ณ โต๊ะอาหาร
เจย์เดนนั่งหน้านิ้วคิ้วขมวดเข้าหากัน จนทุกคนไม่ว่าจะคนงาน แม่บ้าน บอดี้การ์ด หรือแม้แต่ตะวันกับระรินเองก็เช่นเดียวกัน ไม่มีใครกล้าพูดหรือกล้าส่งเสียงอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ตะวันมองหน้าระรินที่กำลังนั่งนิ่งไม่ไหวติง
"เป็นอะไรคะ อารมณ์ไม่ดีอะไรมา" ระรินเริ่มต้นคำถามขึ้น
"ยังจะมาถามอีก" เจย์เดนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกทำเอาทุกคนขนหัวลุกกันเป็นแถว
"ตอบออกมาแบบนี้ใครมันจะกล้าถามต่อว่ะ ไม่รู้อารมณ์เสียเรื่องไหนอีก อันนี้นก็ไม่ถูกใจอันนี้ก็ไม่ดี เห้อ เพลียจิต" ระรินพึมพำออกมาเบาๆ
"ได้ยิน" เจย์เดนพูดขึ้น
"แฮ่ๆๆ นี้ขนาดพูดเบาๆแล้วนะเนี่ย" ระรินพูดขึ้นแล้สยิ้มแห้งๆๆออกมา
"ตื่นกี่โมง" เจย์เดนถามขึ้นเสียงดัง
"ถะ ถามใครคะ" ระรินเป็นหน่วยกล้าตายถามออกมา
"ถามแมวมั่ง" เจย์เดนมองมาที่หน้าของระรินแล้วพูดขึ้น
"แมว แมว ป้านิ่มคะบ้านนี้มีแมวด้วยเหรอคะ" ระรินหันไป
