รักสุดท้ายของยัย six sense

2

''งั้นคนเล็กของดิฉันก็ยังไม่กลับ อยู่ อเมริกา’' เธอหมายถึงเนตรศิตาลูกสาวคนเล็กที่ย้ายไปอยู่กับสามีเก่าของเธอ คนนี้ยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่ นังลูกชังคนนี้มันโง่นัก

''ผมต้องการลูกเลี้ยงของคุณต่างหาก ณิชาภัทร''

‘'อะไรนะ'' เธอว่าเสียงดังอย่างไม่เชื่อหู “นังณิชาอะนะ !”

''อย่างที่คุณได้ยินนั้นแหละ ต้องเป็นเธอเท่านั้น''

เธอขมวดคิ้วถาม ''ทำไม''

“เพราะ...ผมต้องการแค่เธอ’'

เมื่อได้ฟัง แม่เลี้ยงพรก็เเทบจะกรีดร้องแต่ต้องเก็บอารมณ์ เพราะคนตรงหน้าไม่ใช่คนที่เธอจะหือด้วย

‘'ได้ แต่คุณชายต้องเพิ่มเงินให้ดิฉันสามสิบล้านบาท''

ภาคินเลิกคิ้ว ''ไม่มากไปหน่อยเหรอ คุณหญิง''

‘'งั้นฉันไม่ตกลง'' เธอว่าอย่างเป็นต่อ

‘'งั้นเอาเงินมาคืนผม'' เขาก็ตอบอย่างเป็นต่อกว่า

"นี่จะไม่ให้ค่าเลี้ยงดูมันกับดิฉันเลยเหรอคะ เงินแค่นี้ขนคุณคงไม่ร่วงหรอก’' เธอกระแนะกระแหน

‘'ถ้าอยากได้เพิ่มสามสิบล้านก็เซ็นซะ'' เขาว่าโยนเอกสารไปตรงหน้าหญิงวัยกลางคนคนนี้ ไม่มีอะไรที่เขาต้องไว้หน้าแล้ว

เธอรับมาดู ''อะไรคะ''

''เมื่อคุณยกณิชาภัทรให้ผมผมจะให้สามสิบล้านกับคุณ แต่หลังจากนั้นคุณไม่มีสิทธิใจนตัวเธออีกต่อไป''

แม่เลี้ยงพรนิ่งคิดพักใหญ่แต่ก็ยอมเซ็นสัญญา ''แค่นี้ใช่มั้ย ดิฉันขอตัว''

‘'เชิญ'' เมื่อหมดธุระเขาก็ไม่มีอะไรจะต้องรั้งเอาไว้ หน้าเขาก็ไม่อยากเห็นแค่เสวนาด้วยก็ยังอยากจะอ้วก แต่พอคิดว่าจะได้ผู้หญิงห้าวคนนั้นมาดัดสันดานก็ยิ้มกริ่ม อะไรที่ฉันอยากได้ฉันก็ต้องได้ หึ

บ้าน บุญลักษ์

‘'แม่ไปไหนมาคะ'' น้ำถามแม่ที่แต่งตัวเสียสวย

แม่เลี้ยงพรไม่ตอบคำถามแต่ถามหาอีกคนแทน ''น้ำ นังณิชาล่ะ’’

''หลังสวนนู้นแน่ะค้ะ มีอะไรกันเหรอคะ''

เมื่อรู้ว่าณิชาอยู่ไหน พรจึงรีบเดินไปที่หลังสวนแล้วกระชากณิชาให้หันมาเผชิญหน้ากับเธอ

''แก นังณิชา ไปทำอีท่าไหนให้คุณชายสนใจแก อ่อยเขาตอนไหน’' เธอถามเสียงดัง

ณิชาถอยออกมาก้าวหนึ่งก่อนตอบ “นี่คุณป้าพูดเรื่องอะไร หนูไม่รู้เรื่องนะ''

''ด้านนะแก บอกฉันมานะ’' พูดพร้อมกับกระชากแขนณิชาเหวี่ยงไปมา

''โอ้ย คุณป้าปล่อยหนูนะ มันเจ็บ! ”

''ฉันบอกให้แกตอบฉัน โอ้ย ! ! !''

อยู่ ๆ แม่เลี้ยงก็ล้มลงก้นจ้ำเบ้าอย่างไม่ทราบสาเหตุ

แม่เลี้ยงพรชี้หน้าด่าลูกเลี้ยง ''นี่แกเล่นของใส่ฉันใช่มั้ย นังแม่มด''

ณิชาถอนหายใจ ''หนูเปล่า''

‘'เปล่า ? ก็เห็น ๆ กันอยู่ ไม่งั้นฉันจะล้มได้ยังไง ตอแหลจริง ๆ''

‘'คุณป้าแรงไปแล้วนะคะ !’' เธอว่าชักสีหน้าไม่พอใจ

''ทำไม หรือไม่จริง แกมันพวกเล่นของ ! !''

‘'หนูไม่ได้เล่นของ'' เธอแย้ง

''แกนั้นแหละเล่นของ นี่แกเล่นของใส่คุณชายใช่มั้ยห้ะ เห็นเดี๋ยวนี้ชอบคุยคนเดียว นังบ้า’'

ณิชาภัทรเอือมกับการเชื่อมโยงของแม่เลี้ยงตัวเอง

''หนูเปล่าบ้านะ หนูคุยกับเพชรกล้า’' เธอว่า

แม่เลี้ยงพรแสยะยิ้ม ''หึ ไอ้กุมารเพชรเก๊อะเหรอ ไม่เห็นมันมีจริงเลย โอ้ย''

พูดไม่ทันจบ ลมจากไหนไม่รู็โหมกระหน่ำแรงขึ้นจนข้าวของตกลงมากระจัดกระจาย จนทำให้ผิวแม่เลี้ยงพรบาดเป็นรอยข่วนเลยทีเดียว

''เพชร หยุดเดี๋ญวนี้นะ’' ณิชาตะโกนดุ

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ จากลมที่โหมกระหน่ำเหมือนพายุกลับเงียบสงบเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ทิ้งไว้แต่ข้าวของที่กระจัดกระจาย

''นี่แกสั่งมันทำร้ายฉันไช่มั้ยฮะ นังตัวดี’'

''เปล่านะคะ คุณป้าลบหลู่เขาเอง’' เธอพูดอย่างไม่แคร์ ก็มันเรื่องจริงนี่

''นังนี่ อกตัญญูเสียจริง ออกไปจากบ้านนี้ซะ ไป’' เมื่อทำอะไรไม่ได้พรจึงออกปากไล่เจ้าของบ้านที่แท้จริง

‘'แล้วหนูจะไปอยู่ไหน !''

''อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉัน ไปเก็บข้าวของแล้วไปซะ ไป ! !”

ให้ตายชีวิตของเธอทำไมมันเฮงซวยแบบนี้นั้นก็บ้านเธอเอง แล้วทำไม ? ทำไมเธอต้องเป็นคนออกจากบ้าน ทำไมต้องเป็นคนใช้ ทำไมคนที่ต้องแบกภาระต้องเป็นเธอ ทำไมนะ

และแม้ว่าจะคิดแบบนั้นแต่สองขาของณิชาภัทรกลับก้าวเข้าบ้านขึ้นห้องตัวเองแล้วเก็บเสื้อผ้าข้าวของของตัวเองเท่าที่จะหยิบไปได้

นี่มันบ้าไปแล้วแน่ๆ อยู่ๆ แม่เลี้ยงก็ไล่ออกจากบ้านเพราะหาว่าไปอ่อยคุณชายบ้านไหนอะไรของเขาก็ไม่รู้อาภัพเสียจริง

เธอเดินเตร็ดเตร่อยู่ข้างถนนไม่รู้จุดหมายปลายทางที่แน่ชัดนักว่าจะเอาอย่างไรต่อกับชีวิต

‘'แม่ฮับ'' เสียงกุมารเพชรกล้าดังขึ้น

‘'หืม"

''แม่เอาหนังสือนิทานมารึเปล่าฮับ''

เธอค้นกระเป๋าดู ก็พบกับหนังสือนิทานเล่มหนึ่ง ''เอามานะ''

''ดีแล้วล่ะฮะ แม่คงต้องใช่มันในอนาคต''

ณิชาขมวดคิ้ว พูดเหมือนรู้อนาคตอย่างนั้นแหละ “หมายความว่ายังไง”

‘'ผมบอกแม่ได้ผมบอกไปแล้วล่ะ'' เด็กน้อยว่าเสียงสลดไม่เข้ากับหน้าตาที่แสดง

ให้ตายเพชรกล้านี่กวนประสาทซะจริง เธอเลิกคุยทางจิตกับเพชรกล้าแล้วเดินต่อ แต่เดินไปได้ไม่เท่าไหร่ก็มีรถตู้สีดำมาจอดข้างทางและมีชายชุดดำเดินลงมาล้อมรอบตัวเธอเอาไว้

‘'ขึ้นรถ''

ณิชาภัทรยังไม่เข้าใจสถานการ์ดีแต่เธอก็ไม่ได้คล้อยตาม

''ไม่ขึ้น พวกแกเป็นใคร ''

''ขึ้นรถเถอะครับ เราจะพาคุณไปหาเจ้านาย''

''อะไรฉันไม่รู้จักเจ้านายพวกแกนะ''

พูดจบณิชาภัทรก็วิ่งหนีพวกชุดดำทันทีแต่ด้วยความถือของมาเยอะ และพวกมันมีมากกว่าจึงจับณิชาทันทีและอุ้มเธอขึ้นรถไป โอ้ยยย นี่มันอะไรเนี้ย โดนชุดดำจับไปหาเจ้านายมาเฟีย โคตรจะพล็อตนิยายเลยโว้ย

ณิชานั่งเงียบมาตลอดทางพลางนึกเสียใจในชะตากรรมของตัวเองแต่แล้วก็สะดุ้งเมื่อชายชุดดำเปิดประตูให้แล้วพูดว่า

‘'ถึงแล้วครับนายหญิง''

นายหญิง ? กูไปเป็นเมียใครตอนไหนนิ