ANG MANYAKIS KONG BOSS [THAT MANYAKIS CEO SERIES 1] SPG🔞

PROLOGUE

READ AT YOU OWN RISK. CONTENT CONTAINS EXPLICIT AND VULGAR WORDS THAT MAY NOT BE SUITABLE FOR MINORS. [SPG🔞]

Hindi ko talaga alam kung anong ginagawa ko rito.

Tinawag lang naman ako ng isang infamous na CEO—oo, yung kilalang Mr. Forteros ng Triple B. Ang dakilang architect na tila walang ibang alam kundi magpa-wow ng buong mundo gamit ang mga obra niyang modernong gusali. At ngayon, narito ako sa harap ng pintuan ng opisina niya. Ako, isang simpleng janitress, ipapatawag ng isang tao na parang hindi mo pwedeng titigan nang direkta sa mata, naku, siguradong hindi na ako sisikatan ng araw nito. Never pa naman ako nakatikim ng magnum kaya hindi pa dapat ako kunin ni Lord. Hindi mo alam ‘yong magnum? Naku, ‘yon ‘yong ano… basta rakrakan ‘yon magdamagan.

Huminga ako nang malalim. Kaya mo ‘to, Maurice. Kumabog ang dibdib ko, hindi ko alam kung dahil sa kaba, hiya, o yung halu-halong kilig na pilit kong itinatanggi. Sandali, anong kilig pinagsasabi ko eh puro hinagpis at siphayo naramdaman ko sa infamous na CEO na’to!

Pagbukas ko ng pintuan, isang awrang mataba agad ang bumungad sa akin. Parang may sariling gravity ang presensya ni Mr. Forteros. Nakatayo siya roon, nakasuot ng fitting na black turtleneck at isang grey checkered coat na parang hinulma para sa broad shoulders niya. Ang ilaw sa opisina niya, warm at mahina, kaya lalo lang siyang mukhang… mapanukso. Ang tangi nalang naisip ko, siguro feeling charismatic si sir CEO. Pero oo na, may karapatan naman. He's hot and shiny like wow and yummy. Shooot!

“Sino ba naman kasi ang hindi maninibago,” bulong ko sa sarili, “kung ang isang tulad ko lang ay ipatawag ng isang tulad niya?”

Tahimik ako habang lumapit. Tinapik ko ang ID ko, nagpakilala kahit alam ko namang kilala niya ako. “Sir, Maurice Miranda po, janitress from—”

“You’re late,” he interrupted, walang pakundangan.

Napakunot noo ako. “Late po ba? Eh dumiretso po ako rito pagkatapos niyo akong patawagin.”

Tumahimik siya. Tinitigan ako. Hindi yung simpleng tingin. Hindi yung professional na tingin. Kundi yung tingin na parang hinuhubaran ka mula ulo hanggang paa gamit lang ang mga mata niya. Nakakakiliti, nakakahiya, nakakagulo ng iniisip.

Bago pa ako makabawi, lumakad siya palapit.

Napaatras ako ng bahagya, pero hindi niya pinansin ‘yon. Tuloy-tuloy lang siya hanggang sa halos magkadikit na ang katawan namin. Ramdam ko ang init niya kahit may suot pa akong jacket. Ang bango niya, parang mahal—woodsy, spicy, at may konting tamis sa dulo.

“Maurice,” he said, his voice low, almost a whisper. “You’re more charming in person.”

Parang nabingi ako saglit. Ha?

Nakangiti siya, pero hindi ‘yong typical na corporate smile. Mapanukso. Mapangahas.

Bago pa ako makapagsalita, lumapit pa siya. Tila wala nang pagitan. Then just like that—he kissed me.

Hindi yung madiin. Hindi rin mabilis. Yung tipo ng halik na parang naglalakad sa baybayin sa hapon. Maingat. Mainit. Marahan pero may dalang intensyon.

Napalunok ako habang nararamdaman ko ang labi niya sa labi ko. Malambot. Mainit. Lasang kape at mint. Napapikit ako—siguro dahil gulat ako, siguro dahil ayokong pakawalan ang sandaling ‘yon.

Dumikit ang palad niya sa bewang ko. Hindi bastos. Hindi rin inosente. Kundi eksaktong nasa gitna. Sakto lang para iparamdam sa akin na totoo ang lahat. Na narito kami. Na hinahalikan niya ako.

At ako?

Hindi ako umalma.

Hindi ako tumanggi.

Hinayaan ko lang ang sarili ko na dalhin ng sandali.

Dahan-dahan niyang sinapo ang mukha ko gamit ang isang kamay. Hindi ko alam kung saan ko ilalagay ang mga kamay ko. Sa dibdib niya? Sa balikat? Sa hangin?

Pero wala na akong oras mag-isip. Parang sinabog niya lahat ng logic ko gamit lang ang halik na ‘yon.

Lumayo siya sandali. Hinabol ko pa ang labi niya, pero agad akong nahiya.

Tinitigan niya ako ulit, this time, mas malalim. “I’ve been watching you, Maurice. The way you carry yourself. The way you speak when you think no one’s listening. You’re… undeniably irresistible.”

Parang may spark sa dibdib ko na biglang sumabog. Nakakainit. Nakakakilig. Nakakabaliw.

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin. Umalis? Sampalin siya? O halikan na lang siya pabalik?

Pero mas nauna siya.

Hinawakan niya ulit ang bewang ko. Mas mahigpit ngayon. Mas sigurado. Dinala niya ako papalapit sa mesa niya. Pinaupo niya ako sa edge, habang nakatayo siya sa harapan ko.

“Tell me if you want me to stop,” he murmured.

Pero hindi ko sinabi. Ang tanging lumabas lang sa bibig ko ay isang maliit na “O-okay lang…”

Kinuha niya ‘yon bilang pahintulot. Gumuhit ang labi niya sa leeg ko, pababa sa collarbone. Nakikiliti ako, pero hindi ko gustong matapos. Niyakap ko siya, at sa unang pagkakataon, naglapat ang katawan namin na parang ginawa talaga ang mga ito para sa isa’t isa.

Hindi ito bastos. Hindi rin mababaw. Ito yung klase ng pagkakabighani na binuo ng matagal na panonood, ng matagal na pagnanais, ng di inaasahang pagkakatagpo ng dalawang mundong hindi dapat nagtagpo.

At sa gitna ng lahat, isa lang ang naisip ko—hindi ko alam kung anong kahihinatnan nito. Hindi ko alam kung anong motibo niya. Pero sa sandaling ‘to… gusto ko lang maramdaman na ako ay piliin. Na kahit sandali lang, ako ang gusto niya.

At ngayong hinahalikan niya ulit ako—mas mainit, mas buo, mas mapanindigan—hindi ko na inalala kung janitress lang ba ako o CEO siya.

Dahil sa gabing ito, kami lang dalawa.

He kept on kissing me, playing with my lips and slowly, gently, touching and rubbing my waist. He hold it just right, enough para magbigay ng kilit sa buo kong katawan.

I don't know kung ano ang gagawin ko. I guess, I just have to let it go. Kung ano man ang mangyayari sa gabing ito, bahala na talaga si batman. Bubukaka na talaga ako by this time dahil sino ba ang hindi? Isang CEO kaya ‘to ng company na pinagtatrabahuan ko, and if something is meant to happen tonight, it's gonna be wild!

I kissed him back, at hindi rin ako nagpapahuli sa labanan ng aming mga labi.

“You're naughty, Maurice… ugh…,” he kept on kissing me, down to my neck at ang kamay niya ay dahan-dahan naring lumalapit sa aking nakatagong kayamanan. “This time, hinding-hindi na kita papakawalan…” he continued kissing me down to my collar, then forcely take of my clothes at naiwan nalang ang aking b r a. “Uhmmm…” muling ungol niya habang nakatingin sa dalawang malulusog kong nga melon. “Ang sarap magpakabusog sa pakwan mo, Maurice…” he said while slowly untying my b r a.

Shooot! I supposed to be like, you know, mahihiya dahil for the first time makinita na niya ang buo kong p********e, but I didn't. I wanted to feel wanted, loved, noticed, and recognized. I wanted to hear all of his compliments, and of course, ang kanyang mga ungol. I wanted to satisfied him with all the lust he had, and make him c u m inside me. That, perhaps, is all I want right now. No shame, no inferiority, just me wanted to be eaten by this hayok at manyakis na CEO ng Triple B.

Kaagad niyang sinunggaban ang dalawa kong melons, and gently sucking it like a baby. Hayok na hayok siya sa aking mga pakwan, “Uhmmmm… ugh…” he licked it, and I couldn't help but to let out my very savage ungol. The sexiest I ever known. ‘Yong parang nasa PH ba like wow and ugh!

“Uhmmmm…” I bit my lower lip as he kept on sucking it, then slowly his right hand, just right, doing it's thing, bigla niyang ipinasok sa aking skirt. Halos mag-squirt tuloy ako nung dumampi ang kayang kamay sa aking pulang rosas.

“You’re wet, Maurice… I wanna taste it,...” Sabi pa niya sabang dahan-dahan ipinasok sa aking SpongeBob na panty ang kanyang kamay. Syempre joke lang ‘no! Ang sexy kaya ng undies ko!

“Go lang… uhmmmm….” Sagot ko naman sa kanya, then bumaba ang kanyang mga labi sa aking pusod, gently licking it, playing and rubbing it na parang hayok na hayok sa laman.

Dahan-dahan niyang tinanggal ang botones ng aking skirt, then hinubad niya ito. He paused, and stared at me for a seconds, the smiled, “You're really sexy, Maurice… gu-gusto kitang tikman at angkinin…”

I just nodded. Kitang-kita niya ang buo kong katawan, mula ulo hanggang paa.

Pinaupo niya ako ng maayos sa edge ng kanyang table, at binukaka niya ng buo ang aking mga hita. Kitang-kita tuloy ang aking matambok at mapink-pink na hiwa.

Sinunggaban niya kaagad ito, at sa pagdampi ng kanyang mga labi ay halos mailuwal ko ang lahat ng kuryente sa buo kong katawan. Shooot! Ang sarap ng kanyang mga labi, dumadampi it at pinaglalaruan ang aking masarap na matambok na bulaklak.

“Shooot! Ugh, uhmmmm… si-sir…” Ungol ko pa habang mas lalo ko pang idiniin ang kanyang ulo sa aking matambok na bulak.

Like ugh! Ang sarap, sir!

He continued licking it, like no other, at ako Naman ay halos mabaliw na sa sarap habang nakabukaka sa hatap niya.

“Kainin mo pa, sir! Ugh, wag mo’kong tigilan hanggang sa hindi maubos ang lahat ng ka-katas ko… uhmmmm…” bigla niyang kinagat-kagat ang c******s ko, and sobrang sarap sa pakiramdam. Parang sasabogan na ako ng likido and I guess basang-basa na talaga ako…

“Ang sarap…” Sabi naman niya habang nilalasap ang aking matamis at fresh na likido. “From now on… ito na dapat ang vitamins ko, okay? No more iron, calcium, zinc, or whatever…”

“Uhmmmm… yeah, kainin mo lahat Mr. Forteros… drink it all you wanted… uhmmmm…”

He licked it again, and sucked it, hinigop lahat lahat, sabay sabing, “This is what I need, Maurice… matambok, masarap, mapink-pink… It really taste like, uhmmm… fresh steak…”