รักสุดท้ายของยัย six sense

3

“ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์ เฟอร์นันเดส ครับ” ชายชุดดำพูด

“พาฉันกลับบ้าน” เธอไม่ขยับตัว นั่งนิ่งทำการประท้วง เหล่าชายชุดดำมองหน้ากันเงียบ ๆ อย่างต้องการปรึกษาหารือจนมีคนใจกล้าคนหนึ่งลากณิชาภัทรลงมาจากรถ ''เจ้านายรอในห้องรับเเขกครับ''

“ฉันต้องไปว่างั้นสิ''

“ครับ”

และแม้จะโดนสั่งให้ไปแต่ร่างสมส่วนกลับยืนนิ่งไม่ไหวติงกลายเป็นมาเหล่าชายชุดต้องยกณิชาภัทรขึ้นมาแต่หญิงสาวก็ยังเกร็งตัวเองนิ่งแถมยังเก็บมือตัวเองประหนึ่งว่าเป็นมัมมี่ สภาพเหล่าชายชุดดำสามคนแบกหญิงสาวตัวแข็งจึงเป็นภาพที่ดูตลกไม่น้อย

ห้องรับแขก

หลังจากมาส่งณิชาภัทรชายชุดดำก็เดินหายไปในทันที ปล่อยให้เธอยืนประจันหน้ากับมาเฟียที่จับตัวมา

“เจอกันอีกแล้วณิชา” ภาคินทักทายอารมณ์ดี

หญิงสาวชี้หน้า “นาย'' ไอ้ภาคที่เธอต่อยเมื่อครั้งนั้นนี่หว่า

เขายกมือทักทาย “ใช่ฉันเอง''

''นายจับฉันมาทำไม ฉันไม่มีเงินหรอกนะ แถมฉันขอโทษนายแล้วนะครั้งก่อน’' เธอรีบพูดรัวเร็ว ตอนนี้กลายเป็นคนไร้บ้านของแท้แล้ว อย่าว่าแต่เงินห้าบาทเลย บาทเดียวก็ไม่มี

‘'จุ๊ ๆ สาวน้อยเธอไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นแหละ คิดว่าฉันยอมจ่ายแปดสิบล้านเพื่อมองหน้าเธอแล้วปล่อยเรอะ''

''ตลก จำไม่ได้ว่า ละเมอ ขายตัวให้นาย!!!’'

โอ้ยยย คำพูดคำจาผู้หญิงคนนี้เจ็บจี้ดดีจริง ๆ

‘'เธอไม่ได้ขายเเต่เเม่เลี้ยงเธอขายเธอให้ฉันแล้ว !''

ว่อท เดอะ ฟัค ! ! !

"ไม่จริง คุณป้าไม่ทำหรอก” มั้ง

ถึงในใจคิดว่าคุณป้าจะทำจริงๆก็เถอะแต่ก็หวังว่ามันคือเรื่องโกหกละกัน

''ทำไมคิดว่าไม่จริงล่ะ''

ก็เพราะว่าเธอหลอกตัวเองอยู่ยังไงล่ะ

''ตอบไม่ได้ ฟังนะ แม่เลี้ยงเธอติดหนี้ฉัน ห้าสิบล้าน ฉันเลยยื่นข้อเสนอให้นิดหน่อย เเล้วเพิ่มอีกสามสิบล้าน ฉันก็ได้เธอมาครองแล้วสาวน้อย’'

สาวน้อยของภาคินเงยหน้าถอนหายใจสงบสติอารมณ์ ก่อนจะรีบวิ่งมาเกาะขาเจ้าชีวิตคนใหม่ ‘'ปล่อยฉันได้มั้ย นะ พลีส’'

ภาคินกระตุกขอออกจากการเกาะกุมมองคนไร้หนหางอย่างเป็นต่อ

''นี่ฉันจ่ายเฉียดร้อยล้าน คิดว่าเพื่ออะไรวะ''

ณิชาหน้าบูด เลิกคุกเข่ายืนขึ้นกอดอก ''แล้วจะเอาอะไร''

“ตัวเธอ"เขาว่ามองหัวจรดเท้า “ฉันอยากได้ตัวเธอ''

ณิชาภัทรถึงกลับถอยห่างยกมือขึ้นปกป้ิงตัวเอง ''ไอ้บ้า ไอ้หื่น อย่ามาล้อเล่นกับฉันนะ ไม่มีทาง''

''เอาเถอะ ไม่ได้ตอนนี้เดี๋ยวก็ได้ตอนหน้า อย่าคิดหนีล่ะ เพราะเธอหนีไม่รอดแน่ เอาล่ะไปอาบน้ำซะ ชั้นบนห้องสุดท้ายปีกขวา''

พูดจบประดูที่ปิดสนิทก็ส่งเสียงติ้ดก่อนมันจะเปิดกว้าง หญิงสาวนิ่งคิดอยู่นาน เธอจะเอาอย่างไรกับชีวิตดี ตอนนี้ก็ไม่มีที่ไป อยู่ที่นี่ก็มีข้าวกินมีที่หลบแดดฝน ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลก็ให้เพชรกล้าจัดดารด็ได้นี่ พอคิดได้แบบนั้นขาเรียวจึงก้าวไปตามทางที่อีตาคุณชายบอกมาแล้วก็เจอห้องนั้นอย่างว่า

ห้องตกแต่งสไตล์โมเดิร์นทันสมัย เรียบแต่หรู ของส่วนใหญ่จะสีดำและเทา และแม้ว่าห้องจะเป็นอย่างไรก็ไม่มีผลต่อเธออยู่แล้ว อยู่นี่สักพักแล้วหาทางหนีก็ไม่เสียหายคิดเสร็จก็เดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำ ก่อนจะต้องตะลึง

โห ห้องน้ำใหญ่กว่าห้องนอนเธอเองอีก ณิชาภัทรยิ้มกริ่มใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงในห้องน้ำก็เรียบร้อย หยิงสาวใส่เสื้อเชิ้ตสีดำตัวโตของภาคินที่ปกปิดร่างกายเธอได้เกือบหมด เธอมองหาของสำคัญอย่างกระเป๋า

อ้าว ลืมกระเป๋าไว้ข้างล่างนี่นา ทำไงดีละ ถ้ามีคนไม่รู้เอาไปทิ้งจะทำยังไงนะ เเล้วจะให้ลงไปตอนนี้เหรอในสภาพนี้อะนะ

“นี่กี่โมงแล้วเนี้ย” เธอหันมองหานาฬิกาก็พบว่านี่เริ่มดึกมากแล้ว อืม ดึกขนาดนี้ คงไม่มีคนแล้วล่ะ เธอมองซ้ายขวาไม่มีคนจึงรีบวิ่งลงบันไดแต่ก็เจอชายชุดดำพอดีจึงรีบแอบ แต่มานึกขึ้นได้ว่าพวกชุดดำเป็นคนจับเธอมาเขาก็ต้องรู้สิว่ากระเป๋าเธออยู่ไหนจึงรีบวิ่งไปหาแล้วถามทันที

‘'เพ่ กระเป๋าฉันละ เอาไปไว้ ไหน’'

ชายชุดดำมองหญิงสาวท่าทางนักเลงก่อนจะก้มหน้าเพราะชุดที่เธอใส่ไม่เรียบร้อยเอาเสียเลย

''เจ้านายเอาไปที่ห้องครัวเเล้วครับ คงเอาไปทิ้งครับ''

ห้ะ ไงนะ

“เอากระเป๋าฉันไปเผาทิ้งเนี้ยนะ”

“ครับ”

บ้าเหรอวะ !

คิดได้ดังนั้นเธอก็รีบตะโกนใส่ชายตรงหน้าทันที ''พาไปเซ้''

''ครับ''

ชายชุดดำรับคำก่อนจะรีบเดินมาส่งที่ห้องครัวแล้วยืนตัวลีบรอคำสั่ง

ในห้องครัว

พอมาถึงเธอก็เห็นอีตาคุณชายเผด็จการกำลังเอาที่คีบหนีบเสื้อผ้าของเธอแล้วค่อยๆหย่อนลงไปในเตาแก๊สทีละตัวแล้วโยนลงถังที่เตรียมไว้อย่างใจเย็น

''นี่ทำอะไร''

เขาชะงักเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆหันหน้ามาพลางพยักหน้าบอกลูกน้อง

''ออกไปก่อนไป''

‘'ครับ''

เมื่อชายชุดดำไปแล้วณิชาก็เปิดประเด็นทันที

‘'เอากระเป๋าฉันคืนมา''

ภาคินส่ายหน้าหวือ ''ไม่ๆๆ ฉันไม่ยอมให้เธอใส่ชุดเฉยเฉิ่มในคฤหาสน์ฉันแน่” แค่คิดก็สยองแล้ว เขาทำท่าขนลุกซู่ก่อนจะหันกลับมามองหญิงสาว “แล้วดูแต่งตัวสิเนี้ย ไม่กลัวลูกน้องฉันรึไงกัน''

ณิชาภัทรไม่ตอบวิ่งเข้าไปแย่งเสื้อผ้าแต่เธอเป็นเพียงผู้หญิงมันก็แพ้แรงผู้ชายอยู่แล้ว แย่งไปแย่งมา กระเป๋าเลยลอยเข้าไปในเตาแก๊สเรียบร้อย