EP.14 - แอบรัก
959 Words
พอเดินมาถึงรถสปอร์ตคู่ใจของเพื่อนรักฉันก็เปิดประตูขึ้นไปนั่งด้านหน้าโดยไม่สนใจสายตาสงสัยของข้าวหอมสักนิด มันเลยเดินอ้อมมานั่งฝั่งคนขับแล้วหันกลับมามองหน้าฉันอีกรอบ
“ขอเหตุผล? ทำไมฉันต้องไปซื้อของกับแก?”
“ก็…” ฉันเหลือบตามองมันนิด ๆ ก่อนจะก้มมองโทรศัพท์ในมือต่อ “พี่จีไปด้วยน่ะสิ! ฉันไม่อยากไปกับเขาสองคน”
“เหอะ! ว่าแล้วเชียว! ฉันไม่อยากเจอเขานะเม!”
“เออน่า เลิกโกรธเขาสักทีเถอะน่ะ! ไม่เบื่อบ้างหรือไงหะ? โกรธเขา น้อยใจเขา ทั้งที่เขาไม่เคยรู้เรื่องเลยน่ะ!”
“…”
ฉันหันมองข้าวหอมที่เอาแต่ขับรถเงียบ ๆ ไม่พูดไม่จา แววตาที่ถอดมองท้องถนนดูเศร้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด ฉันเห็นมันเป็นแบบนี้มากี่ปีแล้วนะ… กี่ปีแล้วที่มันแอบรักจีเดย์ข้างเดียวแบบนี้… โดยที่ไอ้หมอบ้านั่นไม่เคยรู้ตัวเลยยย! ไม่รู้ว่าโง่หรือซื่อบื้อกันแน่!
“เมื่อไหร่จะบอกเขาสักทีหะ? ฉันเชียร์แกอยู่นะเว้ยข้าว ถ้าแกตกลงปลงใจคบกับพี่จีจริง ๆ พ่อจะได้เลิกจับคู่ให้ฉันสักที!”
“เขาไม่ได้รักฉัน…”
“…” ฉันชะงักไปกับน้ำเสียงเศร้า ๆ ของเพื่อนรักพลางเอื้อมมือไปจับหัวไหล่มันเพื่อปลอบใจ “คิดมากน่า… คนอย่างไอ้หมอหื่นนั่นจริงจังกับใครที่ไหนล่ะ! ถ้าลองแกสารภาพรักออกไปเขาอาจจะใจตรงกับแกอยู่ก็ได้นะ”
“พอเถอะเม! แกดูไม่ออกจริง ๆ เหรอ? ดูไม่ออกเหรอว่าหมอจีรักใคร?”
คราวนี้ฉันถึงกับนิ่งไปหลายวินาทีเพราะจู่ ๆ ข้าวหอมก็หันมามองฉันด้วยสายตาเจ็บปวด หมายความว่ายังไงกัน… ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่ข้าวหอมกำลังจะสื่อ…
“แกโกรธฉันเหรอข้าว… โอเค ๆ ฉันขอโทษก็ได้ ฉันจะไม่พูดเรื่องพี่จีอีกตกลงไหม? แกก็ไปส่งฉันที่มหาลัยแล้วกันเดี๋ยวฉันขับรถไปเอง” ฉันถอนหายใจแล้วหันกลับมามองอีกทาง ไม่อยากสบตากับข้าวหอมเลย แววตามันเจ็บปวดจนฉันรู้สึกเจ็บไปด้วย…
“ฉันขอโทษนะเม… ฉันแค่… รู้สึกแย่”
“อื้มไม่เป็นไร ฉันเข้าใจแกนะ” ฉันหันกลับมายิ้มให้ข้าวหอมเมื่อมันขับรถมาส่งฉันถึงลานจอดรถของคณะ “แกยังมีฉันเสมอนะข้าว… รู้ใช่ไหมว่าฉันรักแกมากที่สุด”
“อืม… ฉันก็รักแกมากนะเม ฉันขอเวลาสักหน่อยนะ… ฉันยังไม่อยากเจอเขาตอนนี้จริง ๆ”
“เออน่า… ไม่ต้องคิดมาก ไว้ถึงห้องแล้วจะโทรไปโอเคนะ” ฉันโบกมือลาพลางยิ้มส่งท้ายเพื่อให้เพื่อนสบายใจ ฉันเข้าใจมันนะ ฉันรู้ว่ามันต้องทนเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นจีเดย์เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าแบบนั้น หึ้ย! เห็นทีคงต้องคุยกันจริง ๆ จัง ๆ กับไอ้หมอจอมเจ้าชู้นั่นสักทีแล้วมั้ง!
.
.
.
SIXO CONDO
ติ๊ด ๆ
เสียงกดรหัสปลดล็อกประตูห้องดังก้องไปทั่วทางเดิน ถ้าฉันยืนอยู่ตรงนี้คนเดียวมันคงจะวังเวงน่าดูเลยล่ะ! เพราะทั้งชั้นยี่สิบเนี่ยมันมีห้องอยู่แค่สองห้องเอง แถมแต่ละห้องยังกว้างขวางจนเกินความพอดีอีกต่างหาก แต่ก็อย่างว่าละนะ! ที่นี่มันคอนโดสุดหรูที่ราคาแพงติดอันดับต้น ๆ ของประเทศเลยนี่นะ!
“เอาของวางไว้ตรงนั้นก็ได้พี่จี” ฉันชี้นิ้วไปทางโซฟารับแขกตัวใหญ่พลางเอ่ยบอกร่างสูงที่หอบข้าวของเดินตามเข้ามา จีเดย์วางถุงกระดาษนับสิบใบลงบนโต๊ะก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาด้วยท่าทางเหน็ดเหนื่อยจนโอเว่อร์
“แหม! เหนื่อยอะไรนักหะ?” ฉันถามขณะยื่นแก้วน้ำให้จีเดย์ที่รับมันไปดื่มพลางส่งสายตาฟาดฟันใส่ฉัน
“โห… เดินตามเธอช๊อปปิ้งต้อย ๆ เกือบสองชั่วโมงเนี่ยนะจะไม่ให้พี่เหนื่อย?”
“โธ่! ฉันไม่ได้ขอร้องให้พี่มาเดินตามสักหน่อยนิ”
มันเป็นเรื่องจริงนะ จีเดย์เป็นคนอาสากับพ่อฉันเองว่าจะพาฉันมาซื้อของใช้เข้าห้องใหม่ นี่ถือเป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดมาเลยนะที่ฉันได้แยกออกมาใช้ชีวิตคนเดียวแบบนี้ ที่ผ่านมาพ่อไม่เคยอนุญาตเลยจนกระทั่งตอนนี้นี่แหละ คงเป็นเพราะว่าฉันกำลังจะจบแล้วละมั้ง อีกไม่ถึงปีฉันก็จะเรียนจบแล้ว พ่อคงอยากตามใจฉันบ้างนั่นแหละ แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าไม่กำชับให้จีเดย์คอยตามเฝ้าฉันไม่ห่างแบบนี้ เฮ้อ… เมื่อไหร่จะเลิกจับคู่ให้ฉันสักทีนะ!
“นี่พี่จี… ฉันขอถามอะไรอย่างสิ”
จู่ ๆ ฉันก็ขยับเข้าไปนั่งใกล้ ๆ จีเดย์พลางมองใบหน้าหล่อของเขาด้วยสีหน้าจริงจัง จีเดย์ชะงักไปนิดหน่อย เขากระแอมเบา ๆ ก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้ฉันบ้าง
“ว่ามาสิ…”
แล้วทำไมต้องอมยิ้มเจ้าเล่ห์ด้วยล่ะเนี่ย…
ฉันจิกตาใส่จีเดย์นิด ๆ พลางขยับตัวออกห่างจากเขาเมื่อรู้สึกว่าช่องว่างระหว่างเราค่อย ๆ ลดลง เป็นแบบนี้อยู่เรื่อยเลย จีเดย์น่ะชอบแกล้งฉันแบบนี้ตลอด เผลอไม่ได้เป็นชอบเข้ามาใกล้ ๆ ทุกที!
“พี่… มีใครในใจบ้างหรือเปล่า?”
- Writer
