“มันก็เป็นแบบนี้ทุกที่ไม่ใช่เหรอ”
จิงซิงอี้พูด พร้อมกับใช้ตะเกียบคีบหมูสไลด์ที่เย่เฉินลวกเอาไว้มาใส่ปากหน้าตาเฉย
เย่เฉินจ้องเขาตาค้าง และใช้ตะเกียบในมือเคาะไปที่ถ้วยของจิงซิงอี้ พร้อมกับพูดด้วยเสียงรำคาญๆว่า
“นี่มันหมูที่ฉันลวกเอาไว้นะ! ไหนนายบอกว่าจะไม่กินหมูไง แล้วมาเอาของฉันไปทำไม!”
“ฉันกำลังทำให้นายเห็นไงว่า มือใครยาว สาวได้สาวเอา” จิงซิงอี้ตอบพร้อมกับเคี้ยวหมูอย่างเอร็ดอร่อย
“คนที่ไม่เตรียมพร้อมให้ดี ย่อมแพ้ในการแข่งขัน”
เย่เฉินชะงัก และแค่นหัวเราะออกมา เขารู้ว่าจิงซิงอี้กำลังพูดความจริง ถึงแม้ว่าเขาจะฉวยโอกาสหาความชอบธรรม จากการขโมยหมูลวกไปกินก็ตาม
เย่เฉินจึงถามจิงซิงอี้ว่า ทำไมเขาถึงเลือกกลับไปอยู่บ้านนอก แล้วที่คลินิกมีลูกค้าหรือไม่ จิงซิงอี้ตอบด้วยสีหน้าเฉยๆว่า
“มีคนไข้มาวันละคน บางทีก็สองวันก็คนนึง”
“เฮ้ย! แล้วนายอยู่ได้ยังไง ไม่ขาดทุนแย่เหรอ ลงทุนแต่งร้านแล้วก็ซื้ออุป
