Umut Işığı

Bölüm 7

"Patlamasana be! Geldim." dedim, tek gözümü hâlâ kaşırken. Sabah sabah, kimdi bu yahu?

"Selam."

Göz kapaklarımı zorla kaldırıp " Sen kimsin be?" dedim sinirle. AA yeşil göz!

"Aşk olsun."

"Sana da yazıklar olsun. Saat kaç ya?" dediğimde "Sekiz." cevabını alıp, kapıyı yüzüne çarptım ve yatağıma geri gidecegim sırada, tekrar zilin çalması ile oflayarak tekrar aralayıp "Ne var?" diye sordum.

"Kahvaltı yaparız diye gelmiştim."

"Bu saatte mi?" Soracak daha çok sorum vardı elbette. Ama en önemlisi buydu şu an.

"Kahvaltı denen şey, genelde sabah yapılır ama." Iceiye girdiğinde "Gel tabi canım." dedim, gözlerimi devirirken. "Girmişken kahvaltıyı da hazırla. Çünkü, ben asla hazırlamam." Kendimi koltuğa yüz üstü attığımda gider diye düşündüğüm Levent'i, başımda durmuş ve bana seslenirken buldum bir süre sonra.

"Şaka mısın sen oğlum ya?"

"Neden?"

"E niye gitmedin?"

"Ama kahvaltı hazırla dedin."

"Her denileni harfiyen yapar mısın sen böyle?" diye sorduğumda omuz silkmiști. Masaya otururken "Ayrıca, biz ne zaman kahvaltı edecek kadar samimi olduk seninle?" diye sordum, bir yandan da açmalardan tırtıklamaya başlarken.

"Birlikte uyuduk?" Sorarcasına tek kaşını kaldırdığında, "Sarhoştum." dedim.

"Hem.. Bi kahvaltı sözün vardı bana."

"Ne zaman?" diye sorduğumda, onun cevap vermesine kalmadan "Tamam." dedim. "Şu, sevgilin gelmeden önce olan."

"Sevgilim değil."

"Ben öyle biliyordum o an." Elimi havada salladım sonra. "Neyse, çok da önemli bir detay değildi zaten."

"Benim için önemliydi."

"Ye hadi." dedim, duymazdan gelip. "Bir daha da gelme kahvaltıya falan."

"Neden?"

"Erken kalkmayı sevmem."

"Öğlen geleyim."

"Olmaz."

"Akşam?"

"Ha, gelmesem mi acaba diye düşünmeyeceksin hiç." dediğimde, gülerek iki yana salladı başını.

"Sanmam."

"Ben de seninle vakit geçirebileceğimi sanmam."

"Neden ki? İyi insanımdır. Sigaram yok, içkim.. Neyse bunu geçelim." diyerek güldü, ben somurtmaya devam ederken. "Konuşkanımdır. Sonra.. Ve en önemlisi. İkimizin de sevgilisi yok."

"Iyi insanları sevmem. Konuşkanları da. Zaten sevgilin olup olmaması da umurumda değil. Kahvaltını yaptıysan, gider misin?"

"Yiyorum." dedi, ağzına zeytin atıp, aynı anda yüzünü ekşitirken. Gülmemek için kendimi zor tutarken, başka yöne baktım, görmemesi için. Surat asarken gitmiyorsa, güldüğümü görse, yatıya bile kalabilirdi.

"Al." dedim, dudaklarımı bir birbirine bastırırken. "Bu da güzel. Ye." Eline aldığında "Zeytinli poğaça galiba." dedim ve yanağımın içini ısırdım, o poğaçayı ısırırken.

"Güzel. Değil mi?"

"Hı-hım."

"Yemekte zorlandığına göre, doydun herhalde. Hadi artık." dedim ayağa kalkıp.

"Ne kadar meraklısın beni kovmaya?"

"Arkadaşım! Gitsene artık. Gelme bir daha da. Hadi." dedim kolundan tutup, kapıya doğru götürürken.

"Arkadaşım demezsek yalnız?"

"Tamam. Demem. Hadi." dedim kapının dışına çıkartıp, el sallarken.

"Yarınki kahvaltıda ne istersin?" diye sorduğunda, gözlerimi devirdim ve yüzüne çarptım kapıyı. Yüzsüzlük bir bedende can bulmuş olsa, bu kesinlikle ondan başkası olmazdı. Hatta okulu olsa master yapıp, iki yıl da yüksek lisans için kalabilirdi.

'Kahvaltı.' Çağla'dan gelen mesajı görünce 'Yaptım.' yazarak 'Oha! Bu saatte uyanık mısın?' yazdığını görmezden gelip attım kendimi koltuğa. Cidden, bu saatte uyanmak da neydi ya?

*****

"Hadi Duru!"

"Gelmiyorum dedim ya! AA!" diye çıkıştım sinirle. "Her yere taşımayın beni çanta gibi. Bi rahat bırakın."

"Sen de gel işte. Hem çanta gibi de ne demek? Ne kadar ayıp. Kardeşimizsin sen bizim." Biliyorum..

"Çağla. Ben romantik film sevmiyorum."

"Efe de sevmiyor."

"Iyi ya, ikimizin homurdanması yerine birimizinkini dinlersin işte."

"Evde tek.." dediğinde, "Merak etme, çakmakla oynamam, tanımadığım kişilere de kapıyı açmam." diyerek böldüm lafını.

"Duru ya!"

"Hiç çıkasım yok. Hadi Çağla."diyerek daha da yayıldım yerimde. Hazırlanıp da çıkınca, gerçekten de mutfaktan uzak durmaya çalışarak hazırladığım sandviçi önüme alıp, kendime bir film bulmak için uğraşırken, kapı çalınca açmak için söylenerek kalktım yerimden.

"Selam. Beni özledin mi?" Elindeki yemek poşetini sallayan Levent'e baktım ve kapıyı çarptım sinirle.

"Hayır!"