ก้าวตรงบันไดจวนถึงชั้นล่างได้ยินเสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น ป้าจันยกหูโทรศัพท์รับสายส่วนเธอรีบลงมาเพื่อช่วยงานมารดาในครัวต่อ วันนี้ไม่เห็นหน้าน้ำผึ้งเลยเหมือนอีกฝ่ายกำลังพยายามหลบหน้าอยู่ จะว่าโกรธเรื่องสระน้ำหรือเปล่า ใช่ค่อนข้างขุ่นเคืองมากทีเดียวแต่เห็นใบหน้าซีดเผือดของน้ำผึ้งทำเอาใจอ่อนนิดๆ ขึ้นมา แต่ไม่ยอมจบมันง่ายๆ เสียหรอกคงต้องหาเวลาพูดคุยเพื่อคลายปัญหาเหล่านี้ออกไปให้ได้
“แก้วโทรศัพท์!”แก้วกัลยาชะงักเท้ากำลังก้าวสู่ครัว หันกายกลับมองหน้าป้าจันด้วยความแปลกใจ โทรศัพท์บ้านติดต่อถึงเธอมันเป็นไปไม่ได้หรอก
“แน่ใจแล้วเหรอป้าจัน”เธอถามย้ำ
“แน่ใจสิ ก็เขาบอกขอสายแก้ว”
เจ้าของชื่องุนงงแล้วเดินเข้าไปยกโทรศัพท์กรอกเสียงตามสาย
“สวัสดีค่ะ แก้วพูดค่ะ”
“คุณแก้วเหรอครับ ผมพิมุกต์เองนะครับจำได้ไหม เพื่อนของใหญ่น่ะ วันนี้เราได้คุยกันด้วย”ปลายสายแนะนำตัว
“แก้วจำได้ค่ะ ว่าแต่คุณพิมุกต์มีเรื่องอะไร
