เสี่ยวเม่ยส่งคนกลับที่พัก หลงฮูหยินผู้ที่สะสมความเหนื่อยล้ามาหลายวัน พอเห็นเตียงและได้ล้มตัวลงนอนบนผูกนุ่มก็หลับไปในเวลาอันรวดเร็ว
เขาทอดสายตามองท่านป้าคนงาม ด้วยความรู้สึกบรรยายไม่ถูกนัก เสียงลือเสียงเล่าอ้างเกี่ยวกับสตรีผู้นี้มีมากมายจนไม่อาจแยกแยะได้ว่าเรื่องใดจริง เรื่องใดเท็จ ตัวของเขาจึงไม่อาจตัดสินชี้นิ้วใส่ใครได้ว่า ใครดำใครบาว
แต่ถึง 'หลง' จะเป็นคนเช่นไรนั้น เสี่ยวเม่ยก็คิดว่าหาได้เกี่ยวข้องกับตนแล้ว
ครั้งนี้มีวาสนาได้พบพาน นับจากนี้เขาก็เพียงขออธิษฐานให้สตรีวิปลาสผู้นี้มีวันคืนที่สงบสุขขึ้นสักนิดก็ยังดี
พ่อค้าหมั่นโถวหลุบตาลง ก่อนจะผละออกจากข้างเตียง เขาตรวจความเรียบร้อยเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนหันหลังเดินจากมา
แต่ทว่า เมื่อหันหน้ากลับ เสี่ยวเม่ยจึงพบว่าเฉินฮ่าวเทียนกำลังยืนกอดอกพิงกรอบประตูอยู่ด้านหลัง
ช่างน่าประหลาดที่นับตั้งแต่ก้าวเข้ามาถึงจวนเล็ก ท่านแม่ทัพไม่เหยียบย่างเข
