Dağ evindeki son gece, Yaman'ın öpüşünün sıcaklığı ve sözlerinin vaadiyle örülü bir umutla sona ermişti. Sabah uyandıklarında, aralarında yeni ve kırılgan bir anlaşma vardı. Kahvaltıyı yine şömine başında, ama bu kez daha rahat, bazen göz temasıyla, bazen de küçük bir gülümsemeyle yaptılar. Bagajlar sessizce toplandı. Geri dönüş yolculuğu, gidişe kıyasla daha hafif, daha umutluydu. Uçakta, Yaman ara sıra Hayal'in elini tutuyor, bu basit temas bile her şeyin değiştiğinin bir kanıtı gibiydi.
Ancak İstanbul'a yaklaştıkça, gerçeklik de yavaş yavaz üzerlerine çökmeye başladı. Bulutların arasından görünen şehrin silueti, kaçtıkları dünyanın somut bir hatırlatıcısıydı. Yaman'ın yüzündeki rahat ifade yerini yavaş yavaz o eski ciddiyete bırakırken, Hayal'in içinde de bir huzursuzluk dalgası yüksel
