" Unutalım mı? Unutalım öyle mi?"
Ateş gibi yanan gözleriyle bana bakarken bir yandan da omuzlarımdan tutmuş sarsıyordu. Kendini kaybetmiş gibiydi.
"Sen unutmak istiyorsan unut Damla. Sen her unuttuğunda tekrar tekrar hatırlatacağım. Senden vazgeçmeye niyetim yok benim. Sen ne dersen de seviyorum seni. Beni her reddedişinde tekrar geleceğim sana. Ta ki beni kabul edene kadar."
Gözlerimden akan yaşlarla şaşkınca bakıyordum. Benim şaşkınlığımı fırsat bilip kollarını etrafını sarıp beni iyice kendisine çekti. Kollarından çıkmaya çalışsam da bırakmıyordu beni.
"Dur artık Damla bırakmayacağım. Ağlamanı istemiyorum. Sen ağlamayı bıraktığında eve döneceğiz."
" Baran lütfen, görmüyor musun ne kadar çok acı çekiyorum."
" Görüyorum. Peki sen küçüğüm? Sen de beni görüyor musun? Elim kolum bağlı
