ต้นร้ายปลายรัก

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายในนิยายชุดของรุ่นพ่อแม่ต้นกำเนิดของตัวละครในนิยายทุกเรื่องของไรท์เซทนี้จะมี 3 เรื่อง 1. ลิขิตรักแรกพบ (ธาม+พิม) คุณพ่อคุณแม่ของธิมในเรื่อง Bad Deep 2. การกลับมาของความรัก (กาย+บีน่า) คุณพ่อคุณแม่ของหมอนาย ในเรื่องอกหักเพราะรักคุณหมอจะอัพลงในดรีมเร็วๆนี้ 3. ต้นร้ายปลายรัก (เคนจิ+โมนา) บทนำเรื่อง แนะนำตัวละคร  Halem Pub -KenJi Talk- วันนี้ผมมานั่งดื่มเป็นเพื่อนไอ้ญาติผู้น้องที่ถูกเมียทำโทษข้อหากิ๊กเก่ามันโผล่มาให้เมียมันเห็นอย่างไอ้คุณกายพ่อของหลานชายสุดที่รักของผมไงละครับ แม่งโดนอีเจ๊จัดหนักไม่ยอมให้นอนด้วยหนึ่งอาทิตย์ถึงกับหงอยเป็นหมาเหงาเลยทีเดียวเห็นแล้วผมนี่ไม่อยากมีเมียเลยครับแต่ตอนนี้เหมือนว่ามันสองคนจะคืนดีกันแล้วสินะเพราะอีเจ๊มารับมันกลับบ้านถึงนี้แถมตอนนี้มันยังมานั่งคลอเคลียกันซะไม่เกรงใจผมเลยให้ตายเถอะ "น้อยๆ หน่อยไอ้เชี้ยเกรงใจกูบ้าง" "มึงกลับมาตอนไหนโทษทีว่ะพอดีกูไม่เห็นเพราะสายตากูตอนนี้มีแค่เมียจ๋าคนเดียว" ดูมันตอบผมเถอะครับทีอย่างงี้ทำเป็นไม่เห็นผมในสายตา เชอะ!! ทนไม่ไหวขออ้วกใส่หน้ามันสักทีเถอะ "แหวะ!! กูจะอ้วก" "งั้นกลับกันเลยไหมสงสารไอ้คนไม่มีเมียมันอิจฉาจนตามันลุกเป็นไฟแล้ว" เหอะ! ไอ้ห่านี้ได้ทีเอาใหญ่ข่มกูเข้าไปแค่ไม่มีเมียมันจะทับถมอะไรผมนักหนาก็ไม่รู้นะครับ "มึงก็จริงจังกับใครสักคนเถอะเคนจิอย่าทำตัวลอยชายไปวันๆ แบบนี้พวกกูเป็นห่วงมึงนะเพราะทั้งกลุ่มเหลือมึงคนเดียวที่ยังไม่เป็นฝั่งเป็นฝา" ก่อนที่มันสองคนจะเดินจูงมือกันกลับบีน่าก็หันมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงก่อนที่จะหันหลังให้ผมแล้วเดินจูงมือกันไป "รีบกลับไปเลยกูเหม็นความรัก!!" ผมตะโกนตามหลังมันสองคนไปอย่างรำคาญเบื่อคนมีความรัก "เชี้ยเคน!!" "อะไร ยังไม่ไปอีกไอ้สัส" มันยังไม่ไปอีกเรียกทำห่าอะไรอีกวะผมถามไอ้กายออกไปอย่างหงุดหงิด "กูแค่จะบอกมึงว่าโมนากลับมาแล้วนะ" ผมกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดเมื่อได้ยินสิ่งที่ไอ้กายมันพูดถึงผู้หญิงคนหนึ่งผู้หญิงคนที่ไอ้เชี้ยกายลูกพี่ลูกน้องผมพูดขึ้นเมื่อกี้นั้นแหละกลับมาแล้วงั้นเหรอยัยตัวร้าย ยัยโมนาคนที่เป็นต้นเหตุทำให้คนรักของผมที่เป็นพี่สาวฝาแฝดของตัวเองตายผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้คนที่ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหนผมจะไม่มีวันให้อภัยในสิ่งที่เธอทำ เพราะยัยนี่แหละที่ทำผมไม่คิดจะรักใครไม่คิดอยากจะมีครอบครัวเหมือนเพื่อนๆผมที่ตอนนี้พวกมันแต่งงานมีครอบครัวมีลูกที่น่ารักกันไปหมดแล้วเพราะอะไรนะเหรอ เพราะผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ผมรักและอยากมีครอบครัวด้วยเธอได้จากผมไปอย่างไม่มีวันกลับเมื่อหลายปีก่อนและก็เพราะสาเหตุนี้แหละครับที่ทำให้ผมทำตัวเพลย์บอย เจ้าชู้ ควงผู้หญิงไม่ซ้ำแต่ก็ไม่เคยจริงจังเอาใครมาเป็นตัวจริงของผมสักคนเพราะผมลืมโมนิคนรักที่จากไปของผมไม่ได้และไม่มีวันที่จะให้ใครมาแทนที่เธอได้แม้แต่น้องสาวฝาแฝดของเธอ คนที่ผมแสนจะเกลียดอย่างยัยโมนาก็ตาม แต่เหมือนโชคชะตาเล่นตลกกับผมนะดั่งคำโบราณที่ว่าเกลียดอะไรมักได้อย่างนั้นป๊ากับม๊าผมอยากให้ผมแต่งงานนกับยัยนั้นเมื่อเธอเรียนจบนเมื่อมันเป็นความต้องการของป๊ากับม๊าอันเป็นที่รักและเคารพของผมลูกชายที่แสนดีอย่างผมก็ไม่ขัดผมพร้อมจะทำตามแต่ผมไม่รับรองนะว่าชีวิตหลังแต่งงานของยัยโมนาจะมีความสุขโรยด้วยกลีบกุหลาบหรือว่าโรยไปด้วยขวากหนามแหลมคมที่ผมจะเป็นคนทิ่มแทงเธอจนทนอยู่ไม่ได้กันแน่ เพราะผมจะทำให้ชีวิตหลังแต่งงานของเธอเหมือนตกนรกทั้งเป็นให้มันสาสมกับความผิดที่ยัยนั้นทำให้โมนิของผมต้องตาย “เฮียเคน” “เชี้ย!! ตกใจหมดไอ้ซีอยู่ใกล้แค่นี้มึงจะตะโกนทำไม” ผมหันไปด่าไอ้ซีที่อยู่ๆ มันมาตะโกนเรียกผมเสียงดังจนผมตกใจในขณะที่ผมกำลังนั่งคิดถึงเรื่องผู้หญิงน่ารังเกียจคนนั้นอยู่ไอ้ซีผู้จัดการผับมือขวาของพายัพเจ้าของผับคนใหม่ที่ตอนนี้ไอ้ธามเพื่อนผมเจ้าของคนเดิมยกให้พายัพเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “โธ่!! ผมเรียกเฮียตั้งนานสองนานเฮียก็ไม่ได้ยินเอาแต่นั่งหน้าเครียดบีบแก้วเหล้าจนมันร้าวคามือแล้วนั้น” “เชี้ย!! เลือด” ผมก้มลงมองที่มือตัวเองหลังจากที่ได้ยินไอ้ซีมันบอกแล้วก็ต้องสบดคำหยาบออกมาอย่างดังเมื่อเห็นว่ามือผมมีเลือดไหลออกมานี่ผมเผลอบีบแก้วจนร้าวเป็นรอยให้บาดมือขนาดนี้เลยเหรอสงสัยความเกลียดชังที่มีต่อยัยนั้นอานุภาพคงจะแรงหน้าดู “ก็เลือดน่ะสิเฮียผมเรียกเพราะเห็นว่าแก้วมันบาดมือเฮียนั่นแหละ ไปเฮียไปล้างแผลคนบ้าอะไรมานั่งบีบแก้วเล่นจนบาดมือถามจริงเหอะเฮียเป็นอะไรผมไม่เคยเห็นเฮียในโหมดนี้มาก่อนเลย” ไอ้ซีพูดกับผมพลางช่วยหยิบแก้วออกจากมือผมแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าของมันมาช่วยชับเลือดหน้าอย่างเถื่อนดันพกผ้าเช็ดหน้าสีชมพูนี่ถ้าไม่เคยเห็นมันยิงคนเป็นว่าเล่นผมคงคิดว่ามันเป็นแล้วละ แล้วผมก็มาสะดุดกับคำถามประโยคหลังที่มันถาม จริงของไอ้ซีเพราะปกติไม่เคยมีใครเห็นผมในโหมดนี้เท่าไหร่คงเป็นเพราะเธอสินะโมนาที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ได้แต่ฉันสาบานเลยว่าโหมดร้ายๆ เกรี้ยวกราดแบบนี้เธอคนเดียวเท่านั้นที่จะเป็นคนได้รับมัน -Mona Talk- "โมนามึงจะแต่งงานกับบอสกูจริงๆเหรอ" เสียงยัยลีน่าเพื่อนสนิทของฉันถามขึ้นเมื่อมันรู้ข่าวว่าฉันจะแต่งงานกับเจ้านายมันยัยลีนามันเป็นแอร์อยู่สายการบินที่ว่าที่เจ้าบ่าวฉันเป็นเจ้าของ "อือ!จริง" ฉันตอบมันไปพลางเขี่ยอาหารในจานไปด้วยเพราะตอนนี้ ฉัน ลีน่า แล้วก็ของขวัญเพื่อนสนิทของฉันอีกคนพากันมาทานข้าวเพราะฉันพึ่งกลับมาจากญี่ปุ่นแล้วนัดรวมตัวกัน "ได้ไงอ่ะ!! ไหนมึงบอกว่าพี่เคนจิอะไรนั้นเกลียดมึงไง" ของขวัญสถาปนิกสาวคนเก่งถามขึ้นมาทันทีเพราะมันพอจะรู้เรื่องของฉันกับว่าที่เจ้าบ่าวมาบ้างจากคำบอกเล่าของฉัน "ไม่รู้สิ พ่อกับแม่เขาอยากให้แต่งเขาคงไม่อยากขัดใจมั้ง" "เห้ย!! แล้วมึงก็ยอมเหรอคนไม่ได้รักกันแต่งงานกันมันจะไปรอดหรอวะ" คำพูดนี้ของยัยลีน่ฟังดูก็เจ็บเหมือนกันนะคะ คนไม่ได้รักกัน ประโยคนี้พูดเบาๆ ก็เจ็บค่ะเพราะคนที่ไม่รักคือเขาคนเดียวต่างหากส่วนฉันเองนี่แหละที่รักเขามาตลอดตั้งแต่สมัยเด็กๆแล้วด้วยซ้ำ "ก็ยอมอ่ะเพราะพ่อกับแม่พี่เขามีบุญคุณกับกูอย่างที่พวกมึงรู้ว่าถ้าไม่ได้พวกท่านป่านนี้กูคงไม่ได้มีชีวิตดีๆแบบนี้" ฉันตอบมันไปแบบนี้เพราะไม่อยากให้พวกมันรู้ว่าฉันแอบรักว่าที่เจ้าบ่าวของตัวเองมาตั้งนานแล้ว รักทั้งๆที่รู้ว่าเขาเกลียดฉันเข้าไส้ "แต่บอสกูขึ้นชื่อเรื่องผู้หญิงมากเลยนะมึงจะเอาเขาอยู่เหรอ" ลีน่าพูดขึ้นมาอีกครั้งเรื่องนี้ฉันก็พอจะรู้มาบ้างแต่ให้ทำไงล่ะเมื่อผู้มีพระคุณของฉันท่านมาขอร้องก็ต้องยอมเอาอยู่ไม่อยู่ค่อยว่ากัน "พอๆ เลิกพูดเรื่องซีเรียสมาคุยเรื่องสนุกๆ ดีกว่า" ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องพูดกับพวกมันเพราะเรื่องแต่งงานนี้ฉันก็เครียดอยู่เหมือนกันขนาดฉันกลับมาจากญี่ปุ่นเกือบอาทิตย์ละฉันยังไม่เจอว่าที่สามีเลยสงสัยเขาคงยังไม่อยากเจอหน้าฉันละมั้งก็เกลียดกันซะขนาดนั้น อ่อ!!ลืมบอกไปว่าทำไมเพื่อนฉันทั้งสองรวมทั้งฉันถึงได้มีอาชีพที่ไม่เหมือนกันคือความจริงแล้วเราทั้งสามก็เรียนสถาปัตด้วยกันที่ญี่ปุ่นนั้นแหละเพียงแต่ว่ายัยลีน่ามันสวยหุ่นดีมันเลยลองไปสอบเป็นแอร์เพราะมันอยากไปเที่ยวหลายๆประเทศแล้วบังเอิญมันก็สอบผ่านได้เป็นมันเลยทิ้งอาชีพสถาปนิกไปส่วนของขวัญนางรักในงานสถาปนิกค่ะเพราะครอบครัวนางทำธุรกิจเกี่ยวกับการออกแบบตกแต่งอยู่แล้ว ส่วนฉันน่ะเหรอเป็นสถาปนิกสาวเช่นเดียวกับของขวัญเป็นคนไทยร้อยเปอร์เซ็นต์ค่ะแต่ไปร่ำเรียนที่ญี่ปุ่นตั้งแต่จบม.6เพราะเหตุการณ์และสถานการณ์ในตอนนั้นที่บังคับให้ฉันต้องไปแต่ตอนนี้ฉันต้องกลับมาเพื่อจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของฉันที่พ่อกับแม่ฉันทิ้งไว้ให้สะสรางก่อนที่ท่านทั้งสองจะเสีย ใช่ค่ะตอนนี้พ่อกับแม่ฉันเสียไปหมดแล้วและฉันก็เหลือตัวคนเดียวฉันเคยมีพี่สาวฝาแฝดหนึ่งคนชื่อโมนิแต่ตอนนี้เธอไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้วพี่โมนิพี่สาวฝาแฝดของฉันเธอเสียไปเมื่อหลายปีก่อนด้วยเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเธอเป็นพี่สาวฝาแฝดของฉันที่ฉันรักมากและพี่โมนิก็รักฉันมากเหมือนกันฉันกับพี่สาวเป็นแฝดที่หน้าตาเหมือนกันก็จริงแต่นิสัยและการใช้ชีวิตต่างกันสุดขั้วพี่โมนิร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงเธอบอบบางหน้าทะนุถนอมนิสัยเรียบร้อยอ่อนโยน ซึ่งต่างกับฉันที่แข็งแรง เข้มแข็ง นิสัยห้าวหาญ ไม่มีความเรียบร้อยเลยแม้แต่นิดเดียวและเพราะเหตุนี้แหละที่พี่โมนิมีแต่คนรักและเอ็นดูรวมไปถึงพ่อกับแม่ของฉันที่ดูยังไงก็รักลูกไม่เท่ากัน แต่ฉันก็เข้าใจนะว่าพี่โมนิไม่แข็งแรงทุกคนต้องคอยดูแลเอาใจใส่รวมไปถึงผู้ชายที่เป็นรักแรกของฉันที่อยู่ๆ ก็ไปรักกับพี่โมนิพี่สาวฉันเฉยเลยเขากับฉันรู้จักกันก่อนที่เขาจะรู้จักพี่โมนิด้วยซ้ำแต่ฉันคงเป็นได้แค่น้องสาวเขาเท่านั้นแหละตอนนั้นยิ่งตอนนี้ยิ่งไปกันใหญ่เพราะแม้แต่สถานะน้องสาวหรือแค่คนรู้จักเขายังไม่อยากเป็นเลย เพราะการตายของพี่สาวฉันมันได้สร้างความเข้าใจผิดสร้างตราบาปให้ฉันว่าเป็นต้นเหตุทำให้พี่สาวตัวเองตายทั้งๆ ที่ตอนนั้นฉันก็พยายามช่วยพี่สาวฉันจนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดเหมือนกัน เหตุการณ์ครั้งนั้นคนที่ควรจะตายน่าจะเป็นฉันเพราะระหว่างพี่โมนิกับฉันแล้วชีวิตพี่โมนิมีค่ามีคนรักมากกว่าฉันเยอะรวมไปถึงคนที่เป็นรักแรกของฉันและตอนนี้ก็จะมาเป็นว่าที่สามีฉันเขาก็รักพี่โมนิมาก มากจนทำให้เคขาเกลียดฉันมาจนถึงทุกวันนี้ เขาเป็นคนเดียวที่ไม่ยอมรับฟังไม่ยอมให้โอกาสฉันได้อธิบายถึงเรื่องเหตุการณ์ครั้งนั้นเขายัดเยียดความผิดและความเกลียดชังทุกอย่างให้ฉันด้วยเหตุผลของเขาที่ว่าฉันอิจฉาพี่สาวตัวเองเลยจงใจที่จะไม่ช่วยและปล่อยให้พี่สาวฉันตายไปต่อหน้าต่อตา พี่เคนจิพี่ชายที่แสนดีของฉันและเป็นคนที่ฉันแอบรักมาตลอดฉันหวังให้เขาแค่คนเดียวเท่านั้นเข้าใจฉันไม่ใช่เข้าใจฉันผิดๆ แบบนี้เพราะหลังจากที่พี่โมนิเสียพี่เคนก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเขาเฉยชาทำท่ารังเกียจใส่ฉันตลอดเวลาที่เจอและทุกครั้งที่พบเจอกันเขาก็จะพูดกรอกหูฉันทุกครั้งว่าเขาเกลียดฉันเพราะฉันทำให้คนที่เขารักต้องตาย แต่แล้วเหมือนโชคชะตาเล่นตลกที่อยู่ๆ ฉันต้องได้แต่งงานกับเขาแล้วเขาก็ยินดีที่จะแต่งกับฉันด้วยความเต็มใจฉันแอบคิดนะว่าเขาคงให้อภัยและเข้าใจฉันแล้วเลยยอมเปิดใจรับฉันตามคำสั่งของพ่อกับแม่เขาหวังว่าชีวิตหลังแต่งงานของฉันคงจะโรยด้วยกลีบกุหลาบเหมือนในนิยายนะและฉันก็หวังว่าจะใช้เวลาหลังจากแต่งงานที่อยู่ใกล้ชิดกับเขาค่อยๆ อธิบายเรื่องราวในอดีตที่เขาเข้าใจฉันผิดให้ฟัง