ช่วงบ่ายตามหมายกำหนดการณ์ที่ตั้งเอาไว้ เสี่ยวเม่ยหอบหิ้วเสื้อผ้าข้าวของหนึ่งกระบุง มาเยือนที่หน้าจวนของแม่ทัพประจิมอย่างตรงต่อเวลา
เพียงเห็นใบหน้ามนของพ่อค้าหมั่นโถว ยามเฝ้าประตูทั้งสองก็รีบเปิดทางโดยพลัน ไม่มีการไถ่ถามสิ่งใด ราวกับว่าพวกเขารอการมาเยือนของเด็กหนุ่มอยู่ก่อนแล้ว
เสี่ยวเม่ยเดินก้าวเข้าประตูจวนได้เพียงไท่กี่ก้าว ก็พบกับพ่อบ้านจ้างผู้รับผิดชอบดูแลจวนแห่งนี้ยืนคอยท่าอยู่ไม่ไกล
เด็กหนุ่มก้มตัวทำความเคารพ พอโดนสายตาของผู้อาวุโสจดจ้อง เด็กหนุ่มก็พลันรู้สึกประหม่าไม่น้อย
"สัมภาระมีเท่านี้รึ" เป็นพ่อบ้านจางที่เปิดบทสนทนา คำถามเรียบง่ายที่เอ่ยกล่าวหลังละสายตาออกจากของใช้ส่วนตัวที่อีกฝ่านพกติดตัวมา
"ขอรับ" เสี่ยวเม่ยตอบรับเพียงเท่านั้น และคนถามก็ไม่ได้ติดใจอันใด
ชายแก่เพียงออกก้าวเดินอย่างมั่นคงเพื่อมุ่งไปยังทิศทางของจวนเล็ก พร้อมทั้งกวักมือเรียกให้เสี่ยวเม่ยเดินตามไปด้วยกัน
จ
