The Unidentical Twins

25 YEARS AGO "I don't want that girl for you Russel". Galit na sabi ni Seniora Vida "No mama!! You have no choice... I love Jazz and soon magkakaanak na kami". Pagtatanggol ni Russel "Buntis si Jazz?". Tanong ni Seniora Vida "Yes! Buntis si Jazz at magiging lola kana ng mga anak namin". Sagot ni Russel "Sige! But after na manganak ni Jazz kukunin ko ang anak nyo at dadalhin natin sa America... And you don't have a choice now". Ang pagbabanta ni Seniora Vida "No mama please!! Mama!!!". Ang pagmamakaawa ni Russel Lumuhod si Russell sa harapan ni Seniora Vida ngunit Hindi ito nakinig sa pagmamakaawa ni Russel. Ilang buwan ng pagbubuntis ni Jazz ay nagpakasal silang dalawa. ─Russel POV─ "Ikaw Maxine Jazz Capili, tinatanggap mo ba ang lalaking ito bilang kabiyak ng iyong puso, at pangakong mamahalin sya habang buhay higit pa sa iyong sarili sa kasiyahan O kalungkutan, sa hirap O ginhawa?". "Opo father". "Ikaw Russel Kim Eusebio, tinatanggap mo ba ang babaeng ito bilang kabiyak ng iyong puso, at pangakong mamahalin sya habang buhay higit pa sa iyong sarili sa kasiyahan O kalungkutan, sa hirap O ginhawa". "Opo father". "Ang pagmamahal ay Hindi mapapantayan nino man. Ito'y isang karangal na panghabang buhay nating dadalhin. And now, you may kiss the bride". Matagal kaming naghintay, dun ko sya pinatira at inalagaan kong mabuti si Jazz at Hindi ko hinayaang ma stress sya. Ginawa ko lahat ng dapat ay gawain nya. Hindi ko sya pinabayaan, sa pagsisikap kong alagaan si Jazz ay palaging nagmamatyag samin si mama. Hindi ko yun pinansin at naghintay na lang kami hanggang sa nanganak na si Jazz. "It's a girl". Wika ng doctor Labis ang galak ni Russel at Jazz sa sinabi ng doctor sakanila "Congratulations Mr. And Mrs. Eusebio, you have a twin". Dagdag ng doktor "May I have their names please" ang pakisuyo ng nurse "Jazel... Jazel Max and Jazel Kim". Ang wika ni Russel Tinignan sya ni Jazz at tumingin ulit sa nurse "Opo... Jazel Max and Jazel Kim Eusebio". Sagot ko After a day, Naghahanda si Russel para pumunta sa ospital para dalawin si Jazz at ang kanyang mga anak. "Ano Russel? Nanganak na ba si Jazz?". Ang tanong ni seniora Vida "Yes mama! And it's a twin". Tuwang tuwa na sabi ni Russel "Hmp baka makalimutan mona ang kondisyon ko". Sabi ni seniora Vida "Mama please... Bagong panganak pa lang si Jazz. Hayaan mona kami". Pagmamakaawa ni Russel Hindi umimik si seniora Vida at pumunta sa kwarto nya. Hinanda naman ni Russel ang kanya kotse at umalis na. *At the hospital* ─Jazz POV─ "Mahal?! Kamusta kana". Ang tanong ni Russel "Okay lang Mahal". Ang sagot ko Di nagtagal, dumating na ang nurse para ibigay ang mga sanggol saamin. "Aww ang cute naman ng mga apo ko... Anong pangalan nila?". Tanong ni Mama "Mama... W-what are you doing here?". Tanong ni Russel Tinignan ni seniora Vida ng malalim si Russel at sinabing...... "Bakit Russel... Bawal ko bang makita ang mga apo ko". Tanong ni mama "Oo nga Russel... Bakit Hindi bakit pwedeng makita ni mama ang mga bata". Sunod na tanong ni Jazz "Si Jazel Max po yung nasa kaliwa mama... And si Jazel Kim naman po yung nasa kanan". Dagdag ni Jazz Si Jazel Max ay maputi, at mapupula ang pisngi at labi nya. Mahaba ang pilikmata at medyo payat. Si Jazel Kim naman ay medyo mataba, matambok ang kanyang mga pisngi at sakto lang ang pagkakayumanggi nya. "Ang ganda ni Max!!". Sabi ni mama habang hinihimas ang mukha ni Max "Uhm... Mama can we talk?". Tanong ni Russel "Ohh okay". Sagot ni mama sabay binaba si Max at nilagay sa tabi ko ─Russel POV─ "Mama what are you doing?". Tanong ko kay mama "What? Hindi ko ba pwedeng dalawin ang apo ko? And baka nakakalimutan mo Russel may kondisyon akong binigay sayo". Ang sagot nya "Ma hanggang ngayon pa naman? Mamumuhay na kami ohh Hindi ba pwedeng pabayaan mo na lang kami?". Ang pagmamakaawa ko kay mama "A deal is a deal Russel... Sa ayaw at sa gusto mo kukunin ko ang isa sa mga anak nyo at dadalhin ko sa America". Walang paawat na sabi ni mama Muling sumilip si mama sa pintuan ng kwarto ni Jazz at nagpaalam..... "Jazz mauna na ako at may lakad pa kami ng mga kaibigan ko". Ang paalam ni mama "Sige po mama ingat na lang po kayo". Ang tugon naman ni Jazz Wala akong magawa... Hindi ko mapigilan si mama sa kanyang kagustuhan. Hindi ko naman masabi kay Jazz dahil baka mabinat pa iyon ng dahil sa stress. ─Jazz POV─ Makalipas ang isang buwan, na discharge na kami ng mga anak ko sa ospital at umuwi sa mansyon nina Russel. Naging maayos naman ang pagsasama namin ni seniora Vida. Nalungkot lang ako ng kailangang umalis ni Russel papuntang America para ipagpatuloy ang business nila doon. "Sniff... Mahal kailangan ba talagang ikaw ang nandoon Hindi ba pwede ng ang mama mo na lang?". Umiiyak long tanong "Mahal kailangan ehh... Wag ka magalala para naman satin toh ng mga baby ehh para sa kinabukasan din nila ito". Pagpapaliwanag ni Russel "Mahal... Dito ka na lang wag ka na umalis". Pagmamakaawa ko "Mahal don't worry nandyan naman si mama ehh iingatan ka nila Jan". Wika ni Russel "Ihh... Takot ko lang sa mama mo". Sagot ko "Mahal don't worry pagdating na pagdating ko sa states tatawagan agad kita okay? Ohh sige na late na ko sa flight paalam na mahal... Ingatan mo si Max at Kim ahh mamimiss ko kayo". Paalam ni Russel "Sniff... Mamimiss mo pala kami Edi Sana di ka na lang umalis diba". Naiiyak kong biro sa kanya. "Mahal naman". Sabi nya sabay yakap sa akin "Ohh sya sige na baka bumaha pa ng luha dito... Ingat ka sa flight mo ahh mamimiss din kita". Pa Alam ko sabay punas ng luha Mula ng umalis si Russel sa mansyon ay di ako lagi mapakali dahil nya takot ako kay mama sa kung anong gawin into sakin. Isang buwan na ang mga anak ko at isang buwan na rin kaming naninirahan sa mansyon nina seniora Vida. Wala naman kaming problema O pagtatalo ni mama. Hanggang sa isang gabi sa mansyon..... Natutulog ako ng may narinig akong ingay sa labas kaya napilitan akong tignan iyon. Nakita ko si mama na nag-eempake ng gamit at halatang abala sila sa pag alis. "M-mama? San ka pupunta? Bat may dala kang gamit?". Curious kong tanong "Ahh... Wala aalis lang ako... M-may pupuntahan lang". Ang pangangatwiran ni mama Naniwala na Sana ako sa sandaling iyon pero may narinig akong iyak ng sanggol.... "M-mama San mo dadalhin.... Mama san mo dadalhin ang anak ko mama". Napasigaw ako sa iyak at gamit ng makita kong kinuha ni mama ang anak ko "Pigilan nyo yan... Pigilan nyo yan ─ Mama!!!! Ibalik nyo anak ko mama parang awa mo na mama". Umiiyak kong pagmamamakaawa kay mama Ng akmang kukunin ng yaya ang isa ko pang anak... Dali-dali akong tumakbo at binawi ang bata. Dali-dali namang sumakay sa kotse si mama at dumiretso sa airport para dalhin si Max sa state. Naisip kong baka magkasabwat sila ni Russel kaya hindi ko napigilang sumigaw sa galit. "MAMA!!! IBALIK NYO ANG ANAK KO. MAGBABAYAD KAYO!!!!!!". Sa sobrang galit ko kay mama at napaluhod ako sa iyak at sakit ng pagkawala ni Max. ─To Be Continued─