PROLOGUE
1075 Words
Azli Faith's POV
Five years later ...
"Daddy! Mommy!" I shouted loudly when I saw Ninang Caith standing in front of me. She was crying, and her hair was so messy.
I don't totally understand why adults are like that. My gosh! She looks so sad.
"Ninang, don't be sad. I told Mom and Dad to come here."
I was so curious about what happened to her but my parents told me na kapag usapang adult hindi ako puwedeng makialam. So, I comforted Ninang Caith na lang para hindi na siya malungkot.
"Why are you so sad, Ninang? Do want me to kiss you?" Wala naman akong ibang alam na gawin kun'di ito lang, kasi kapag nakikita ko si Mommy and Daddy na sad when they're fighting, ooppss! It happens sometimes lang naman. Mamita told me that its normal lang daw naman na nag-aaway minsan ang adults, so back to Ninang Caith, I can't control my mouth na naman, oh my gosh!
"Ninang, na-kiss na kita, pero you are sad pa rin, hmm..."
Umupo ako sa floor katabi si Ninang, my gosh! They say it's dirty, but how could Ninang sit here knowing that it's dirty?
Oh, wait. I remember what Mommy told me, kapag malungkot ang isang tao, there was a problem, and sometimes my magic hug helps with it.
Oo nga ano? My poor mind! Duh?! Bakit hindi ko kaagad naisip 'yon.
"Ninang, how about my magical hug? Do you want some?"
"Sige nga, baby. Yakapin mo nga si Ninang."
When I hear her sad voice, naawa ako.
"Where is Ninong po ba? Bakit hindi mo po siya kasama?"
But here we are again, nakikialam na naman ako. Naisip ko na baka magalit si Mommy kaya hinawakan ko ang kamay ni Ninang at pinaupo siya sa couch.
"Ninang, sit here muna, I will go upstairs and I will tell Mom and Dad to comfort you too."
"Okay, thank you, love. Please."
I sighed before ako lumakad. Sobrang nakakaawa si Ninang talaga. Idol ko pa naman siya kasi when I grow up I want to be like her, I want to be a supermodel too.
"Mom, Dad, where are you? Yuhoo!"
It's strange. Why is everybody like this? Hindi ba nila ako naririnig?
I walk until I reach the door of my parents room. I heard them talking. But I put my hands sa ears ko, I don't want to hear what they're saying.
I knock on the door at tinawagan ko sila.
"Mom, Dad, Ninang Caith is here. Can you come downstairs?"
But again, walang lumalabas. What happen on earth na ba? Don't tell me, they are making love again, poor mommy! Masisira ang body.
I rolled my eyes. Nag-isip ako sandali and I think I know na, baka hindi lang nila ako naririnig because maingay lang sila. Pumunta ako sa room ko at tinawagan ko ang phone nila sa room. It's ringing. Hinintay kong sagutin nila and finally, after 20 million years, sinagot na rin nila.
"Yes, sweetie?" I heard my Mom's sweet voice.
"Mommy, thank God you picked up the phone! I called you many times. It's because of Ninang Caith."
Ang haba ng sinabi ko and my Mom's reaction is "why?" Seriously, why lang?!
Ah, kaya naman pala. Lalabas na siya.
"What happened? Akala ko nasa U.S. siya?"
"I don't know either." Nagtaas-balikat na lang ako kay Mom at lumabas sandali to get some fresh air.
Umupo ako sa swing at tumingin-tingin sa paligid. I love nature, kaya mahilig akong lumabas. Pero nakita ko na naman ang boy na kinakainisan ko.
"Bakit na naman kaya siya nandito?"
Hindi pa ako tapos sa isang pangit, may dumagdag pa na isa. And it was Ninang Caith's son.
Hay! Ang pangit na ng view, makapasok na nga sa loob.
"Azli, sandali. Nariyan ba si Mommy ko?"
Nakapamaywang at taas kilay kong sinagot, "Oo. Bakit mo ba pinapabayaan ang Mommy mo na umiiyak?"
"Wala kang alam!" Padabog niyang sagot sa akin.
Nakakainis! Bigla na lamang siyang pumasok at tinalikuran ako. Sinagi pa ako sa balikat
"So rude!" I rolled my eyes at him. "No manners!"
But my inner me told myself come closer to them. "No, I won't. Azli, behave. Okay?" Hinayaan ko lang sila na mag-usap usap. Maya maya ay dumating na ang kakambal ko. Pawis na pawis kasama ng friends niya. Ako naman ay pumasok na sa loob ng bahay bago pa man niya ako asarin.
While walking, I heard them seriously talking. Hindi ko naman sinasadya na marinig ang mga sinasabi nila, e. Pero bigla akong napatigil sa pagdila sa ice cream ko at napatakip sa bibig ang kaliwang kamay kasabay. Namimilog ang mata. "Omg! So am I right? Si Ninong Marco nga kaya ang nakita ko noon?"
Parang... natatandaan ko na. I saw them at the coffee shop na malapit lang sa school namin.
"Azli, come inside." Si mommy, nasa harapan ko na pala.
Habang inihahatid niya ako palayo kina Dad, nilingon ko pa si Ninang. I can see the pain in her eyes. I don't want to see her like that.
"Mommy?"
"Sweetie, hindi ka dapat nakikinig sa usapan ng matatanda. Bad 'yon."
"But, Mommy..." I pouted my lips. "I want to help Ninang. I saw Ninong at the coffee shop."
Lumuhod siya at hinawakan ako sa balikat. "Hayaan mo na lang kami ang umayos nito, at huwag kang sasali sa ganitong usapan. Is it clear, Azli Faith?"
"Yes, Mom." I pout my lips with puppy eyes na umakyat at pumasok sa kwarto ko. Umupo sa study table but in the end, sumilip ako sa bintana.
Tanaw naman dito sa taas kasi nandoon sila sa kabilang phase ng bahay. Luckily, katapat iyon ng room ko.
Niyakap ni Mommy si Ninang dumating si Ninong kasama si Mavie. "That rude!"
Kitang kita ko nung sumigaw si Ninang at tinulak palayo si Ninong kaya umalis din silang dalawa ni Mavie. Hindi ko maintindihan, pero nangangati na talaga ang paa ko. Kailangan may gawin ako para kay Ninang.
Dahan-dahan kong binuksan ang pinto at sinilip ang paligid. Marahan naglakad at sa kabilang pinto na ako dumaan para direct sa sasakyan nila. Pinuntahan ko ang sasakyan ni Ninong para doon na lang maghintay.
"Ninong!"
Malungkot siyang lumapit sa akin. "Yes, Azli?" Tumingin kay Mavie. "Mauna ka na sa loob."
Hinintay kong makapasok si asungot sa loob ng car nila. "I saw you at the coffee shop. Is that the reason why Ninang is crying?"
- Writer
