ฉันสูดหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะเอื้อมมือไปบิดลูกประตูเข้าไปในห้องนอนของคุณอา ภายในใจก็ภาวนาขอให้คุณอาอนุญาติให้ฉันได้ไปปาร์ตี้กับเพื่อน
"อาภามคะ..หนูขอไปเที่ยวได้ไหม"
"ไปไหน"
"เอ่อ.." ฉันอํ้าอึ้งไม่กล้าตอบเพราะกลัวคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ปลายเตียงดุเอา
"คือ..ไปเที่ยวผับค่ะ" ใบหน้าเรียบนิ่งของอาภามเงยขึ่นมองฉันอย่างไม่เข้าใจคิ้วหนาขมวดมุ้นพลางวางหนังสือลงบนโต๊ะก่อนที่จะลุกขึ่นจากปลายเตียงแล้วเดินมาประจันหน้ากับฉัน
"อายุแค่นี้ไปเที่ยวผับ?"
"หนูอายุครบ18แล้วนะ"
"ไม่ให้ไป" คำตอบไร้ความรู้สึกใดๆหลุดออกจากริมฝีปากอมชมพูเป็นธรรมชาติของคนตรงหน้า ทำให้ฉันน้อยใจจนต้องก้มหน้าแล้วหันหลังให้อาภาม..
"มันอันตราย"
"หนูดูแลตัวเองได้ค่ะ"
"แน่ใจหรอครับ" ฉันไล่สายตามองมือหนาที่กำลังปลดกระดุมเสื้อพร้อมกับเดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆจนฉันต้องรีบถอยหลังใบหน้าหล่อเหลายังกับพระเอกซีรี่ย์เกาหลีก้มมองฉันด้วยความสูงที่ต่างกันทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ่นสบตากับคนที่มองฉันอย่างกับจะกลืนกินทั้งตัว
"อ้ะ!?"
ปีก!!?? อยู่ๆร่างของฉันก็สะดุดล้มลงบนโซฟาอย่างอัตโนมัติอาภามจับมือทั้งสองข้างของฉันกดลงบนโซฟาแล้วกวาดท่อนขายาวควบเอวฉันก่อนจะค่อยๆสอดมือเข้าใต้เสื้อฉัน
"อาภามปล่อยหนู" ร่างกายฉันดิ้นต่อต้านคนที่กำลังคุกคามฉันอย่างกระทันหันแต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้อาภามจับมือฉันรวบไว้ด้วยมือข้างเดียวของตัวเองก่อนที่มือหนาจะเริ่มลูบวนหน้าอกที่มีบราเชียร์สีชมพูปิดกั้นอยู่..
"มาถึงขนาดนี้แล้วคิดว่าจะรอด?"
จากใบหน้าเรียบนิ่งกลับกลายเป็นหื่นกระหายรอยยิ้มร้ายกาจถูกส่งมาให้ฉัน อาภามเริ่มสอดมือเข้าใต้แผ่นหลังเนียนก่อนจะใช้สองนิ้วปลดตะขอบราเชียร์ของฉันอย่างง่ายดาย
"อาภามใจร้าย..รังแกหนูอีกแล้ว" ฉันพูดทั้งนํ้าตาอาภามเห็นฉันเป็นอะไรถึงนึกจะเอาตอนไหนก็ได้ฉันก็มีหัวใจเหมือนกันนะ
"ร้องให้ทำไม"
"ก็อาภามจะปลํ้าหนู" ฉันพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่นเพราะไม่อยากมองหน้าคนใจร้าย
"นั้นไง..แค่นี้ยังเอาตัวรอดไม่ได้"
พูดจบนิ้วโป้งกลมกลึงก็ปาดนํ้าตาที่แก้มฉันออกอย่างแผ่วเบาจนทำให้ฉันงง..เมื่อกี้ยังจะปลํ้าฉันอยู่เลยแล้วทำไมตอนนี้มาทำให้ฉันใจเต้นแรงล่ะ..
"อาภามแกล้งหนูหรอ"
"เปล่าครับอาแค่จำลองเหตุการณ์" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ่นที่มุมปาก จำลองเหตุการณ์อะไรจะขนาดนี้อาภามหลอกจับหน้าอกฉันด้วยชัดๆ เห็นหน้าตาน่าคลั่งไคล้ขนาดนี้แต่ในหัวของอาภามคงจะมีแต่เรื่องพวกนี้แน่ๆ