ตอนที่ 1
1658 Words
“ฮัลโหลๆ... คุณชะ...เชอร์รี่...หระ...เหรอครับ” ชาริณีจำเสียงนั้นได้ทันที
“ค่ะ น้าวง มีอะไรหรือคะ”
“คะ...คุณ...คุณหนูครับ” คนปลายสายละล่ำละลักเสียงสั่น เหมือนใกล้จะร้องไห้เต็มที ทำเอาคนฟังใจหายวาบ
“ยัยขวัญ...ทำไมคะ ยัยขวัญเป็นอะไรไปคะ ใจเย็นๆ นะคะ ค่อยๆ พูด” ชาริณีพยายามข่มเสียงตัวเองให้ปกติที่สุด
“หะ...หาย...คุณหนู...หายไป...ปะ...ไปไหนก็ไม่รู้ครับ” น้ำเสียงขาดเป็นห้วงๆนั้นทำเอาคนฟังหัวใจแทบหยุดเต้นไปด้วย
“คุณท่านให้ผมมารับคุณหนูที่สนามบินแต่ รออยู่นานก็ไม่มีวี่แววผมเลยไปเช็คกับทางสนามบินเค้าก็ว่าเครื่องลงนานแล้วแต่...ผมไม่เห็นคุณหนู...เลยครับ หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ผมหาจนทั่วก็ไม่เห็นแม้แต่เงาเลยครับ”
“น้าวงทำใจดีๆ ก่อนนะคะ เดี๋ยวเชอร์รี่จะลองติดต่อยัยขวัญอีกครั้งละกันนะคะ แล้วถ้ายังไงจะโทรกลับไปบอกน้าอีกทีนะคะ ค่ะๆ สวัสดีค่ะ”
แล้วไม่ถึง 10 นาทีต่อมา ชาริณี ก็ได้มานั่งตรงหน้า “ยัยคุณหนูตัวแสบ” ของน้าวง ที่ดันแอบดอดมานั่ง ‘โซ้ย’ ส้มตำตรงหน้าออฟฟิศของหล่อนสบายใจเฉิบเสียนี่
“นี่ไอ้ขวานฟ้า แกไปตายอดตายอยากมาจากไหนเนี่ย” ชาริณีกระแนะกระแหนอย่างหมั่นไส้ที่สุด ก็ดูเอาเหอะ จ้วงเอาจ้วงเอา ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ไก่ย่าง ข้าวเหนียวน่ะหมดนานแล้ว จะมีเหลือก็แต่ ไอ้ส้มตำปูปลาร้า จานนั้น ที่แค่เห็น ชาริณี ก็กินแทบไม่ลงซะแล้ว แต่คนตรงหน้ากลับดูเอร็ดอร่อยซะเหลือเกิ๊น ที่น่าขำก็คือ กินส้มตำจานเดียว แต่น้ำหมดไปแล้ว 5 ขวด ไม่ให้เจ้าของร้านค้อนยังไงได้
คนถูกแนะแหนไม่ตอบแต่เงยหน้าส่งยิ้มทะเล้นๆ ให้เพื่อนสาว พลางรับกระดาษชำระมาซับใบหน้างามที่ตอนนี้พราวไปด้วยเหงื่อ ชาริณีได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา
‘นี่ล่ะหรือ ขวัญฟ้า ทวิชากร คุณหนูผู้น่ารักของน้าวง ดูให้ตายยังไงก็ไม่เหมือนซักกะนิ้ดส์...’
“แล้วกลับมาคราวนี้จะอยู่กี่วันยะ แม่คุณ...” ชาริณีเริ่มเข้าเรื่องทันทีที่ส้มตำคำสุดท้ายถูกส่งเข้าปากเพื่อนสาว
“ไม่รู้สิ” ขวัญฟ้าส่ายหน้าจนผมยาวสลวยที่รวบไว้หลวมๆ หลุดลุ่ย ทว่าเจ้าตัวเพียงเสยลวกๆ พอไม่ให้รำคาญเท่านั้น
“จะกลับเชียงใหม่เมื่อไหร่ล่ะ ป่านนี้ป๋าดามพ์คอยลูกสาวคนสวยแย่แล้วมั้ง” ชาริณีกระเซ้า
“ยังไม่กลับ” คำตอบสั้นๆ นั้น ทำให้คิ้วคนฟังชักผูกโบ
“ไม่กลับ...แล้วจะอยู่หาพระแสงอะไรฮะ ไอ้คุณขวาน”
“หางานทำ” ชาริณีเบ้ปาก เพราะรู้จักครอบครัวของเพื่อนรักดี พ่อเลี้ยงดามพ์ ทวิชากร ขึ้นชื่อเรื่องหวงลูกสาวเป็นที่หนึ่ง
“เชอะ...พ่อแกคงยอมหรอก...”
“ป๋าจะรู้ได้ไงถ้าไม่มีใครคาบข่าวไปบอก” ชาริณีตาค้าง มองหน้าตาเจ้าเล่ห์ของเพื่อนอย่างไม่ไว้ใจ
“ฉันไม่ช่วยแกหรอกนะ” หล่อนรีบกันตัวเองออกทันควัน
“ไม่รู้ล่ะ แกต้องช่วยฉัน ไม่งั้น...แกก็โดนด้วยในข้อหา ผู้สมรู้ร่วมคิด โทษก็หนักพอกัน”
คนถูกยัดเยียดข้อหาได้แต่ค้อนประหลับปะเหลือก ‘สมรู้’ น่ะใช่ แต่ไม่ได้ ‘ร่วมคิด’ ด้วยซักหน่อย ทำไมต้องโดนด้วยล่ะเนี่ย ไม่เข้าใจเล้ย...
“ไหน ยัยตัวแสบบอกมาซิ แกจะทำงานอะไร” ในที่สุดชาริณีก็ต้องยอมจำนนตามเคย
“คุณเลขา” อีกครั้งที่คนเป็นเพื่อนต้องเซโรงัง... งงจริงๆ
“แล้วใครจะรับ”
“ก็บิ๊กบอสบริษัทแกไง” ชาริณีตบหน้าผากตัวเอง ทั้งอึ้งและทึ่งกับความ ‘แสนแสบ’+ ‘แสนรู้’ ของเพื่อนรัก
“รู้ได้ไงวะเนี่ย” ขวัญฟ้าอมยิ้ม
“ฉันก็พอมีแหล่งข่าววงในบ้างล่ะน่า”
“อย่าแม้แต่จะคิด” ชาริณีรีบเบรกเพื่อนตัวโก่ง “ไม่รู้หรือไงว่าแกกำลังจะเล่นกับไฟ ใครๆก็บอกว่าคุณระพีวิชญ์ น่ะร้ายกาจยังกับ ปีศาจ ชัดๆ ”
ขวัญฟ้ายักไหล่ “เผอิญฉันมันคนไม่กลัว‘ปีศาจ’ซะด้วยสิ”
“ฮัดเช้ย...”
เสียงจามไม่มีปี่มีขลุ่ยของคนตัวสูงทำเอาคนที่นั่งตัวเกร็งตัวลีบตรงหน้าถึงกับสะดุ้งโหยง
“คุณพงศ์!”
“คะ…คร้าบ...ครับ” คุณพงศ์ หรือ สุรพงศ์ สะดุ้งลุกพรวด ขานรับดังลั่น ระพีวิชญ์เลิกคิ้วนิดๆ ก่อนปรายตาคมกริบมอง ผู้จัดการฝ่ายผลิต ที่ตอนนี้ชักร้อนที่ใบหน้าลามไปถึงใบหู ค่อยๆทรุดตัวลงนั่งก้มหน้าดังเดิม รู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศรอบๆ ตัวพิกล
“คุณสะดวกไหม ถ้าผมจะขอดูรายงานการผลิตย้อนหลังของบริษัท 5 ปี ก่อนบ่ายสองโมงวันนี้” คุณสุรพงศ์รับคำเบาๆ ถึงจะไม่สะดวก แต่ใครจะกล้าบอกล่ะว่า ‘ไม่’ อีกไม่กี่นาทีก็จะบ่ายโมงอยู่แล้ว คอยดูเถอะ อีกเดี๋ยวในออฟฟิศฝ่ายผลิตได้เกิด ‘เฮอริเคน’ ลูกมโหฬารเป็นแน่ เอกสารย้อนหลังตั้ง 5 ปี มันคงต้องใช้เวลาในการรวบรวมนานอยู่ แต่เมื่อเป็นความต้องการของ ท่านประธานกรรมการผู้บริหาร คนนี้ถึงไม่ได้ยังไง ‘ก็ต้อง’ ทำให้ได้ ไม่อย่างนั้น ไม่ใครก็ใคร ต้องกลับไปนั่ง ‘ตบยุง’ ที่บ้านกันบ้างล่ะ
แม้ระพีวิชญ์จะเพิ่งมารับช่วงต่อจาก คุณอัศวิน ผู้เป็นพ่อที่ขอปลดเกษียนตัวเอง ได้เพียง 2 เดือน แต่เรื่องการทำงานนั้น เขา เด็ดขาด เที่ยงตรง มั่นคง กระชับและฉับไว กว่าคนเป็นพ่อเยอะ คุณอัศวินมักใช้หลัก ประนีประนอมศาสตร์ กับลูกน้องเสมอ จึงเป็นที่รักใคร่ของหมู่พนักงานทั่วไป แต่คนเป็นลูกนั้นมักใช้หลัก ตรรกศาสตร์ เข้าว่า เหตุ เป็นไง ผล ก็ควรเป็นยังงั้น ได้หรือไม่ได้ต้องเอาให้ชัวร์ จะมัวมานั่งประนีประนอม ก็พอดีเสียระบบหมด แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังเป็นที่รักของพวกพนักงานอยู่ดี แม้ในรักนั้นจะแฝงด้วยความเกรงและกลัวไม่น้อยก็เถอะ และนี่ก็คงเป็นที่มาของสารพัดฉายาแปลกๆ ที่ถูกพวกลูกน้องแอบเรียก
‘ท่านลอร์ด (โวลเดอร์มอร์)’ ‘เจ้าชายอสูร’ หรือแม้กระทั่ง ‘ปีศาจ’ ก็ด้วย
เมื่อหมดธุระกับผู้จัดการฝ่ายผลิตที่เกือบจะตะโกนด้วยความดีใจ โล่งอกที่กลับออกจากห้องของท่านบอสใหญ่ได้โดยไม่ต้องถูกหามออกมา
ระพีวิชญ์ เอนกายพิงพนักเก้าอี้ หลับตาลงอย่างเบื่อหน่ายและเหนื่อยล้าเต็มทน ถ้าไม่เป็นเพราะเห็นแก่สุขภาพของคนเป็นพ่อ เขาคงไม่ต้องมานั่งตรากตรำคร่ำเคร่งกับงานอย่างนี้หรอก ทุกคราวที่ต้องมานั่งแบกรับและช่วยแก้ปัญหาที่ทั้งหนักทั้งยุ่งเหยิงของบริษัท ได้เห็นสีหน้าของลูกน้องที่ตัวเขาเองก็พอรู้ดีว่าทั้งกลัวและเกรง+เกร็งเจ้านายอย่างเขามากมาย หรือเมื่อต้องตัดสินใจให้พนักงานคนใดคนหนึ่งต้องออกจากงาน มันก็ทำให้เขาเองรู้สึกผิดและอึดอัดใจอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว แต่เมื่อเป็นหน้าที่ก็ต้องทำ
เสียงเคาะประตูทำให้ชายหนุ่มยืดตัวตรงเตรียมพร้อมที่จะสวมบทบาทของท่านประธานใหญ่อีกครั้ง
“เชิญครับ ...อ้าว...คุณทับทิม” คุณทับทิมก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับแก้วกาแฟหอมกรุ่นในมือ หญิงสูงวัยกว่ามองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าต้องมีเรื่องกังวลใจอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ แต่เมื่อเขาไม่ต้องการบอก ก็แปลว่าไม่ใช่เรื่องที่ตัวหล่อนเองสมควรรับรู้
“รับกาแฟซักแก้วไหมคะ”
“ขอบคุณมากนะครับ กำลังง่วงพอดี คุณทับทิมนี่รู้ใจผมเสมอเลยนะครับ” คำกล่าวเรียบหากแต่ทำให้หัวใจคนฟังเต็มตื้นยิ่งนัก คุณทับทิมทำงานที่นี่มานาน ทั้งที่ใจจริงอยากจะปลดเกษียนตัวเองไปพร้อมๆกับท่านประธานคนก่อนด้วยซ้ำ แต่เพราะความเป็นห่วงไม่ใช่บริษัท แต่เป็น คนบริหารบริษัท ต่างหาก เขายังไม่มีใครที่พอจะวางใจได้อยู่เคียงข้างคอยให้คำปรึกษา ดังนั้นตัวหล่อนก็ยังวางมือไม่ได้
คุณทับทิมมองใบหน้าที่มีเค้าโครงละม้ายท่านประธานคนก่อนทว่าคมสันกว่ามาก คิ้วเข้มกับจมูกโด่งได้รูปคงได้มาจากคนเป็นพ่อแน่นอน หากริมฝีปากหยักบางที่กำลังส่งยิ้มละมุนมาให้หล่อนเวลานี้ หรือแม้แต่ดวงตาคมกริบเหมือนกับจะแทงทะลุใจคนได้ ทว่ามีประกายหวานระยิบระยับคู่นั้นเขาคงได้รับมรดกมาจากคนเป็นแม่เป็นแน่แท้ สรุปว่าระพีวิชญ์นั้นได้รวบรวมส่วนที่ดีที่สุดของคนทั้งคู่มาไว้บนใบหน้าได้อย่างลงตัวที่สุด
“หน้าผมมีอะไรแปลกไปหรือครับ”
“เปล่าหรอกค่ะ คุณระพียังหล่อเหมือนเดิมแต่...”
“ไม่ค่อยยิ้ม” เขารีบต่อบทให้อย่างรู้ใจ คุณทับทิมได้แต่พยักหน้ารับ เวลาที่ระพีวิชญ์อยู่กับหญิงสูงวัยกว่าคนนี้ ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
“นี่ถ้าผมได้เลขาที่รู้ใจผมอย่างคุณทับทิมก็คงจะดี ตกลงคุณจะไม่เปลี่ยนใจมาเป็นเลขาผมจริงๆหรือครับ”
“ไม่เอาหรอกค่ะ ดิฉันเป็นโรคหัวใจ ไม่อยากเสี่ยง” ระพีวิชญ์หัวเราะหึๆ
“แต่อย่าห่วงเลยค่ะ อีกไม่นานหรอกค่ะ ดิฉันคงหาคนที่ไม่เป็นโรคหัวใจมาเสี่ยงรับมือคุณระพีได้แน่”
“คร้าบ...ครับ แล้วผมจะคอยดู อ้อ... แต่ถ้าเกิดหัวใจวายขึ้นมา ผมไม่หามส่งโรงพยาบาลให้หรอกนะ ” ชายหนุ่มอมยิ้มกระเซ้าให้หญิงวัยกลางคนได้ค้อนขวับๆ
- Writer
