EP.15 - คิดไม่ซื่อ
1025 Words
“…” จีเดย์ชะงักยิ้มค้างเกือบ ๆ นาทีเมื่อฉันยิงคำถามตรง ๆ ใส่เขา ก็ฉันอยากรู้นี่! ทำไมต้องถามอ้อม ๆ ล่ะ! จะได้รู้ ๆ กันไปเลยว่ายัยข้าวหอมเพื่อนฉันยังพอมีหวังบ้างไหม?
“ว่าไงล่ะ? พี่ชอบใครอยู่หรือเปล่า?”
“ถามทำไม? ปกติไม่เคยสนใจจะถามนี่?” จีเดย์ถามกลับด้วยสีหน้าจริงจังไร้แววเจ้าเล่ห์เมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง ฉันขมวดคิ้วมุ่นด้วยความแปลกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันของเขา
“ก็ตอนนี้อยากรู้แล้วอ่ะ ตอบมาสิว่ามีหรือไม่มี?”
“…” เขาเงียบไปอีกแล้ว แถมยังใช้สายตาแปลก ๆ มองฉันอีกต่างหาก อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ กับสายตาของเขาขึ้นมา แปลกชะมัดเลย! “ถ้าพี่ตอบว่ามีล่ะ?”
“จริงเหรอ?” ฉันทำตาโตด้วยความตกใจปนตื่นเต้นนิด ๆ ภาวนาขอให้คนที่จีเดย์แอบชอบคือข้าวหอมทีเถอะ! “พี่ชอบใครอยู่เหรอ? บอกฉันหน่อยสิ นะ ๆ”
ฉันขยับเข้าไปนั่งใกล้จีเดย์พลางเขย่าแขนเขาแรง ๆ อย่างคะยั้นคะยอ เพราะพวกเราเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กทำให้ฉันคุ้นเคยกับการถึงเนื้อถึงตัวกับเขาโดยไม่ถือตัว จีเดย์เปรียบเสมือนพี่ชายของฉันเลยนะ! ฉันน่ะเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อ ตั้งแต่เล็กจนโตก็มีแต่จีเดย์กับเจไนท์นี่แหละที่คอยปั่นป่วนกวนโมโหอยู่ข้าง ๆ ฉัน พวกเราน่ะเหมือนพี่น้องที่คลานตามกันออกมาเลยถ้าไม่ติดว่าไอ้บ้าเจไนท์ชอบตามตอแยบอกรักฉันบ่อย ๆ น่ะนะ!
หมับ
“เอ่อ… ทำอะไรน่ะ” ฉันชะงักมือที่ถูกจีเดย์คว้าไปจับและพยายามจะดึงออกแต่ก็ไม่เป็นผล นี่เขาเป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย! จู่ ๆ มาจับมือฉันทำไมกัน!
“เธอไง…”
“หืม? ว่าไงนะ?” ฉันเงยหน้าขึ้นสบตากับจีเดย์อีกรอบ ทว่าคราวนี้ใบหน้าหล่อของเขาก้มลงมาใกล้ฉันมากจนแทบหยุดหายใจเลยทีเดียว
“ผู้หญิงที่อยู่ในใจพี่ก็คือเธอไง…เมบี”
วะ…ว่าไงนะ! ล้อเล่นกันใช่ไหมเนี่ย…
“อย่ามาตลกน่าพี่จี… ปล่อยมือฉันได้แล้ว ฉันไม่เล่นแล้วนะ อ๊ะ!”
ฉันหลบสายตาเขาแล้วทำท่าจะลุกขึ้นยืนแต่กลับถูกมือหนากระชากให้นั่งลงที่เดิมอีกครั้ง เขาใช้ฝ่ามือร้อนทาบข้างแก้มฉันแผ่วเบาก่อนจะฉกริมฝีปากลงมาด้วยความรวดเร็ว ฉันรีบเบือนหน้าหนีในทันทีส่งผลให้ริมฝีปากร้อนนั่นสัมผัสข้างแก้มฉันแทน สองมือรีบผลักจีเดย์ออกห่างจากตัวแล้วลุกขึ้นยืนอีกรอบพร้อมกับฝ่ามือเล็กที่สะบัดใส่ใบหน้าหล่อ
เพี๊ยะ!
“อย่าทำกับฉันแบบนี้!” ฉันบอกเสียงสั่นเพราะยังตกใจกับการกระทำเมื่อครู่ของผู้ชายที่ฉันนับถือแบบพี่ชายมาโดยตลอด ฉันมองเขาด้วยสายตาผิดหวังอย่างไม่คิดจะปิดบัง ฉันผิดหวังจริง ๆ ไม่คิดเลยว่าพี่ชายที่ฉันรักและไว้ใจจะกล้าทำเรื่องแบบนั้นกับฉัน ไม่คิดเลย… ว่าเขาจะคิดไม่ซื่อกับฉัน!
“พี่… พี่จะไม่ขอโทษในสิ่งที่พี่ทำ เพราะมันไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบ… ที่พี่ทำเพราะพี่รักเมจริง ๆ”
“เลว… พี่ไม่ต่างอะไรกับเจไนท์เลย” ฉันกำมือแน่น รู้สึกได้เลยว่าภายในใจมันกำลังร้อนรุ่มด้วยความโกรธ เขาฉวยโอกาสกับฉัน เขาทำลายความไว้ใจของฉันจนแหลกสลายไปหมดแล้ว “ไม่สิ… พี่แย่ยิ่งกว่าเจไนท์ซะอีก เพราะถึงแม้เจไนท์จะถ่อย แต่เขาก็แสดงออกให้ฉันเห็นไม่เหมือนกับพี่!”
“เมบี…”
“กลับไปซะ… ฉันไม่อยากเห็นหน้าพี่อีก”
“ฟังพี่ก่อน…” จีเดย์ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้ามาจับแขนฉัน สายตาของเขาเจ็บปวดจนฉันไม่อยากจะมอง ฉันสะบัดแขนออกจากฝ่ามือนั่นพลางใช้สายตาเย็นชามองเขา ไม่ได้นะ! ฉันจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้! จีเดย์รักฉันงั้นเหรอ? เหอะ! ฉันอยากจะบ้า! ถ้าข้าวหอมรู้เรื่องนี้จะทำยังไง? ยัยนั่นจะต้องเสียใจมากแค่ไหน! ฉันทนไม่ได้… ฉันทนเห็นเพื่อนรักเสียใจเพราะฉันไม่ได้!!
“ถ้าพี่ไม่ไป ฉันไปเอง!” ฉันหยิบกระเป๋าขึ้นมาถือก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องโดยไม่สนใจจีเดย์ที่เดินตามมาไม่ห่าง พอเดินมาถึงตัวลิฟต์ก็เป็นจังหวะเดียวกับประตูลิฟต์ที่กำลังเปิดออก ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อปรับสภาพอารมณ์ของตัวเองให้คงที่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อจะเดินเข้าไปในลิฟต์หากทว่ากลับต้องชะงักเท้าเอาไว้เมื่อบังเอิญสบตาเข้ากับนัยน์ตาสีดำสนิทแสนคุ้นเคยที่กำลังมองมาด้วยความเฉยชา
“นะ นาย…” ไม่จริง… เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!!
ร่างสูงในชุดไปรเวทก้าวออกมาจากตัวลิฟต์ เขาหลุบตามองฉันนิ่ง ๆ เหมือนจะสั่งทางสายตาว่าให้ฉันหลบทางเพราะฉันกำลังยืนขวางทางออกเขาอยู่ นี่มันบุพสันนิวาสหรือว่าโชคชะตาบ้าบออะไรกันนะ ทำไมฉันถึงมาเจอเขาในสถานการณ์แบบนี้อีกแล้ว…
“หลบไป…” น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้นพร้อมกับสายตาเรียบนิ่ง เขาเลื่อนสายตามองข้ามไหล่ฉันไปก่อนจะแค่นหัวเราะในลำคอ “เปลี่ยนผู้ชายไม่ซ้ำหน้า… เก็บเวลสินะ”
ให้ตายสิ! ทำไมฉันต้องมาฟังเขาแซะทุกครั้งที่เจอเลยนะ! ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้ใช่ไหมว่าผู้ชายตรงหน้าฉันเป็นใคร เหอะ! ผู้ชายฟอร์มจัด ปากร้าย แถมยังกวนโมโหสุด ๆ ที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตฉันมันก็มีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้นแหละ!
กาฬวาตไงล่ะ!
- Writer
