ลั่วหลี่เวยหลังจากออกมาจากหอชมบุรุษก็ถอนหายใจออกมา โชคดีที่วันนี้นางไม่ได้พาชิงถงมาด้วยเพราะรู้ดีหอชมบุรุษเช่นนี้คงไม่เหมาะจะพาหญิงสาวที่ไม่ได้ออกเรือนเข้ามา
"เว่ยเว่ย"
ฉินต้าหลี่มองลั่วหลี่เวยผ่านม่านน้ำตา หลายเดือนมานี้เขาเฝ้าคิดถึงนางมาตลอดแม้จะรู้ว่านางแต่งให้ผู้อื่นไปแล้วแต่เขาก็ยังคงตัดใจจากนางไม่ได้ ความรักที่มีให้นางไม่ได้ลดลงเลยสักนิด ไม่คิดว่าวันนี้จะได้เจอนางโดยบังเอิญเช่นนี้
"คุณชายฉิน??"
ลั่วหลี่เวยฝืนยิ้มออกมาแม้จะรู้สึกตกใจเล็กน้อยที่ได้เจอฉินต้าหลี่นางยังไม่เตรียมใจจะเจอเขาเลยด้วยซ้ำ ทั้งที่คิดว่าพยายามจะลืมคนตรงหน้ามาตลอดแต่พอได้เจอฉินต้าหลี่ยืนอยู่ตรงหน้าลั่วหลี่เวยกลับรู้สึกว่าความรักและความคิดถึงที่เคยมีไม่ได้ลดลงไปเลยสักนิด แล้วมันจะมีความหมายอะไรในเมื่อตอนนี้สถานะของนางและเขามันต่างออกไปจากเมื่อก่อนแล้ว
"เว่ยเว่ย เจ้าแต่งเข้าจวนพ่อค้าลั่วพวกเขารังแกเจ้าหรือไม่ ข
