หวนรักร้ายนายแฟนเก่า

แค่เพื่อน

ต้นหลิว....

ฉันกับเจไดเราสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเพราะพ่อกับแม่ของเราเป็นเพื่อนกัน เราสองคนสนิทกันมากเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่อนุบาล ฉันแอบรักเจไดมาตลอดแต่ไม่เคยบอกเขาเพราะกลัวเขาจะไม่รับรักฉันเพราะเขาอาจจะคิดกับฉันแค่เพื่อนเท่านั้นจนกระทั่งวันที่เราจบมอหก วันนั้นครอบครัวของเราสองคนพาไปฉลองที่บ้านพักริมทะเลแล้วเขาก็ทำเซอไพร์สต่อหน้าทุกคนโดยการขอฉันเป็นแฟน แม่ฉันกรี๊ดดีใจกว่าใครเลยเพราะแม่ชอบพูดกับฉันเสมอว่าอยากให้ฉันเป็นแฟนกับเจได ตอนนั้นฉันยอมรับว่าเขินมากและรู้สึกดีมากๆ เพราะไม่คิดว่าเขาจะรู้สึกกับฉันเหมือนกับที่ฉันรู้สึกกับเขา เจไดขอฉันเป็นแฟนซึ่งฉันก็ตอบตกลงทันทีจนโดนพ่อแซวว่าฉันรอเวลานี้มานานแล้วสินะ พอเราอยู่กันตามลำพังฉันก็เลยถามเขาว่าเขาชอบฉันตั้งแต่ตอนไหนเขาบอกว่าชอบนานแล้วฉันก็เลยถามเขาว่าชอบนานแล้วแล้วทำไมถึงมาขอฉันเป็นแฟนตอนนี้ทำไมไม่บอกก่อนหน้านี้แต่คำตอบที่ได้คือเขาบอกว่ากลัวว่าถ้าเข้ามหาลัยแล้วจะมีคนมาจีบฉันเยอะกลัวฉันจะไปสนใจคืนอื่นเขาก็เลยรีบขอฉันเป็นแฟนก่อน ตอนนั้นฉันมีความสุขมากที่ได้เป็นแฟนกับเขา เขาเทคแคร์ดูแลฉันดีมากมากกว่าตอนที่เราเป็นเพื่อนกัน แต่ไม่ใช่ว่าตอนเป็นเพื่อนเขาจะไม่ดูแลฉันนะเขาก็ดูแลฉันดีมาตลอดแต่ก็ในฐานะเพื่อนแต่พอเราเป็นแฟนกันมันก็มีอะไรมากกว่านั้น เช่นการที่เขาชอบซื้อของขวัญให้มีเซอร์ไพร์สบ่อยๆ เขาโรแมนติกมากๆ เลย เวลาไปมหาลัยเขาก็มารับและมาส่งทุกวันทั้งที่คอนโดเขาอยู่ติดมหาลัยแต่เขาก็ยอมขับรถมารับฉันที่บ้านทุกวัน อ่อลืมบอกไปว่าครอบครัวของเจไดทำธุรกิจส่งออกผลไม้อยู่ทางเหนือครอบครัวของเขาร่ำรวยมากรวยกว่าบ้านฉันหลายเท่า

ทุกคนคงจะอยากรู้ถึงสาเหตุที่ฉันขอเลิกกับเจได เรื่องราวมันเริ่มมาจากวันนั้นฉันมีงานกลุ่มที่ต้องทำกับเพื่อนฉันบอกกับเจไดว่าวันนี้ฉันไปทำรายงานที่หอของเพื่อนเขาก็บอกว่าเขาจะไปส่งแล้วก็อยู่รอรับ แม้ว่าฉันจะบอกว่าฉันกลับเองได้แต่เขาก็ไม่ยอม สุดท้ายฉันก็เลยต้องให้เขามาส่งแต่เขาไม่ได้แค่มาส่งเขานั่งเฝ้าฉันในห้องของเพื่อนซึ่งมีทั้งเพื่อนผู้หญิงเพื่อนผู้ชายเกือบสิบคน จนกระทั่งยัยหยิมเพื่อนที่ฉันสนิทที่สุดในมหาลัยลากฉันออกมาคุยตรงระเบียงว่าอึดอัดที่เจไดมานั่งเฝ้าฉันแบบนี้

"หลิวฉันว่าแกให้เจไดแกกลับไปก่อนดีมั้ยมานั่งเฝ้าแกแบบนี้ทุกคนอึดอัดนะเว้ย"

"เราขอโทษนะเดี๋ยวเราไปบอกให้"

"อื้มม" จากนั้นฉันก็เลยเดินไปคุยกับเจไดขอให้เขากลับไปก่อนแต่เจไดก็ไม่ยอมบอกว่าไม่ไว้ใจเพราะในห้องมีผู้ชายอยู่ด้วย พอเขาไม่ยอมกลับฉันทำอะไรไม่ได้ทำได้แค่ขอโทษพวกเพื่อนๆ ทางสายตา นั่นคือเหตุการณ์แรก หลังจากนั้นมันก็มีอีกหลายๆ เหตุการณ์ที่ทำให้ฉันเองลำบากใจ

"วันนี้หลิวไปงานวันเกิดหยิมนะมันจัดงานที่ผับ"

"เดี๋ยวฉันจะไปส่ง"

"ก็ได้แต่เจไดต้องแค่ไปส่งแล้วก็กลับนะไม่ต้องอยู่เฝ้า"

"ไม่ได้จะไปเฝ้า"

"แต่.."

"ไม่มีแต่เธอไม่เคยเข้าผับไม่เคยกินเหล้าเกิดเมาขึ้นมาแล้วถูกพวกมือไวใจเร็วมันลวนลามทำไง"

"ไม่มีใครทำอะไรหลิวหรอกที่ไปก็เพื่อนกันทั้งนั้น"

"รู้ได้ไงว่าไม่มี เธออย่าไว้ใจเพื่อนเธอมากนักหลิวแต่ละคนเธอก็เพิ่งรู้จักได้ไม่นานที่ฉันเตือนเพราะฉันเป็นห่วงเธอเธอเป็นแฟนฉันนะ" สุดท้ายฉันก็ต้องยอมให้เจไดไปส่งและยอมให้เขาเฝ้า

"แฟนแกนี่คงจะรักแกมากเลยนะหลิวไปไหนก็ต้องมานั่งเฝ้าตลอด"

"ถ้าฉันเป็นยัยหลิวฉันคงอกแตกตายถ้าได้แฟนแบบนี้ ไปไหนก็ตามทุกที่"

"ใช่ทำเหมือนไม่ไว้ใจแกเลยต้องมาเฝ้ามาจับตาดูทุกฝีก้าวเป็นฉันขอเลิกไปละ"

และยังมีอีกหลายๆเหตุการณ์ทำให้เราสองคนทะเลาะกันบ่อยขึ้นทั้งที่แต่ก่อนเราไม่เคยทะเลาะกันเลยจึงเป็นสาเหตุที่ฉันขอเลิกกับเจไดเพราะฉันทนกับความอึดอัดไม่ไหว เขาไม่ให้อิสระกับฉันเลยทุกครั้งที่ฉันไปไหนมาไหนกับเพื่อนกลุ่มนี้เขาบอกไม่ไว้ใจเขาจะต้องไปด้วยทุกที่ ถามว่าในส่วนลึกภายในใจฉันอยากเลิกไหมกับเขาไหม...ฉันไม่ได้อยากเลิกหรอกเพราะฉันยังรักเขามากแต่ให้ทำไงได้ฉันหลุดปากบอกเลิกเขาไปแล้ว ซึ่งจากวันนั้นก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วที่เราลดสถานะจากแฟนกลับมาเป็นเพื่อน

"แม่คะหลิวว่าหลิวอยู่บ้านจะสะดวกกว่านะคะไปอยู่คอนโดเจไดหลิวเกรงใจ"

"จะเกรงจงเกรงใจอะไรเจไดก็เหมือนลูกชายของแม่อีกคน เราน่ะอย่าเรื่องมาก"

"แต่ว่า....."

"ไม่มีแต่จ้ะ แม่คุยกับตาเจไดแล้วเจไดรับปากจะดูแลหลิวแทนพ่อกับแม่ พรุ่งนี้สายๆตาเจไดจะมารับเพราะฉะนั้นตอนนี้แม่ว่าหลิวควรจะไปเก็บของดีกว่านะเพราะคงต้องเอาไปเยอะเลยอ่ะเพราะหลิวต้องไปอยู่ที่นั่่นสองเดือน"

เดี๋ยวมาต่อถ้ากำลังใจดี