บทนำ
1021 Words
“ณิชา”
“ค่ะพ่อ” เสียงหวานเล็กเอ่ยตอบ
เด็กหญิงผมยาวสีน้ำตาลอ่อน ผิวขาวชมพู ดวงตาสดใส กำลังวิ่งมาหาผู้เป็นพ่อบุญธรรมแล้วโผเข้าอ้อมกอดของพ่อ “พ่อ มีอะไรเหรอคะ”
"ณิชา จำเอาไว้นะ ในวันที่ลูกไม่มีใครหนูต้องเข้มแข็งนะลูก"
“คุณพ่อพูดเหมือนณิชาจะไม่ได้อยู่กับคุณพ่อเลย ไม่เอา ๆ คุณพ่อไปเล่านิทานให้ณิชาฟังดีกว่านะ”
ชายวัยกลางคนยิ้มอ่อน เขาช่างอาลัยลูกน้อยคนนี้นัก
บนห้องนอนณิชา
พ่อของเธอหยิบหนังสือเทพนิยายมาอ่านให้ฟังจนจบแล้วณิชาก็ถามพ่อเธอว่า "โตขึ้นหนูจะเป็นแบบในหนังสือนิทานได้มั้ยคะ"
เขาเกาแก้มแก้เก้อ "อ่า พ่อก็ไม่รู้สินะ"
"แล้วพ่อคิดว่ามันจะเป็นจริงกับหนูได้มั้ย"
“ได้สิ ฟังนะลูก หนังสือเล่มนี้พ่ออยากให้ลูกเก็บมันไว้ให้ดีบางทีลูกอาจจำเป็นต้องใช้มัน”
“อะไรเหรอคะพ่อ” เธอถามอย่างใคร่รู้
“นั้นสิพ่อก็อยากรู้ เขาบอกพ่อไว้แค่นี้” เสียงพ่อพูดเบาราวกระซิบ
พ่อเลี้ยงวันหรือพ่อวันแต่งงานกับพร พรเธอมีลูกติดสองคน คนโตชื่อน้ำคนเล็กชื่อเนตร แต่สองคนนี้ต่างกันที่สุดเท่าที่เคยมีมาเลยทีเดียว คนโตอย่างน้ำช่างเป็นคนร้ายเเรง ร้ายลึก ส่วนคนเล็กอย่างเนตร ซื่อจนโดนด่าโง่อยู่บ่อยครั้ง เนตรรักณิชามากว่าพี่สาวร่วมสายเลือด ดูท่าแม่เลี้ยงของณิชาก็ไม่ชอบเธอสักเท่าไหร่ เมื่อมีเวลาสบโอกาสก็จะคอยกลั่นแกล้งณิชาเท่าที่ทำได้ คนที่ดีกับณิชาคงมีแต่เนตร และพ่อวันเท่านั้น
ครอบครัวที่ดีแต่ก่อนจางหายไปเเละไม่นานข่าวร้ายก็มาเยือนเมื่อพ่อวันต้องมาเสียด้วยโรคหัวใจเฉียบพลัน ตอนนั้นเธอแค่สิบสี่พอพ่อวันเสียไม่ได้อยู่ปกป้องเธอ เธอก็โดนย้ายจากห้องใหญ่ไปอยู่ห้องใต้หลังคาคอยดูแลสองแม่ลูกที่ไม่เป็นสามก็เพราะหลังจากพ่อวันเสีย พ่อแท้ ๆ ของเนตรก็มารับเนตรไปอยู่อเมริกาถาวร ถามว่าทำไมเธอต้องทน เหตุผลไม่มีอะไรมาก ก็แค่ไม่ทำ ไม่มีที่อยู่ ไม่มีข้าว ไม่มีเงินเรียน !
“แกว่าไงนะเบตธ์'' ณิชาถามเพื่อนอย่างโมโห
''มันทิ้งฉันอะแก ฮือ ๆ ได้แล้วทิ้งเลยหรือไงวะ''
เมื่อได้ยินว่าเพื่อนเสียตัวให้แล้วก็ยิ่งโมโหหนักกว่าเดิม ''ฮะ มันได้แกแล้วด้วย''
“เออดิ ฮือ” ด้านคนโดนฟันแล้วทิ้งก็ร้องไห้เสียเหมือนตรวจเจอโรคร้าย
“ใคร ! มันเป็นใครแกว่ามา ฉันจะฆ่ามัน !”
ได้ทีเบตธ์ก็บอกข้อมูลส่วนตัวแฟนเก่าให้เพื่อนรักฟังอย่างละเอียด ''มันชื่อ พาคแก อยู่คอนโด บลา ๆ ...’’
เมื่อฟังไอ้เบตธ์เสร็จ ณิชากดตัดสายแล้วก็วิ่งไปหน้าบ้านรีบโบกแท็กซี่ทันที แต่ก่อนจะขึ้นรถดันมีเสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นในสมอง
''แม่จะไปไหนฮับ''
‘'เพชรกล้า'' เธอพูดในใจ
เพชรกล้าเป็นกุมารเด็กชายเขาคือสิ่งเดียวที่พ่อแม่ที่แท้จริงทิ้งไว้ให้เธอ พ่อแม่คนอื่นทิ้งเเหวน สร้อย พ่อแม่เธอดันทิ้งกุมารไว้ให้ น่าตลกดีใช่ไหม จินตนาการไม่ออกเลยว่าครอบครัวแท้ ๆ ของตัวเองเป็นหมอผีเผ่าไหนถึงเอาของต่างหน้าเป็นกุมาร
''แม่จะไปคอนโด บลา ๆ’' เธออธิบายทุกอย่างที่รู้จากเพื่อนให้ลูกฟัง
‘'เค้าไปด้วย'' กุมารน้อยร้องบอก
''อยู่บ้านก็ดีแล้ว''
“น้า ๆ นะแม่ เค้าช่วยแม่ได้จริงๆนะฮับ''
เฮ้อ อ้อน ตลอด
“นังหนูจะยืนอีกนานมั้ย จะไปไม่ไป” เสียงลุงคนขับแท็กซี่ร้องบ่น
“ขอโทษค่ะ ๆ ไปค่ะลุง” เธอว่าก่อนจะสอดตัวเข้ามาในรถ
ก่อนจะคุยในใจกับลูกอีกที “เคยห้ามหนูได้ด้วยรึไงล่ะ''
“เย้”
คอนโด x x x
ณิชาลงมาจากแท็กซี่เดินดุ่มเข้ามาในคอนโดมองหาตัวต้นเหตุ
ไหนไอ้พาคของเบตธ์นะ หายากหาเย็นดีจริงๆ อ๊ะ นั่นหรือเปล่า ไม่รอช้า เธอรีบเดินไปหาหนุ่มสาวที่กำลังเลื้อยกันอยู่ ให้ตายไม่อายฟ้าดินเลย นี่โรงรถนะเว้ย เธอเข้าไปสะกิดคนทั้งคู่อยู่หลายทีจนทั้งสองยอมหันมามองด้วยสายตาที่ต่างไป ไอ้หน้าหล่อมองเธอแบบรำคาญ ที่มาขัดจังหวะ ส่วนผู้หญิงก็มองเหมือนเธอจะแย่งผัวอะไรอย่างนั้น
“มีอะไรน้อง” ชายหนุ่มถาม
“ชื่อ พาคป่ะ” เธอถาม
เขาเลิกคิ้ว “หือ รู้จักฉันเหรอ มีอะไรก็ว่ามา ถ้าจะมาขอควงรอก่อนนะ ตอนนี้ไม่ว่าง” เขาพูดยิ้ม ๆ มองคนที่เข้ามาคุย แม้จะแต่งตัวกะโปโลไปบ้าง แต่เขารู้ใต้ชุดนี่ซ่อนรูปแค่ไหน
ณิชาไม่พูดอะไรต่อ เธอง้างหมัดก่อนจะชกไปที่หน้าชายหนุ่มสุดแรงจนหน้าคว่ำก่อนจะหันมาหานังตัวดีที่เเย่งแฟนเพื่อนเธอแล้วจัดการกระชากหนังหัวของมันมาแล้วตะโกนด่าว่า
''ไม่มีปัญญาหาเองใช่มั้ย ผู้ชายน่ะ ถึงต้องมาขโมย ลักกิน แย่งกิน ของคนอื่น ห๊ะ ! ! ตอบ ! !''
“อ้าย ! อีบ้า ปล่อยนะ นังบ้า กรี้ดด ภาคช่วยด้วย''
ณิชาไม่สนใจง้างมือฟาดลงไปที่ใบหน้าหญิงสาว "นี่สำหรับแกแย่งแฟนเพื่อนฉัน"
เสียงตบดังลั่นโรงรถหากแต่ไม่มีมีใครมาแม้แต่นิติ “นี่สำหรับที่แกปากดีกล้ามาด่าฉัน" เธอว่า
มือเรียวง้างตบไม่ยั้ง ทำเอาคนโดนล้มลงไปดิ้นเพราะสู้แรงไม่ไหว
"กรี้ด หยุดนะ ! !”
- Writer
