รามสูร สกาย

รามสกาย_Ch.3 เจ้าชาย

สายลมยามดึกพัดเสื้อคลุมสีน้ำตาลบางเบาให้แนบลู่ไปกับผิวขาวผ่อง สกายตรงเข้าไปในโรงเบียร์แห่งหนึ่งห่างจากโรงแรมที่ใช้ลอกคราบเสี่ยโรงพิมพ์พอประมาณ..

โรงเบียร์ค่อนข้างกว้างขวาง สะอาด แขกจำนวนมากกระจายอยู่ตามโต๊ะ

..ปึงง..

..ครึก..

เสียงลูกสนุ๊กวิ่งกระทบกันก่อนจะวิ่งลงหลุม ผู้ชายหลายคนรุมล้อมโต๊ะที่ตั้งอยู่ตรงกลางจากทั้งหมดสามโต๊ะ

สกายไม่สนใจพวกกระเป๋าฟีบติดพนัน มองปราดเดียวก็รู้ว่าคนพวกนี้เป็นพวกรายได้น้อยหาเช้ากินค่ำ

ดวงตากลมโตถูกกรีดให้โฉบเฉี่ยวร้อนแรงตวัดไปหาเป้าหมายเป็นเสี่ยที่มาตามลำพัง

บ่อยครั้งที่สกายต้องออกมาเลือกลูกค้าด้วยตัวเอง เพราะการเห็นรูปลักษณ์จะช่วยให้ง่ายกับการตัดสินใจ

หน้าตา รถที่ใช้ รวมถึงความหน้าใหญ่ใจโตจะช่วยการันตีความมั่งคั่งของผู้ชายที่จะตกเป็นเหยื่อ

ณ มุมมืดใกล้โต๊ะสนุก..

ร่างสูงใหญ่ผงาดง้ำราวภูผา ใบหน้าสมบูรณ์แบบหยิ่งผยองตามแบบฉบับของชาติกำเนิด

ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาหลังพลบค่ำด้วยอาการขาดสารกระตุ้นคาเฟอีนอย่างรุนแรง เสียเวลาคว้าแค่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงขึ้นมาสวม

ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย แต่ดวงตากลับเข้มข้นร้อนแรง มองตามสะโพกผายอวบของสาวเสิร์ฟ ท่าเดินของหญิงสาวอ้อยอิ่งยั่วยวนสามารถกระตุ้นไฟราคะในกายชายให้ลุกโชนได้ไม่อยาก

ความสุขสมทางกายเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับรามสูร ส่วนเรื่องอารมณ์ความรู้สึกไม่มีประโยชน์ใดๆกับชีวิต ชายหนุ่มอยู่ได้ดีเมื่อปราศจากอารมณ์เหล่านั้น..

"ราม ตานาย"

"....."

ร่างกำยำขยับลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เก็บสมาร์ทโฟนเข้ากระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตหนังสำหรับขี่บิ๊กไบค์ รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมจุดขึ้นมุมปาก

เกมส์การพนันโง่ๆทำให้รามไม่เบื่อ พวกอ่อนหัดคิดจะตีสนุ๊กด้วยเงินพนันแค่ห้าหมื่น เงินไม่ใช่สิ่งสำคัญสำหรับราม แต่ความสนุกในการใช้ชีวิตคือสิ่งที่รามต้องการ..

ไม่ใกล้ไม่ไกลจากโต๊ะสนุ๊ก..

สกายเห็นเป้าหมายนั่งเพียงลำพัง สบโอกาสเหมาะที่จะแกล้งเข้าไปถามเรื่องปัญญาอ่อนเหมาะสำหรับผู้หญิงที่ตั้งใจจะหย่อนเบ็ดอ่อยผู้ชายให้กินเหยื่อ

เชิดหน้าน้อยๆ ก้าวเข้าไปได้แค่สองก้าวเสียงจากโต๊ะสนุ๊กก็ดังขึ้น

"มึงแทงโดนลูกสีแดง!"

"ตามึงหาเรื่องรึเปล่าวะ?"

"มันขยับกูเห็น"

"..หึ..หึ.. มึงเห็นแต่กูไม่เห็น มึงมีเงินจริงรึเปล่า ท่าทางจะเป็นพวกหมา แพ้แล้วแว้งกัด"

"มึงนะซิหมา! กูมีเงิน แต่กูไม่ให้ มึงจะทำไม!"

"อืมม.. กูก็ไม่ทำไมหรอก ก็แค่อยากให้หัวมึงแตก..."

"ไอ้เชียะ! ปากแมร่งวอนตีน"

...หวืดด...

"ว๊ายยย! โอะ.."

จู่ๆลมก็พัดวูบตามแรงของแก้วเบียร์ที่พุ่งผ่านหน้าสกาย น้ำสีเหลืองสาดกระจายไปทั่วไม่เว้นแม้แต่หัวของสกาย ผมดกหนาสีน้ำตาลประกายทองชุ่มไปด้วยเบียร์ ฟองไหลลู่ลงมาตามแก้ม

..เพล้งง..

"โอ๊ยยยยย!"

เลือดแดงฉานไหลออกมาจากหัวเสี่ยที่สกายหมายตาเอาไว้

"....."

สกายอ้าปากค้าง ยกมือสั่นๆลูบแก้มตัวเอง คิดว่าอาจมีบางอย่างบุบสลายไม่ต่างจากหัวเสี่ย กลิ่นเบียร์กระจายฟุ้งไปทั้งตัว..

-----------------------¡¡°♤♤°¡¡----------------------

ไม่ถึงหนึ่งนาที..

ความอลหม่านอย่างแท้จริงก็อุบัติขึ้น ผู้ชายที่รุมล้อมโต๊ะสนุ๊กกำลังยกพวกตะลุมบอนกัดกันเหมือนหมา

"วิ่ง! ระวังลูกหลง"

"กรี๊ดดดดด!"

ไม่ต้องรอให้ใครมาช่วย วินาทีนี้ต้องช่วยตัวเอง สกายหันหลังพุ่งไปหาประตูที่ใกล้ที่สุด

เสี้ยววินาทีที่ดูเหมือนขากำลังจะก้าวไปถึง บางสิ่งบางอย่างก็ลอยเฉียดหัวของสกายไปตกกระทบพื้น

..โครมม!..

"กะ.. เก้าอี้!"

ตาโตเท่าไข่ห่าน หน้าซีดเผือด ยืนขาแข็ง ขยับไม่ได้ชั่วครู่

"อย่าให้มันหนี"

"โอ๊ะ!"

สกายตาเหลือกตะกายไปที่ประตู

...ปึงง...

ร่างกำยำใหญ่โตถูกกระแทกเข้ากับผนัง ก่อนจะกลิ้งหลุนๆมาอยู่แทบเท้าของสกาย

"กรี๊ดดดด!"

สกายกรีดร้องคอแทบแตก กระโจนไปข้างหน้า ปีนป่ายผ่านร่างหนาหนักออกไปนอกร้าน

"อะ.. โอ๊ยยยยย! ระยำเอ้ย!"

รามร้องโอดโอย ร่างกายร้าวระบมถูกซ้ำด้วยแขนขาของผู้หญิงที่เหยียบย่ำออกไปราวกับรามเป็นซากศพที่ตายแล้ว

ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างออกรส ยันกายลุกขึ้นยืน เช็ดเลือดออกจากมุมปาก กระตุกยิ้มเหี้ยมเกรียม ก้าวเข้าหาคู่ต่อสู้..

?ณ สถานีตำรวจ

"เจ้าชาย เจ้าชายรามสูร!"

พาสปอร์ตถูกกางออก นายตำรวจหนุ่มทำหน้าตกตะลึงชั่วครู่ มองพาสปอร์ตในมือกับใบหน้าคมเข้มฟกช้ำเลือดแห้งกรังสลับไปมา

"....."

รามหรี่ตาไม่สบอารมณ์ขึ้นมอง นายตำรวจบรรจุใหม่คงยังไม่รู้ถึงกิตติศัพท์ความเป็นเจ้าชายของราม ขยับยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา ยกขากำยำในรองเท้าหนังขึ้นพาดบนขอบโต๊ะ ผ่านหน้านายตำรวจไปเล็กน้อย

"ห๊ะ! มากไปแล้ว เอาขาลง! ถ้าไม่อยากถูกตั้งข้อหาเพิ่ม ใหญ่มาจากไหนไม่ทราบ โธ่เอ้ย! เจ้าชาย ..ฮ่า..ฮ่า.. ตลกเป็นบ้า!"

"หุบปาก!"

รามกระชากเสียงกร้าว

"ห๊ะ! หุบปาก กล้าพูดแบบนี้กับเจ้าพนักงาน อยากถูกขังลืมใช่มั๊ย?"

"ดาบอุดม"

เสียงของสารวัตรดังมาจากประตูห้องที่เปิดทิ้งเอาไว้

"ครับ สารวัตร"

ดาบหน้าตื่น ผุดลุกขึ้นตะเบ๊ะแทบไม่ทัน

"อยากไปประจำชายแดนมั๊ย?"

"ไม่อยากครับ"

"เชิญ เจ้าชายเข้ามา"

"จะ เจ้าชาย!"

ดาบอุดมอ้าปากค้าง หันมามองร่างสูงใหญ่ที่ขยับลุกขึ้นด้วยท่าทีเบื่อหน่าย

"....."

รามถอนหายใจ อยากจะลองนอนคุกสักหนึ่งคืน แต่ไม่เคยได้ดั่งใจ..

-----------------------¡¡°♤♤°¡¡----------------------