ผ้าเช็ดหน้าที่ถูกปักอย่างประณีตในมือของฉวนเร่อหลาน ทำให้หลี่หงค่อนข้างประหลาดใจ ใช่อยู่ว่าฉวนเร่อหลานปักร้อยเป็น แต่ก็ไม่คิดว่าจะพัฒนาฝีมืออย่างก้าวกระโดด ทำออกมาได้งดงามกว่าครั้งก่อนถึงหลายเท่า
“พอเจ้าตั้งใจก็ทำออกมาได้งดงาม สมแล้วกับที่แม่เคี่ยวเข็ญสอนให้เจ้าเรียนรู้งานสตรี”
“แล้วแต่ก่อนลูกทำไม่สวยหรือเจ้าคะ”
“สวย แต่ไม่ประณีตและเรียบร้อยอย่างครั้งนี้” หลี่หงกล่าวแล้วยิ้มมองผลงานตรงหน้าด้วยความชื่นชม พลางยื่นมือไปกุมที่มือของบุตรี
“หากมิได้ท่านแม่ช่วยสั่งสอน มีหรือลูกจะทำได้” ฉวนเร่อหลานเอ่ยคำหวานเอาใจมารดา
“ตอนนี้เรื่องวุ่นวายก็หมดไปแล้ว เจ้าคงมีสมาธิมากขึ้น เสี้ยนหนามตำใจของเราตอนนี้ก็ได้รับโทษทัณฑ์อย่างสาสม พ่อของเจ้าหูตาสว่างแล้ว จวนนี้ก็สงบสุขเสียที” ฉวนเร่อหลานได้แต่ยิ้มน้อยๆ เมื่อมารดายังคงฝังใจเรื่องนี้และพูดถึงไม่จบสิ้น
“วันนี้สอนลูกมาสองชั่วยาม แล้ว ท่านแม่พักผ่อนเถิดเจ้า
