Yaman'ın o sözleri, "Seni seviyorum," malikanenin devasa oturma odasında, şöminenin huzurlu çıtırtılarına karışmış, havada asılı kalmıştı. Hayal, bu sözcüklerin ağırlığı ve samimiyeti karşısında için için eriyor, gözlerindeki yaşlar bu kez saf mutluluktan süzülüyordu. "Ben de seni seviyorum," karşılığı, bir yemindi adeta. Tüm korkulara, tüm tehditlere rağmen, orada, birbirlerine kenetlenmişlerdi.
Ancak bu huzur dolu an, Yaman'ın zihninin bir köşesinde saklı duran o e-postanın gölgesiyle tam anlamıyla parlaklığa kavuşamıyordu. Bedirhan kayıp. Bu cümle, bir uyarı işareti gibi sürekli yanıp sönüyordu.
Ertesi sabah, Yaman ofisteydi. Artık eskisi gibi soğuk ve itici bir yer değildi burası onun için. Hayal'in varlığı, hayatının her alanına nüfuz etmiş, en sert köşeleri bile yumuşatmıştı. Ancak
