“ทะ...ทำอะไร!” ผมปัดมือบางออกจากหน้าผากตัวเองด้วยความตกใจ มันเหมือนไฟฟ้าช๊อตแปลก ๆ ตอนที่ฝ่ามือบางนั่นสัมผัสผิวเนื้อของผม... มันร้อน ๆ หนาว ๆ จนผมเองยังตกใจ
“ไม่สบายจริง ๆ ด้วย! ตัวนายร้อนมากเลยนะกาฬ แล้วนี่อะไรเนี่ย? ...เป็นไข้แล้วทำไมถึงใส่เสื้อผ้าหนาขนาดนี้ละหะ!” นิ้วเรียวกระชากเสื้อเชิ้ตที่ผมคว้ามาใส่ทับกันสองชั้นเพราะเมื่อเช้าอากาศมันหนาวมาก พอเริ่มตกเย็นมาผมก็ไม่มีแรงถอดออก ก็เลยปล่อยเลยตามเลย...
“ยุ่งน่า... กลับห้องเธอได้แล้วไป...ฉันจะนอน”
“ได้ยังไงกันล่ะ! ฉันเป็นหมอนะ! จะทิ้งให้นายนอนตัวร้อนขนาดนี้ได้ยังไงล่ะ! ถอดเสื้อพวกนี้ออกเดี๋ยวนี้เลยนะ เดี๋ยวฉันไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้” เมบีพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังบวกกับใบหน้าเคร่งเครียดต่างไปจากปกติ มันเหมือนกับว่าเธอกำลังสวมจิตวิญญาณคุณหมอจอมดุยังไงก็ไม่รู้…
บ้าเอ๊ย! แล้วผมเป็นอะไรไปวะเนี่ย… ทำไมต้องมองตามหลังเธอขนาดนี้ด้วย… แถมยังเอาแต่นั่
