากินบ้าง”
“ช่างเป็นเกียรติของข้าน้อยยิ่งนักขอรับ”
หย่งฉีกับบรรดาสหายของเขาต่างก็มองมาที่หยวนจื
