ฉันกลับห้องกับเขา เบสก็ยังเกาะแขนฉันขึ้นลิฟต์จนถึงห้อง มองฉันด้วยสายตาเว้าวอนเหลือเกินเหมือนกลัวว่าฉันจะแค่มาส่งแล้วไปนอนที่อื่น
“ไปอาบน้ำไปเบส จะได้กินข้าวกินยา เดี๋ยวต้มข้าวให้” พอฉันเอ่ยประโยคนั้นก็ยิ้มกว้าง แววตาสดใสขึ้นมาเลย
“ตู้เย็นมีอะไรบ้างเนี่ย”
“ไม่แน่ใจ ตั้งแต่เธอไม่อยู่ห้องก็ไม่ได้ซื้ออะไรมาไว้เลย”
“ไปอาบน้ำเถอะ ออ เดี๋ยว มียาก่อนอาหาร”
ฉันลุกไปหยิบยาให้เขาก่อน อ่านฉลากยาอีกรอบแล้วค่อยส่งซองยาให้เขา
“มียาก่อนอาหารสองตัวนะ กินก่อน”
“โอเค” เขาลุกไปหยิบขวดน้ำแล้วกินยาสองตัวที่ว่า
“แล้วก็รอสักยี่สิบนาทีค่อยไปอาบน้ำ หรือถ้าแกยังไม่อยากอาบก็รอกินข้าวต้มเลยก็ได้”
เปิดตู้เย็นหาวัตถุดิบเอง ถ้านับจากที่เขาบอก พวกของสดน่าจะใช้ไม่ได้แล้ว เหลือแค่ไข่ไก่ว่าหมดอายุหรือเปล่า...กินข้าวต้มไข่ปะทังชีวิตไปก่อนแล้วกันคืนนี้
ส่วนเบสนั่งมองฉันทำนู่นทำนี่ที่โต๊ะกินข้าวนั่นแหละ
ฉันต้มข้าวโดย
