1

1010 Words

หญิงคนนั้นกระชากหัวตัวเองออกจาณิชาแล้ววิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิตทันที เธอจึงหันมาจัดการชายหนุ่มตรงหน้า เธอเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อแล้วรุมต่อยตีใบหน้าและลำตัวเขาเท่าที่จะทำได้จนได้เลือดซิบ ปากก็พร่ำด่าไม่หยุด "ไอ้บ้าเอ้ย สนุกเหรอเล่นกับความรู้สึกเพื่อนฉัน มันผิดอะไร หรือแกได้มันแล้วก็หมดประโยชน์ ทิ้งเพื่อนฉันทำไมวะ มันผิดอะไร" “เดี๋ยว ๆ ๆ บ่นอะไรเนี้ย ไม่รู้เรื่อง ใคร พูดถึงใคร” ชายหนุ่มที่โดนใส่ร้ายว่าอย่างงงวย เขายังอึ้งกับการที่ผู้หญิงตบกันไม่หาย นี่มันจาพนมฉบับผู้หญิงแล้ว ''แกทิ้งเพื่อนฉันไง นี่แน่ะ ๆ ๆ’' ณิชาไม่ว่าเปล่ากระหน่ำข่วนใบหน้าหล่อทำเอาคนโดนปัดหนีพ้นบ้างไม่พ้นบ้าง “โอ้ย ๆ หยุด ๆ ๆ ฉันไม่กินเพื่อนเธอหรอกเว้ย ถึงกิน เธอก็ไม่มีทางมาทำกับฉันแบบนี้ได้ ฉันมันมีแต่เต็มใจสองฝ่าย สนุกกัน ก็จบ ต่างคนต่างไป” ยิ่งได้ฟังคำพูดเจ้าชู้อย่างนั้นณิชายิ่งโมโห ''หืออ ไอ้ ! ! ! !'' เธอเงื้อมือกำลังจะตบแต่อยู่ ๆ เสียงกุมารเพชรกล้าก็ดังขึ้นมา “แม่ ๆ ๆ ผิดคน พอเลย แย่แน่ ๆ'' ''อะไรผิด เพชร'' เธอถามกลับในใจ “คนละภาคอะเซ้ หนีเร็ว ! !” พูดจบเพชรกล้าก็หายตัวหนีเอาตัวรอดปล่อยให้คนเป็นแม่นิ่งค้าง หลังตั้งสติได้จึงรีบปล่อยชายหนุ่มแล้ววิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิต พลางตะโกนไล่หลังว่า ''ขอโทษค่ะ หนูต่อยผิดคน ขอโทษนะค้า !’' ส่วนคนที่หน้ามีแต่รอยข่วน เมื่อได้ฟังก็อึ้ง และ อึ้ง ''บ้าเอ้ย ยัยนี่ถ้าจะเพี้ยน แบบนี้ไม่ตายดีแน่ คอยดู ถ้าเจออีกฉันจะลงโทษเธอให้ได้'' แต่หารู้ไม่ว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองมาอย่างมีความสุข อีกไม่นานแล้วละ..... “นี่ครับเจ้านาย” ''ครบแน่นะ'' ''เท่าที่จะหาได้เลยครับ'' เมื่อได้ยินดังนั้นเขาจึงเปิดเเฟ้มดูรายละเอียดที่มีเอสี่เป็นปึก คนสนิทก็เริ่มทำหน้าที่บอกข้อมูลโดยไม่ต้องให้เจ้านายอ่านเองดูภาพเป็นพอ ''ณิชาภัทร บุญลักษ์ ชื่อเล่น ณิชา อายุยี่สิบสี่ปี เป็นลูกบุญธรรมของนาย วัน บุณลักษ์ ที่เสียชีวิตด้วยโรคหัวใจ เธอจึงอาศัยอยู่กับแม่เลี้ยงพร ภรรยาใหม่ของนายวัน ลูกคนโตไม่ชอบคุณณิชา ส่วนคนเล็กของพรหลังจากที่นายวันเสียเธอก็ถูกส่งตัวไปอยู่กับพ่อแท้ ๆ ที่อเมริกาเพื่อศึกษาต่อและใช้ชีวิตกับพ่อของเธอและกำลีงตัดสินใจมาเยี่ยมณิชาในอีกสองเดือนที่จะถึงครับ” เขาว่าก่อนจะนึกเรื่องสำคัญอีกอย่างขึ้นมาได้ “อ้อ แม่เลี้ยงของณิชา แม่เลี้ยงพรน่ะครับ เธอติดการพนันเลยมายืมเราไป ตอนนี้ยอดอยู่ที่ห้าสิบล้านครับนาย’' ภาคินถึงกับหายใจสะดุดมือที่เลื่อนเอกสารชะงักค้าง ''เท่าไหร่นะ'' ''เอ่อ ห้า สิบ ล้าน ครับนาย’' เขาย้ำเน้น ๆ ภาคินมองหน้าลูกน้องอย่างไม่เชื่อ ''แล้วมึงก็ยอมให้กู้เรอะ'' ‘'ก็ผมเห็นทุกทีนายไม่เคยปฏิเสธนี่ครับผมเลยอนุมัติ แถมเครดิตในบ่อนของแม่เลี้ยงพรก็ดีผมเลยให้ไป'' ''ฉันให้นายดูแลเรื่องนี้ก็จริง แต่นี้มันเยอะไปเว้ย ถ้าฉันไม่ได้เงินคืนฉันจะหักเงินเดือนแกมาใช้แทนเเม่เลี้ยงพร'' “ผมขอโทษครับนาย”เขาบอกเสียงเบา หักกี่ปีเขาถึงจะใช้หมด เงินเขาเท่าคุณคริสตัลก็ว่าไปอย่าง ภาคินถอนหายใจใส่ลูกน้อง แต่เอ๊ะ มาคิดดูอีกที เงินนั้นแลกกับยัยประสาทกลับก็ได้นี่นา ถึงจะขาดทุนแบบยับเยิน แต่มันก็ทำให้เราสนุกนาน เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงสั่งมือขวาของเขาว่า ''นายไปบอกเเม่เลี้ยงพรนะ ว่าฉันต้องการคุยด้วยด่วน'' “ผมจัดการให้ได้นะครับ” เขาเสนอเพราะอยากแก้ตัว ''ไม่ละ ฉันพูดเองดีกว่า'' เมื่อได้ยินคนเป็นนายยืนยัน เขาจึงรีบออกไปทำตามคำสั่งทันที หึ เราจะได้เจอกันเร็ว ๆ นี้แน่ แม่ตัวดี สองวันต่อมาแม่เลี้ยงพรก็มานั่งอยู่ต่อหน้าของเจ้าของเงินกู้ “คุณชายมีเรื่องจะคุยกับดิฉันหรือคะ" แม่เลี้ยงพรถามลอบมองใบหน้าชายรุ่นลูก หล่อเหลาเชียว “ครับเรื่องเงินที่ยืมผมไป" เมื่อพูดเรื่องเงินพรก็หน้าหงิกไม่พอใจ ตอบกลับเสียงฉุน “ดิฉันยังไม่มีเงินมาคืนหรอกนะคะ ถ้าจะคุยแค่นี้ดิฉันขอตัว” ภาคินยิ้มหยัน ช่างไร้มารยาทและทรามอะไรเช่นนี้ ถ้าไร้ประโยชน์เขาจะสั่งให้คนตบปากแดง ๆ นั่นแดงด้วยเลือดสักที “เดี๋ยวสิครับ ผมมีข้อเสนอครับ" "อะไรคะ" "ผมจะยกหนี้ให้แลกกับลูกสาวคุณ" “ฉันไม่ขายลูก" เธอว่าเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี “งั้นเอาเงินผมมาคืนภายในพรุ้งนี้" "จะบ้าเหรอ เงินเยอะเเยะจะหามาจากไหนกัน” เธอโวยวายเงินมากมายขนาดนั้นจะหายังไงทัน แต่จะให้ส่งลูกขัดดอกเธอก็ไม่คิดว่าลูกจะทำ "ถ้ายกลูกสาวคุณให้ผม มันก็จบเรื่อง" "คุณรู้จักลูกดิฉันหรือไง"เธอลองเชิง เขายักไหล่สบาย ๆ "ยัง แต่เดี๋ยวก็รู้" "ดิฉันต้องคุยกับยัยน้ำก่อน ถ้าน้ำไม่ยอมฉันคงทำอะไรไม่ได้” เธอเล่นตัว ยัยน้ำแค่ส่งรูปชายตรงหน้าให้ขี้คร้านจะวิ่งตามเขายิ่งรวยแบบนี้ ใครไม่เอาก็โง่แล้ว "ใครบอกผมต้องการคนโต"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more