Konağa düşen ateş +18

Duvardaki tekdüze tik taklar, Hayal’in çarpan kalbinin sesiyle yarışıyordu. Beyaz gelinliğiyle oturduğu sedirin üzeri, ceviz ağacının kıymetli oymalarıyla süslüydü. Bugün onun en mutlu günü olmalıydı. Beklediği, hayalini kurduğu an nihayet gelmişti. Kapı açıldı. İçeri, sırtına geçirdiği smokinin düğmelerini ilikleyen Bedirhan girdi. Yüzünde garip, soğuk bir ifade vardı. Hayal’in yüzündeki utangaç gülümseme bir an dondu. “Bedirhan? Her şey yolunda mı? Misafirler...” “Misafirler gitti,” diye keskin bir tonla girdi Bedirhan sözünün arasına. Yaklaştı, gelinliğin beyaz dantellerine, saçlarına takılmış inci iğnelere bakarken gözlerinde bir parıltı yoktu. “Seninle gerçekten bir ömür geçireceğimi mi sandın?” Hayal’in nefesi kesildi. “Ne... ne diyorsun? Bugün evlendik. İmam nikahı kıyıldı, herkes şahit...” “O imam,” diye hınçla güldü Bedirhan, “benim adamımdı. O şahitler benim adamlarım. O nikah, senin ve o lanet olası ailen için hazırlanmış bir tuzaktı.” Hayal’in ağzı kurudu. Dünya, ayaklarının altından kayıyor gibiydi. Anlam veremiyordu. “Tuzak mı? Neden? Ben senin karın olmak istedim sadece, bunun neresi suç? Benim suçum günahım ne Bedirhan?” Gözlerinden sıcak yaşlar boşanmaya başlamıştı bile. İnciler, gerçek gözyaşlarıyla ıslanıyordu. Bedirhan, bir yılan hızıyla eğildi ve Hayal’in çenesini avucunun içinde sımsıkı kavradı. Acıtan bir baskıyla. “Senin suçun, günahın o ailenin evladı olman!” diye tısladı. Nefesi, Hayal’in yüzünde soğuk bir rüzgar gibi esti. “Yıllar önce benim ailemi bitirdiler. Topraklarımızı, şerefimizi aldılar. Babamı onların yüzünden toprağa verdim. Bedelini hepiniz ödeyeceksiniz! Ve sen... sen ilk taksitsin.” Hayal, dehşet içinde onun gözlerinin derinliklerinde kayboldu. Bu kin, bu nefret dolu bakışlar, düğün boyunca kendisine göz kırpan, nazikçe gülen adam değildi. Bu bir canavardı. “Hayır... Lütfen Bedirhan, yapma!” diye hıçkırdı. Ama Bedirhan onun sözünü kesti. Kolunu acımasızca bükerek onu sedirden kaldırdı. İnce bileği, onun demir gibi pençesinde eziliyordu. “Şimdi yürü!” diye emretti, sesi buz gibiydi. Hayal, direnmeye çalıştı, ayaklarını yere sapladı ama boşunaydı. Bedirhan onu odadan çekip çıkardı. Boş ve loş koridorda ayak sesleri yankılanıyor, Hayal’in hıçkırıklarından başka ses yoktu. Kimse yoktu. Ev sanki bir anda boşaltılmıştı. Dışarıya, soğuk gece havasına çıktılar. Bekleyen siyah bir arabanın arka kapısını açtı. “Beni nereye götürüyorsun?” diye son bir umutla haykırdı Hayal. Bedirhan, ona son bir kez, tüm nefretiyle baktı. “Değerini bileceğini düşündüğüm birine. İntikamımın ilk meyvesini tadacak. Adına payvon derler.” Ve onu acımasızca arabanın içine itti. Kapı kapandı, kilit sesi Hayal’in son umudunu da yok etti. Araba hareket etti ve Hayal, beyaz gelinliği içinde, karanlığın içine doğru sürüklenirken, artık hiçbir şeyin asla eskisi gibi olmayacağını anladı. Araba, şehrin kenarındaki karanlık ve ıssız sokaklarda ilerledikten sonra, büyük, kasvetli bir binanın arkasında durdu. Binadan hafif, boğuk bir müzik ve kahkaha sesi geliyordu. Kapılar açıldı, iki iri yarı adam, hâlâ beyaz gelinliği içindeki Hayal’i kolundan tutup dışarı çekti. “Ne oluyor? Bırakın beni! Lütfen!” diye yalvarıyordu Hayal, ama sesi korkudan titriyor, adamların umurunda bile değildi. Onu, arka kapıdan loş, sigara dumanı kokan bir koridora sürüklediler. Kapılardan birinin önünde durdular. Kapının üzerinde, soluk altın yaldızla “Özel” yazıyordu. Kapıyı açtılar. İçeri girdiklerinde, odanın ortasında, kürklü bir koltukta sırtı onlara dönük oturan bir adam vardı. Adam yavaşça döndü. Orta yaşlarında, keskin ve acımasız bakışlı, pahalı takım elbisesiyle etkileyici ama ürpertici bir adamdı. Gözleri, Hayal’in üzerinde, gelinliğinde gezindi. Dudaklarında küçümseyici bir gülümseme belirdi. “İşte bu mu?” diye sordu sesi, boğuk ve kaygısızdı. Bedirhan, koridordan içeri girdi. Yüzünde zafer ve kin dolu bir ifade vardı. “Evet. Söz verdiğim gibi. Bakire ve temiz. Ailesinin gözbebeği.” Hayal, son bir umutla Bedirhan’a döndü. Gözleri dolmuş, yalvarırcasına bakıyordu. “Bedirhan, lütfen! Gözünü seveyim yapma! Ben senin karın oldum! Babama, anneme ne hesap vereceğim? Lütfen, bu yaptığın rezillik!” Bedirhan, onun yalvarışlarına hiç aldırmadı. Sadece acımasızca güldü. “Hesap mı? Onlar bana hesap verecek! Sen sadece başlangıçsın.” Sonra kürklü koltuğundaki adama döndü. “Bunu en acımasız olan ağaların yatağına sokun. Eti sizin, kemiği benim! İstediğiniz gibi eğitin, terbiye edin. Tek istediğim, onun ve ailesinin isminin bu şehirde bir daha asla anılmaması.” Bu sözler, Hayal’in son direncini de kırdı. Çöktü yere. Beyaz gelinliği, kirli zeminde lekeleniyordu. Hıçkırıkları, odada yankılanıyordu. “Hayır... Hayır...” Koltuktaki adam, hafif bir işaretle iki adamına baktı. Adamlar, yerde çökmüş, titreyen Hayal’i kollarından tutup kaldırdılar. “Merak etme Bedirhan,” dedi adam soğuk bir tonla. “Burası onun gibi çiçekleri soldurmak için en verimli toprak. İstediğin olacak. Artık seni ilgilendirmez.” Bedirhan, son bir kez Hayal’in çaresiz haline baktı, içinde en ufak bir pişmanlık veya merhamet olmadan. Sonra arkasını dönüp çıktı. Kapı kapandığında, Hayal kendini, hiç tanımadığı bu acımasız adamın ve onun güçlü kollarının insafına kalmış buldu. Artık umudu yoktu. Sadece korku ve ihanetin soğuk yüzü vardı.