"เว่ยเว่ย ข้ารักเจ้าอย่าไปจากข้าเลยนะ...."
ลั่วหลี่เวยก้มลงมองน้ำชาที่อยู่ในมือก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความลำบากใจ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ไม่กี่วันก่อนหลังจากวันนั้นนางก็หลบหน้าทุกคนอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหนเพราะกลัวว่าจะได้พบลั่วหลี่หยวน จนวันนี้นางตัดสินใจมาพบท่านผู้เฒ่าลั่วเพื่อพูดเรื่องหย่าของนางและคุณชายทั้งสาม แต่ก็ไม่นึกว่าพวกเขาเองก็นั่งอยู่ด้วย
"ข้าต้องการหย่าเจ้าค่ะ"
ลั่วหลี่เวยพูดออกมาเสียงสั่นนางไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่ด้วยซ้ำ ลั่วหลี่เวยได้คิดเรื่องนี้มาตลอดทั้งคืนแล้วความรู้สึกที่นางมีต่อสามีทั้งสามเป็นเพียงแค่คนรู้จักเท่านั้นไม่ได้มีความรู้สึกรักแต่อย่างใด
"ไม่ได้ ท่านตาพวกข้าไม่ยินยอม"
ลั่วกงเฉิงพูดออกมาเสียงแข็ง เขาจ้องมองสตรีที่นั่งตัวสั่นอยู่ตรงหน้าไม่วางตาในใจคิดเพียงว่า ข้าไม่มีทางปล่อยนางไปต่อให้ต้องกักขังนางไว้ในจวนแห่งนี้ข้าก็จะทำ เจ้าเข้ามาเปลี่ยนแป
