หมาหวงเพื่อน

ก็คนมันไม่ชอบ

“แมงมุม”

ผมพยักหน้าด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย สองคนนั้นก็นิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะเริ่มยิ้มล้อผม

“น่ารักดีออก เอาตรงๆ นะ แมงมุมอะ สเป็กกูเลย ถ้าให้เลือกระหว่างพี่พลอยของมึงกับแมงมุม...กูเลือกแมงมุม” ไอ้บาสพูดไปยิ้มไปน่าหมั่นไส้...มันเป็นการแซวที่ผมอยากจะก้านคอมันสักทีอย่างไม่รู้สาเหตุ

“ดีกับผีสิ”

“มึงไม่ชอบแมงมุมเหรอวะ”

แปลก...ที่ผมไม่สามารถตอบคำถามนั้นได้ทันที แต่ก็ไม่ได้ปล่อยปล่อยให้ตัวเองคิดนาน

“ไม่” ตอบแบบมั่นใจ

“กูคิดอยู่นี่ไงว่าจะทำยังไงให้กูหลุดพ้นจากยัยนั่น”

“หลุดพ้นยังไงวะ เออ ที่มึงบอกว่าแม่มึงหาเมียให้นี่มันประมาณไหน ให้แต่งงานอะไรแบบนั้น”

“อืม เรียนจบให้แต่งแน่ ตอนนี้บอกให้หมั้นกันไว้ก่อน แล้วให้ แมงมุมมาอยู่ห้องกู”

พอผมตอบแบบนั้นสองคนก็กะพริบตาปริบๆ จะแซวก็ดูจะเกรงใจแมงมุมอยู่บ้างเลยปากไม่ไว แต่พอตั้งตัวได้ก็ส่งสายตาล้อเลียนมา

“เขามาอยู่ห้องมึงแล้วจะบอกว่าไม่ได้อยากได้ไม่ได้เว้ย”

“มึงว่ากูขัดแม่ก็ได้เหรอ แล้วก็ไม่ต้องคิดอะไรไปไกล...แค่อยู่ห้องด้วยกัน” ผมบอกเป็นนัยๆ ให้รู้ว่าผมกับแมงมุมไม่ได้มีอะไรเกินเลย...และไม่มีวันเกินเลย

“ช่วยกูคิดหน่อยสิ ทำยังไงกูถึงจะทำให้แมงมุมกับแม่เปลี่ยนใจได้”

“อืม แม่มึงน่ะกูว่าไม่เปลี่ยนใจหรอก แต่แมงมุมกูว่าอาจคุยกันได้ มึงเคยถามเขาไหมว่าทำไมถึงยอมทำตามความต้องการของแม่มึง”

“ก็คงขัดแม่ไม่ได้เหมือนกู”

“อืม ถ้าวันหนึ่งเขามีแฟนจริงๆ กูว่าแม่มึงก็ไม่น่าบังคับเขานะ” ไอ้บาสพูดยิ้มๆ แบบที่ผมเดาออกว่ามันคิดจะทำอะไร

“มึงลองให้กูจีบแมงมุมดูไหมล่ะ” เป็นการพูดกึ่งเล่นกึ่งจริงที่ทำให้ผมค่อนข้างจะใช้ความคิด

“มึงจีบไม่ติด” เรื่องนี้ผมค่อนข้างจะมั่นใจ อย่างไอ้บาสหรือไอ้ฟอนต์จีบแมงมุมไม่ติดหรอก พูดมากแบบนี้ แต่มันอาจมีสักคนที่จะเป็นแฟนเธอได้จริงๆ ...แล้วผมล่ะ เป็นอะไร แฟนปลอมๆ อย่างงั้นเหรอ

“อ้าว ไม่ลองไม่รู้”

“กูคิดแบบไอ้เบส มึงจีบแมงมุมไม่ติดหรอกฟอนต์ แต่ถ้าเป็นไอ้ยีนส์อะ มีหวัง” ไอ้ฟอนต์หันไปแซวคนที่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่พูดอะไร ผมรู้ว่าแมงมุมจะคุยกับไอ้ยีนส์มากกว่าคนอื่นๆ เวลาอยากถามเรื่องผม

“มึงอยากให้กูจีบแมงมุมจริงไหมล่ะเบส กูจีบให้ได้นะ คือแมงมุมก็น่ารักดี”

เป็นความมั่นใจที่ผมรู้สึกร้อนวูบวาบในอก แม้จะรู้ว่าไอ้ยีนส์ไม่มีวันจะไปจีบแมงมุมให้ผมหรอก...

“ถ้ามึงทำได้จริงก็ลองดู” แต่ผมก็ท้ามันไปอย่างนั้น เพราะคิดว่ามันไม่ทำจริงนั่นแหละ

“เฮ้ย ไอ้เบส หยุดๆ มึงอย่าให้แมงมุมต้องตกเป็นเหยื่อมันอีกคน” ไอ้บาสค้าน เหมือนจะเชื่อว่าคนแบบไอ้ยีนส์จะทำให้แมงมุมชอบได้จริงๆ

“ถ้ากูจีบติดมึงให้อะไร” แต่ไอ้ยีนส์ก็ยังดูสนุกกับการเล่นประเด็นนี้

“มึงอยากได้อะไรก็เอาไปเถอะ ขอให้ทำได้จริง” ตอบปัดๆ ไป ก็อย่างที่บอกว่ามั่นใจว่ามันไม่มีวันทำอะไรแบบนั้น

“มึงอย่าเลยนะไอ้ยีนส์ ยังไงกูก็เห็นแมงมุมเป็นเพื่อน กูไม่อยากให้แมงมุมเสียใจเพราะมึง”

ไอ้พวกนี้สนิทกับแมงมุมระดับหนึ่งอยู่แล้ว ตอนปีหนึ่งปีสองผมยังพาแมงมุมมาเจอพวกมันบ่อยๆ

“มึงก็พูดเหมือนมึงดีกว่ากูนักไอ้บาส”

“เออ พวกกูทั้งสามคนดีกว่ามึงหมด มึงมันเลือดเย็น”

สิ่งที่ไอ้บาสกับไอ้ฟอนต์หรือแม้แต่ตัวผมต่างจากไอ้ยีนส์คือมันยังมีช่วงที่มีคนที่ชอบจริงๆ แล้วหยุดเรื่องผู้หญิงอยู่บ้าง...แต่กับไอ้ยีนส์ พวกผมไม่เคยเห็นมันจะเคยชอบใครเป็น

มันเป็นเสือที่เปิดเผยตรงไปตรงมา แต่ถึงแบบนั้นผู้หญิงก็วิ่งหามันทั้งๆ ที่รู้ว่าสุดท้ายจะต้องเจ็บ...เรื่องเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามนี่ต้องยอมมันจริงๆ

“เบส แมงมุมโทรหากูว่ะ” มันยักคิ้วกวนๆ แล้วก็กดรับโทรศัพท์ตรงนั้น ไอ้ฟอนต์กับไอ้บาสตั้งใจฟังเป็นพิเศษ...ส่วนผมไม่อยากสนใจ รู้ว่าแมงมุมถามเรื่องผมนั่นแหละ

“อืม มันอยู่นี่แหละ น่าจะขับรถกลับห้องเองไม่ได้ คงพากันนอนนี่แหละ หรือจะมารับมัน...เหรอ โอเค”

แล้วมันก็วางสาย มองผมแล้วยิ้มมุมปากเหมือนรู้ว่าผมจะอยากรู้ว่าแมงมุมจะมาตาม...หรือขอให้ใครสักคนไปส่งผมที่ห้องหรือไม่

“แมงมุมบอกให้มึงนอนนี่แหละ แต่พรุ่งนี้ให้ตื่นไปเรียน”

ผมทำเป็นไม่สนใจ แล้วก็ยกแก้วเหล้าดื่มอีกอึก รู้สึกว่าแบบนี้มันก็น่าจะดีแล้วหรือเปล่า

ไม่ชอบจริงเหรอ...ตอบช้านะ

ช่วงนี้ขอเรียกว่าช่วง หมาหาเรื่อง ค่ะทุกคน แต่ละเรื่องที่คิดได้น้านนนน เป็นพระเอกที่รู้สึกว่าเลวร้ายที่สุดตั้งแต่เขียนมาในนามปากกา grayfay แล้วค่ะ ในเรื่องหาเรื่องแกล้งนางเอก ^^