รามสูร สกาย

รามสกาย_Ch.4 ปลอมตัว

?ณ คอนโดของปุ๊กกับเอส

"ตายแล้วสกาย! แกไปทำอะไรมา?"

เอสมองตั้งแต่หัวจรดตีนของสกาย สภาพเปียกชื้นเหม็นเหมือนลูกหมาตกคลองแสนแสบ

"แกไปโดดลงคลองไล่จับเสี่ยในถังเบียร์มารึงัย? หืออ.. เหม็นหึ่งเลย"

ปุ๊กยกมือโบกไล่กลิ่นไปมา กลิ่นเบียร์กระจายออกมาจากตัวสกาย โดยเฉพาะเส้นผม

"อื้ออ.. เพราะไอ้พวกนักเลงกระจอก ตีสนุ๊กแล้วแมร่งดันเสือกจะตีกัน! เสี่ยที่สกายหมายตาเอาไว้หัวแตกเลือดไหลเป็นน้ำ"

คิดแล้วก็ยิ่งโมโห กระชากผ้าขนหนูกับเสื้อผ้าสำรองออกจากกระเป๋า

"จริงดิ.. ฮ่า..ฮ่า.."

เอสหัวเราะลั่นห้อง

"โชคดีของเสี่ย ถ้าเจอแกคงเจ็บหนักกว่าหัวแตก ..หึ.. หมดตัวแน่"

ปุ๊กอมยิ้ม

"....."

สกายไม่ตลกด้วย เดินหน้าบึ้งเข้าไปในห้องน้ำ

ว่าด้วยเรื่องของเสี่ย ยังไม่จบง่ายๆแค่นั้น..

?ณ สถานีตำรวจ

(ห้องสารวัตร)

"ท่านทูตมาทำไม?"

รามเงยหน้ามองท่านทูตกิตติมศักดิ์กับเลขา ตามมาด้วยองครักษ์ของรามอีกสี่คน

"เจ้าชายครับ เจ้าชายรู้มั๊ยว่าเหตุการณ์วันนี้มันกลายเป็นคดีความ"

ท่านทูตเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่หน้านิ่วคิ้วขมวดก้าวเข้ามาหา

ชื่อเสียงของเจ้าชายมีความสำคัญต่อประเทศชาติและภาพลักษณ์

"บ้าน่า แค่ตีกันธรรมดา"

รามทำเสียงเซ็งๆ สีหน้าเบื่อหน่าย

"มันจะธรรมดา ถ้าเจ้าชายไม่ปาแก้วเบียร์ใส่หัวนักการเมือง"

"หื้อออ.. ถามจริง มีนักการเมืองด้วย เอ.. นักการเมืองมากินเบียร์หรือมากินสาวเสิร์ฟเบียร์"

รามกดยิ้มยียวน

"โธ่! เจ้าชาย นักการเมืองคนนั้นจะอยากกินอะไรก็ช่าง เจ้าชายไม่น่าปาแก้วเบียร์ใส่หัวเขา ตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บ นอนอยู่โรงพยาบาล เย็บไปสามสิบเข็ม"

ท่านทูตไม่ยอมรับออกมาตรงๆว่าเจ้าชายพูดถูก นักการเมืองหนีเมียไปเที่ยวแล้วอ้างว่ามีประชุมที่รัฐสภา

"อืมม.. คงโกรธมากที่เป็นเรื่องเป็นราวจนเมียจับได้ โอเค.. จบแค่นี้ใช่มั๊ย ฉันจะได้กลับ"

รามตัดบท ขยับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง คว้าเสื้อแจ็กเก็ตขึ้นมาพาดบ่า

"เจ้าชายครับ เจ้าชายน่าจะให้องครักษณ์ตามไปคอยดูแล เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันเสี่ยง เจ้าชายจะเสี่ยงไม่ได้"

ท่านทูตถอนหายใจเฮือกใหญ่ ชีวิตของเจ้าชายต้องปลอดภัยที่สุด

"ฉันมีเมกับเอ็ดแล้ว"

เจ้าชายเรียกชื่อย่อของผู้ติดตามที่เลือกด้วยตัวเอง เม มาจากเมสัน ส่วนเอ็ด มาจากเอ็ดการ์ด

"เอ็ดการ์ดเก่งทำอาหาร เมสันเก่งทำงานบ้าน เมื่อคืนสองคนนี้อยู่ที่ไหน ทำไมไม่ห้ามเจ้าชาย!?"

ท่านทูตทนไม่ได้ เสียงแข็งขึ้นจมูก ปกติจะเย็นเป็นน้ำเพราะคำว่าทูต แต่ตอนนี้เกินจะทนกับนิสัยดิบๆห่ามๆดื้อรั้น ไม่ยอมฟังใครของเจ้าชาย

องครักษ์สองคนที่รามยอมให้ติดตามใกล้ชิด ไม่เก่งเรื่องบู๊แต่เก่งเรื่องงานบ้านงานเรือน

"เอ็ดการ์ดอ้างว่าต้องอยู่บ้านเพื่อตุ๋นเนื้อให้ได้ที่ตามแบบที่เจ้าชายชอบ ส่วนเมสันมากับเจ้าชาย ถูกทุ่มลงกับพื้นสลบไปพักใหญ่ ฟื้นขึ้นมาเหตุการณ์ชุลมุนก็จบแล้ว"

เลขาท่านทูตรายงานละเอียดยิบ

"ฉันไม่จำเป็นต้องมีองครักษ์"

รามบอกเสียงกร้าว ชีวิตคนธรรมดาไม่ควรมีใครคอยติดตาม

"เจ้าชายหนีสิ่งที่เจ้าชายเป็นไม่ได้ มันคือชาติกำเนิด"

ท่านทูตตอกย้ำในสิ่งที่รามพยายามหนี ไม่ต้องการ

"ท่านทูตอย่าล้ำเส้น อืมม.. ท่านเก่งด้านการเจรจา เรื่องคดีความเล็กๆน้อยๆแค่นี้ ท่านคงจัดการได้ ขอบคุณที่เสียเวลามา"

ดวงตาสีเข้มกร้าวกระด้าง น้ำเสียงเย็นชา ร่างสูงใหญ่เดินฝ่าวงล้อมออกมา..

----------------------¡¡°♤♤°¡¡-----------------------

~วันต่อมา~

บ้านขนาดสี่ห้องนอนสี่ห้องน้ำเป็นบ้านพักที่เจ้าชายอาศัยอยู่กับเอ็ดการ์ดและเมสัน

ชั้นบนเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเจ้าชายทั้งหมด เอ็ดกับเมอยู่ชั้นล่าง ความจริงแล้วเรื่องบ้านมีการถกเถียงกันพอสมควรเป็นเพราะเจ้าชายอยากไปอาศัยอยู่ในสลัมมากกว่าบ้าน

รามต้องยอมลงและพบกันครึ่งทางเมื่อท่านทูตยืนกรานให้อยู่บ้านหลังนี้ ถ้ารามไม่ตกลงองครักษณ์ทั้งสี่คนจะเข้าไปอยู่ในสลัมด้วย

"เมสันใช้ชื่อปลอมว่าอะไร?"

เอ็ดหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดจานในขณะที่ถามไปด้วย

"ต้องไม่ให้ใครสงสัย สาวไซด์ไลน์พวกนี้จะเห็นตัวตนที่แท้จริงของเจ้าชายไม่ได้ อืออ.. ชื่อสมหมายดีมั๊ย?"

เมสันทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะโพล่งชื่อที่อยู่ในใจออกมา

"..หึ..หึ..สมหมาย เจ้าชายคงยอม"

เอ็ดกระตุกยิ้ม

"เจ้าชายยอมอยู่แล้วเพราะเจ้าชายอยากเป็นคนธรรมดา"

เมสันสวนกลับ

"สมหมายออกจะธรรมดาไป อืมม.. ชื่อสมชายดีกว่า แมนขึ้นมาหน่อย"

เอ็ดแนะนำ

"ก็ดี สมชายฟังดูหล่อกลางๆ ไม่ใช่พวกหล่อลากดิน"

เมสันเห็นด้วย พิมพ์ชื่อลงไป

"แล้วรูปละ นายใช้รูปอะไรแทนตัวเจ้าชาย?"

"...หึ..หึ..รูปปิกกาจู สีเหลืองอ๋อย"

เมสันกดยิ้ม เรื่องรูปเลือกไม่ยาก

"เยี่ยมยอด รับรองไม่มีใครรู้ เก่งมากเมสัน"

เอ็ดชมเปาะ

-----------------------¡¡°♤♤°¡¡----------------------

~ค่ำวันเดียวกัน~

..ติ๊งง..

ไลน์ปิกกาจูชื่อสมชายวิ่งเข้ามาในเครื่องของสกาย

"ใคร?"

สกายส่งมะม่วงจิ้มน้ำปลาหวานเข้าปาก ก่อนจะเช็ดมือเข้ากับกางเกงขาสั้นจุ๊ดจู๋สีขาวแล้วหยิบโทรศัพท์สำหรับทำงานขึ้นมาดู

"สมชายนัดคืนนี้"

สกายอ่านข้อความนัดหมาย มีหลายช่องทางที่ลูกค้าสามารถติดต่อมาถึงสกายโดยตรง ที่เหลือก็แค่สกายตอบตกลง

สกายกดเข้าไปดูโปรไฟส์ ไม่ได้บอกอะไรมาก นอกจากบอกว่าเป็นพนักงานบริษัท

ยกมือขึ้นท้าวคาง ครุ่นคิด

"สกาย นังสกาย!"

เสียงแผดสิบแปดหลอดของป้าศรีดังขึ้นริมรั้ว

"....."

สกายถอนหายใจ รูดปิดโทรศัพท์ รายนี้คงต้องปล่อยผ่าน

"นังสกาย!"

"โอ้ยย! ป้าจิกกบาลเรียกขนาดนี้ ผีเจาะปากให้มาพูดรึงัย?"

สกายสวนกลับ

"อีบ้า! ผีบ้านแกนะซิเจาะปาก โน้น! แม่คุณเอ้ย กางเกงในสีแดงแจ๋ปลิวว่อนจะคลุมหัวผัวกูอยู่แล้ว"

ป้าศรียกมือชี้ไปในทิศทางที่กางเกงในสีแดงกำลังพลิ้วไหวตามแรงลม

"กางเกงในมันตากอยู่บนราว มันจะปลิวไปคลุมหัวผัวป้าได้ยังงัย นอกจากผัวป้ามันจะเอาหัวมุดเข้ามาในกางเกงในเอง"

สกายทำสีหน้าเอือมระอา ในละแวกมีใครไม่รู้บ้างว่าผัวป้าเป็นพวกชอบสะสม สะสมยกทรงกางเกงใน

เผลอเป็นไม่ได้ แอบมาสอยประจำ ไม่ใช่แค่ของสกาย ของสาวโรงงานมันก็ตามไปสอยมาเก็บเป็นคอลเลคชั่น

"ต๊ายยย!.. อีปากจัด เอาไปตากหลบๆหน่อยซิโว้ยย! ไม่ใช่แดงแจ๋หน้าบ้านแบบนี้"

ป้าศรียกมือขึ้นท้าวเอว ปิดหูปิดตาทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นสันดานผัวตัวเอง

"ไม่เป็นไรหรอกเมียจ๋า สกายตากตรงนี้น่ะดีแล้ว สีสวย สบายตาดี"

ผัวป้าศรีสอดขึ้นมาทันที สีแดงสีโปรด เห็นแล้วเลือดสูบฉีดพุ่งพล่านแข็งชัน

...โป๊กก!...

"โอ๊ยยย!"

โดนกะละมังซักผ้าที่อยู่ใกล้มือป้าศรีฟาดหัวเข้าไปเต็มแรง จากที่กำลังแข็งโป๊กกลายเป็นเหี่ยวลีบ

"ไอ้หน้าหม้อ! สีแดงสบายตาพ่อมึงซิ คืนนี้มึงขนที่นอนออกไปนอนใต้ต้นมะยมหน้าหม้อดีนัก!"

"เมียจ๋า ไม่ใช่แบบนั้น"

"....."

สกายกรอกตา กระแทกประตูปิด เบื่อ ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากเห็น อยากจะหนีไปจากสภาพแวดล้อมห่วยแตก อยากไปอยู่คอนโด อยากถีบตัวเองขึ้นไปอยู่ในอีกชนชั้นหนึ่ง

เงินเก็บจากการปอกลอกเหยื่อเริ่มเห็นเป็นน้ำเป็นเนื้อ ถ้าไม่โดนแม่กับปลิงสองตัวที่ได้ชื่อว่าพ่อเลี้ยงกับลูกของมันมาคอยสูบ..

สกายหยิบโบรชัวร์คอนโดที่หมายตาเอาไว้ขึ้นมาดู ราคาเริ่มต้นที่ห้าล้าน ถ้าไม่มีภาระมากนักคนทั่วไปสามารถผ่อนได้สบาย

สกายจะทำให้ดียิ่งกว่าคนทั่วไป ไม่ต้องมีคำนำหน้าว่าเจ้าหญิง สกายก็สามารถใช้ชีวิตแบบเจ้าหญิงได้..

-----------------------¡¡°♤♤°¡¡----------------------