ŞEYTAN’IN MÜZİĞİ

Ben bir dilenciyim. Utanmıyorum. Bizim gibi insanlar bazen böyle doğar. Aileleri onlara güzel bir hayat veremediği için kendi ayakları üstünde durmayı öğrenemezler. Ebeveynlerimden öğrendiğim tek şey, dilenmenin ne kadar kolay olduğuydu. Daha sonra birisiyle tanışana kadar. Ellerimden tutan bu adam, “ parmakların, çok güzel. Onları bana verebilir misin?”

Ne demek istemişti bu adam? Ellerimi, ellerinden alıp, “ bayım, dilenmek utanç verici bir iş olsa bile, parmaklarımı verecek kadar değiller.” Adam gülmeye başladı. Her gülüşünde içime bir ürperti giriyordu. Korkutucu olan bu adam, eğilip bana baktı. “ inanın bana parmaklarınız, çok değerli. Onlar bir müzisyene ait olacak kadar değerliler.” Adama şaşkın şaşkın bakmaya devam ettim. Ne demek istediğini anlayamıyordum. “ Bakın küçük hanım. Sizinle bir anlaşma yapalım. Size bir arp vereceğim ve nasıl çalacağınızı öğreteceğim. Benim için her gün birisine bunu çalacaksınız. Karşılığında sizi ödüllendireceğim.”

Nasıl yani? Müzik çalmayı öğretip, üstüne para mı verecekti? İnanması güç olsa da, benim durumumdaki birinin, bu teklifi düşünmeden reddetmesi pek olası değildi. Daha sonra tuhaf adam, bana daha çok yaklaşarak “ Size bir şato vereceğim. Üstelik içinde hizmetçileri de olacak. Yapmanız gereken tek şey, bir müşterinize her gün arp çalmak. Tabi önce becerinizi keşfedip, onaylatmalıyım. Arp çalmak kolay değildir.”

Başıma konan bir talih kuşu muydu? Yoksa cehennemden bir davetiye mi? Hiç düşünmeden adamın elinden tutup, bu dilencilik hayatına son verdim. Yapmasam daha iyi mi olurdu?