Birlikte Yanalım

Sur-u Mahşer

Bilenler bilir. Her yerde benzer acılar söylenir. Bu, memleketimin köylerinde de şehirlerinde de herkesin bilerek içtiği bir zehirdir. Anadolu yıllardır böyle günahlarla kavrulur, yakılmış nice hayatlar var ki söylemeye kalkan diller tutulur. Yazmaya niyet eden kalem-i alim bile olsa dokunduğu defter çıra olur, odun olur, tutuşur. Dil söylemez, göz görmez, gönüller asla kabul etmez, ama bilen bilir. Bilir ki nice kadınlar gece ve gündüz sırtlarından vurulur. Babalar, amcalar, kardeşler... Kendi kızlarına, kardeşlerine göz koyar, kudurur. Bilenler bilir fakat bilerek susulur. Nasıl bir dünya ki ne mide kaldırır da üstüne sofra kurulur, ne de kana kana içeyim diyeceğin suyu sudur.

Gamzelerin, gözlerin, zülüflerin... Bir nefes daha bağışla ki tanrım bu güzelliği az daha seyredeyim. Bu koku , bu bakış ve işte bu, işte tam da bu gülüş... Öyle bir gülüş ki güneşten kararmış mutlu bir çoban yüzü, aşk ile dağlanmış bir ozanın yaktığı en güzel türkü, Karun'un hazinesine açılan son kapıdaki altın sürgü, küçük bir köylü kızın parmağından hiç çıkarmadığı anasından yadigar bakır yüzüğü. Kemal'in vatan diyerek kurduğu, uğruna yedi cihana kafa tuttuğu o en güzel ülkü.

Bak dinle beni, Senin arzda atacak adımın oldukça gözcün ben olacağım bu diyarda. Hep yanımda ol, ol ki bu bataklık kurusun, zifir geceye bir dolunay doğsun. Gözüm seni gördükçe parmaklarım her yanında dolaştıkça küçük tepecikler döner başı dumanlı Yüce Ağrı Dağı'na. Çorak arazi mi kalır? Ufka kadar göz alabildiğine ben diyeyim lale, gül sen de lavanta. Cehennem ise adı sensizken buraların, hadi adımı söyle ki şimdi bir yanım Kars olsun diğer yanım Isparta. Memleketim çölde vaha da olsa, yekpare surdan yapılmış koca bir kale de olsa, Sarp kayalarına zümrüd-ü anka da konsa nefes alamaz ciğerlerim senin olmadığın dünyada. Yazdığım her kelime kalbimden geçenlerin kalemimdeki zuhurudur. Gözlerime bak, sana söyleyecektir, sen elimi tuttukça mahşer bile benden sorulur.