"โอ๊ย ขอโทษคะพอดีสดุด" เด็กเอ็นพูดขึ้นพร้อมกับนั่งงงที่ตักของเจย์เดน
"จะนั่งอีกนานไหม" เจย์เดนถามขึ้น
แกร๊กกก แอ๊ดด เสียงระรินเปิดประตู้เข้ามาแล้วชงักไปกับภาพตรงหน้า เจย์เดนรีบลุกขึ้นยืนทันที
"โอ๊ย" เสียงเด็กเอ็นคนนั้นพูดออกมาทันทีที่ก้นกระแทกลงที่พื้น
"ระริน" เสียงเจย์เดนพูดขึ้นแล้วมองไปที่ระริน
"ขะ ขะ ขอโทษคะ" ระรินพูดขึ้นและกำลังจะเดินออกไป
"ฉันสั่งว่าไง" เจย์เดนถามออกมาเสียงดัง จนทุกคนในห้องสดุ้งออกมาทันที
"คะ" ระรินรับคำและเดินมานั่งโซฟาตัวที่ว่างทันที
ระรินเดินเข้ามานั่งด้วยท่าทางเงียบนิ่ง ไม่มีใครพูดอะไรออกมาแม้แต่นิดเดียว บรรยากาศในห้องเริ่มมาคุ ต่างจากเมื่อกี้เพราะสีหน้าของเจย์เดนไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักโดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่า เจย์เดนอารมณ์เสียเรื่องอะไร ส่วนตัวของระรินเองก็นั่งนิ่งไม่ไหวติ่งภาพที่เห็นคือมันจึ้งมากไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกที่มีตอนนี้ยังไงดี
"หิวไหม" เจย์เดนถ
