พันธนาการบาปบริสุทธิ์

วัดxxx ในขณะนี้เป็นเวลาเกือบทุ่มตรงในวัดมีพิธีสวดศพของคุณหญิงดวงสมรเจ้าของกิจการในเครือสุทธิเกียรติกอบการหรือSKK group ณ ตอนนี้แขกเหรื่อในงานเริ่มทยอยกันเข้ามาร่วมพิธีสวดศพกันมากหน้าหลายตาเพราะคุณหญิงดวงสมรมีคนรู้จักมากมายพอสมควรทั้งคนใหญ่คนโตไปจนถึงระดับพนักงานในเครือบริษัททุกคนต่างก็เสียใจในการจากไปของคุณหญิงดวงสมรอย่างมาก “แกพาเธอมาทำไม”  อคิณชายหนุ่มร่างสูงที่อยู่ในชุดสูทสีดำเขายืนจ้องหน้าอิทธิกรน้องชายวัย30เขม็งเมื่อเห็นว่าน้องชายพาคนที่เขาไม่อยากให้มาที่นี่มาด้วยทั้งที่เขาเคยเอ่ยปากออกคำสั่งกับทุกคนแล้วว่าไม่ให้พัชรินทร์ผู้หญิงที่ทำให้แม่ของเขาตายมาเหยียบที่นี่ “ให้พัชได้กราบศพคุณแม่หน่อยนะครับพี่คิณ”  อิทธิกรเอ่ยเสียงอ่อนเขาสงสารพัชรินทร์ที่จะไม่ได้มีโอกาสแม้แต่จะกราบศพของแม่ของเขา “ออกไปคนอย่างเธอไม่มีสิทธิ์มากราบศพแม่ฉันเธอมันฆาตกร”  อคิณชี้หน้าพัชรินทร์ที่นั่งอยู่บนรถเข็นด้วยท่าทีขึงขังและตวาดไล่เธอจนคนในงานตอนนี้ต่างก็มองกันเป็นตาเดียว “ไม่นะคะพี่คิณพัชไม่ได้ตั้งใจพัชไม่ได้อยากให้คุณแม่ตาย”  พัชรินทร์ส่ายหัวพัลวันน้ำตาไหลพรากที่ถูกตราหน้าว่าเป็นฆาตกรฆ่าคนที่มีพระคุณเธอไม่ได้ตั้งใจให้เหตุการณ์มันเกิดขึ้นแบบนี้เลยสักนิด “แต่เธอก็ทำมันไปแล้ว”  อคิณตวาดเสียงฝาดจนคนที่อยู่ใกล้ๆต่างก็สะดุ้งไปตามๆกัน “มันเป็นอุบัติเหตุนะครับพี่คิณพี่จะว่าพัชแบบนี้ก็ไม่ถูก”  อิทธิกรรู้ดีว่าพี่ชายของเขารักแม่มากเพียงใดแต่ไม่อยากให้พี่ตนทิฐิเกินไปแล้วที่มองว่าอุบัติเหตุครั้งนี้มันเป็นการจงใจของพัชรินทร์ “แกเข้าข้างคนผิดแล้วล่ะกรคิดดูสิว่าคุณแม่เสียแล้วพัชรินทร์จะได้อะไรบ้างหลังจากเปิดพินัยกรรมไม่กี่วันคุณแม่ก็พบจุดจบแบบนี้แกจะให้ฉันคิดเป็นอย่างอื่นได้ยังไง”   อคิณเชื่อเต็มหัวใจว่าทุกอย่างเป็นฝีมือของพัชรินทร์ที่มักใหญ่ไฝ่สูงเพราะหลังจากที่คุยเรื่องพินัยกรรมยกสมบัติกันได้ไม่กี่วันเรื่องร้ายๆก็เกิดกับแม่ของเขาจนเสียชีวิต “พัชไม่มีทางทำร้ายคนที่มีพระคุณกับพัชนะคะพี่คิณ”  พัชรินทร์พยายามอธิบายทั้งน้ำตาเธอรู้ว่าตอนนี้ทุกคนตราหน้าเธอไปหมดแล้วแต่เธอก็ยังยืนยันว่าเธอไม่ได้ต้องการให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้น “ถ้าไม่อยากให้งานนี้พังแกก็พาเธอออกไปซะ”  อคิณจ้องหน้าอิทธิกรด้วยสายตาแข็งกร้าวคนอย่างเขาไม่เคยพูดเล่น “ใจเย็นๆนะคะคิณ”  กิ่งแก้วหญิงสาววัย27แฟนสาวของอคิณที่ตอนนี้พ่วงตำแหน่งเลขาของเขาด้วยกิ่งแก้วเห็นว่าอคิณกำลังอารมณ์เดือดเธอจึงเดินเข้ามาจับแขนอคิณให้ใจเย็นๆเพราะตอนนี้คนในงานต่างก็แตกตื่นกันเพราะเสียงของอคิณกันหมดแล้ว “ไปกันก่อนเถอะพัช”  อิทธิกรรู้ดีว่าพี่ชายของเขาไม่เคยพูดเล่นจึงต้องรีบพาพัชรินทร์ออกไปก่อนจะดีกว่าหากมีโอกาสเหมาะๆที่อคิณไม่อยู่เขาค่อยพาพัชรินทร์มาที่นี่ใหม่ อคิณที่อยู่กับพ่อมาตั้งแต่ห้าขวบเพราะพ่อกับแม่เขาแยกทางกันจึงแบ่งลูกกันเลี้ยงโดยเขานั้นอยู่กับพ่อและอิทธิกรจะอยู่กับแม่ได้เจอกันบ้างเดือนละไม่กี่ครั้งแต่พอแม่ของเขามีพัชรินทร์มาอยู่ด้วยเขาและแม่จึงไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไรอคิณจึงไม่ค่อยชอบพัชรินทร์มาตั้งแต่เด็กๆเพราะคิดว่าพัชรินทร์นั้นเป็นคนแย่งความรักจากแม่ของเขาไปและยิ่งมารู้ว่าแม่ของเขาต้องตายเพราะพัชรินทร์อีกเขาก็ยิ่งเกลียดเธอมากกว่าเดิมหลายเท่า   ชั่วโมงต่อมา โรงพยาบาล อิทธิกรพาพัชรินทร์กลับมาส่งที่โรงพยาบาลเพราะเธอยังต้องได้รับการรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของเธออยู่ที่ออกไปได้ก็เพราะขออนุญาตหมอเจ้าของไข้ชั่วคราวเท่านั้น “ฮึกๆฮือๆๆ..พัชไม่ได้ตั้งใจ..ฮือๆๆๆ”  ตั้งแต่ที่วัดจนมาถึงโรงพยาบาลน้ำตาของพัชรินทร์ก็ยังคงไหลไม่ยอมหยุด “พี่รู้พัช..พี่รู้..วันนี้พักผ่อนนะพัชเดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้น”  อิทธิกรเห็นพัชรินทร์สะอื้นจนตัวโยนเขาก็อดสงสารไม่ได้เพราะเขาก็รักพัชรินทร์เสมือนน้องสาวคนหนึ่งเพราะเป็นเขาเองที่ขอให้แม่ของเขานั้นอุปการะเธอและเขาก็เชื่อว่าพัชรินทร์ไม่มีวันคิดร้ายต่อครอบครัวของเขาแน่นอน พัชรินทร์เป็นเด็กกำพร้าที่ดวงสมรรับอุปการะตั้งแต่ยังแบเบาะตอนนั้นเป็นวันเกิดของอิทธิกรดวงสมรจึงพาอิทธิกรที่พึ่งได้ห้าขวบไปทำบุญที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเมื่ออิทธิกรได้เจอกับพัชรินทร์ที่นอนแบเบาะอยู่ในเปลจึงร้องห่มร้องให้ว่าอยากจะได้น้องขึ้นมาตั้งแต่วันนั้นดวงสมรจึงตัดสินใจรับอุปการะพัชรินทร์เอาไว้   “จะพาฉันไปไหนคะคุณพยาบาล”  ในเช้าของวันต่อมาพัชรินทร์สงสัยพอสมควรที่จู่ๆเหล่าพยาบาลก็เข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมเก็บของให้เธอ “เรากำลังจะย้ายคนไข้ไปรักษาที่บ้านตามความประสงค์ของญาติคนไข้นะคะ”  พัชรินทร์ยังคงมีอาการสงสัยเพราะเรื่องนี้อิทธิกรไม่ได้บอกเธอก่อน   “ที่นี่มันไม่ใช่บ้านที่ฉันอยู่นี่คะ”  หลังจากที่นั่งรถมาได้พักใหญ่พัชรินทร์บอกคนขับที่อยู่ในรถกับเธอเพียงสองคนด้วยอาการตกใจเพราะที่นี่มันไม่ใช่ที่อยู่ของเธอบ้านหลังนี้เป็นบ้านทรงโบราณที่อยู่ติดกับริมแม่น้ำเธอไม่เคยได้ยินว่าจะมีคนในบ้านพูดถึงเลยว่ามีบ้านหลังนี้อยู่ “ใช่ที่นี่ไม่ใช่บ้านที่เธออยู่และเธอก็จะต้องอยู่ที่นี่จนกว่าฉันจะพอใจ”  อคิณหันหลังกลับมาจ้องพัชรินทร์ตาเขม็งเขาเอ่ยเสียงแข็งกับสาวเจ้าที่นั่งตกใจอยู่ด้านหลังอคิณเป็นคนจัดแจงเรื่องทุกอย่างเองเพราะต้องการพาพัชรินทร์มาขังไว้ที่นี่บ้านริมน้ำของพ่อที่เขาได้รับเป็นมรดกมาหลังจากที่พ่อของเขาเสียเมื่อห้าปีก่อน พัชรินทร์เริ่มกลืนน้ำลายไม่ลงคอชาวาบไปทั้งตัวเธอรู้ตัวได้ทันทีว่าต่อจากนี้ต้องเกิดเรื่องไม่ดีกับเธอแน่เพราะรู้ดีว่าอคิณเป็นคนที่โหดร้ายเพียงใดแม้จะเจอกันไม่กี่ครั้งก็เถอะ “พี่คิณพัชเจ็บนะคะ” อคิณลากหญิงสาวที่ขาเจ็บเข้ามาในห้องนอนแล้วจับเธอล่ามไว้กับโซ่ที่ยาวเพียงแค่ให้เธอเคลื่อนไหวอยู่ในบริเวณห้องเท่านั้น “พี่คิณ...พี่จะทำอะไรกันแน่คะ”  พัชรินทร์มองคนตัวโตด้วยแววตาที่ตื่นกลัวด้วยสีหน้าท่าทางของอคิณตอนนี้อย่างกับเสือร้ายที่พร้อมจะขย้ำฉีกเนื้อเธอเป็นชิ้นๆ “ฉันจะขังเธอไว้ที่นี่...เธออย่าคิดว่าจะได้เสวยสุขกับสมบัติที่จะได้ตามพินัยกรรมฉันจะทำให้เธอเหมือนตกนรกทั้งเป็นเลยคอยดู”  อคิณคว้าหมับไปที่ไหล่มนทั้งสองของพัชรินทร์แน่นแล้วบีบเต็มแรงจนสาวเจ้าหน้าเหยเกน้ำเสียงแข็งกร้าวบวกกับแววตาของอคิณทำให้พัชรินทร์รับรู้ได้เลยว่าเขาไม่หลงเหลือความเมตตาสงสารในตัวเธอแม้แต่น้อยข้างในแววตานั้นมีแต่ความเกลียดชังแสดงออกอย่างชัดเจน