อันธพาลครองหัวใจ

“แฮ่ก ๆ” เสียงหอบเหนื่อยจาก ‘ผักขา’ เจ้าของร่างอรชรในชุดนักศึกษาวิ่งหอบหนังสือเล่มหนาและอุปกรณ์การเรียนเข้ามาในโรงยิมของมหาวิทยาลัยรัฐที่เธอเรียนอยู่ ทั้งที่ตัวเองเป็นถึงคุณหนูแท้ ๆ แทนที่จะได้เรียนมหาวิทยาลัยเอกชนให้สมกับฐานะ แต่กลับต้องมาเรียนมหาวิทยาลัยรัฐบาล เวลาเลิกเรียนก็ไปทำงานตามร้านอาหารเป็นพนักงานพาร์ตไทม์ หาเงินส่งตัวเองเรียน กระทั่งตอนนี้อยู่ปี 3 เธอเรียนช้าไปหนึ่งปีเต็ม ๆ เป็นเพราะทำเรื่องดรอปไว้จนทำให้เพื่อนสนิทพากันขึ้นปี 4 กันหมดแล้ว ก็จะเหลือเพียงพลอย ซึ่งทางบ้านมีปัญหาเรื่องเงินช่วงหนึ่งจึงยอมดรอปเรียนและกลับมาเรียนพร้อมเธอ “โทษทีนะที่มาช้า” ผักขาเดินเข้ามาหากลุ่มเพื่อน ๆ ที่สนิทด้วย “ผักขา คืนนี้ไปกินเลี้ยงวันเกิดฉันน้าาา~” ทีฟาวิ่งเข้ามากอดแขนเธอแล้วมองตาอ้อน ๆ “แต่ฉัน...” ผักขาพยายามจะปฏิเสธ เพราะว่าเย็นนี้เธอมีงานที่ต้องไปทำต่อ “เถอะน่าาาา แค่วันเดียวเอง แกก็ลางานเอา นะ ๆ” “ไปนะ พี่อยากให้ไป พี่เห็นน้องขาทำแต่งานหนัก ๆ อยากให้น้องขาไปปลดปล่อยบ้าง”ฟาโรห์เดินเข้ามาในกลุ่มของสาว ๆ ที่กำลังพากันคุยถึงงานวันเกิดของทีฟาในค่ำคืนนี้ และเขาแอบคาดหวังด้วยว่าเธอจะไปงานวันเกิดน้องสาวสุดที่รัก “สวัสดีค่ะพี่ฟาโรห์ มารับยัยฟาเหรอคะ” ผักขายกมือไหว้พลางยิ้มถามคนตัวสูง ฟาโรห์ หนึ่งในผู้ชายที่แอบชอบผักขาคือพี่ชายแท้ ๆ ของทีฟา มีหน้าตาที่หล่อทรงพลังดุดันจนสาว ๆ อยากถวายตัวเป็นเมีย ที่สำคัญบ้านรวย แต่เหตุที่ทีฟามาเรียนมหาวิทยาลัยรัฐบาลก็เพราะตามเพื่อน ทีฟาเป็นคนเข้ากับคนได้ยาก เพื่อนน้อย นิสัยเย็นชา เธอจึงเลือกที่จะตามเพื่อนสนิทที่คบกันมานาน แทนที่จะหาเพื่อนใหม่ “ยัยขา ถ้าไม่ไปโกรธนะ! ปีที่แล้วแกก็ไม่ไป ปีก่อนหน้านั้นก็ไม่ไป ปีนี้ฉันไม่ยอม” “อ่า โอเคค่ะ ไปก็ไป” เธอยอมตกลงในที่สุด ทีฟาก็เพื่อนรักเธอคนหนึ่งนี่นา “ขาจ๋าาาา” พลอยวิ่งหน้าตาเขินอายมาแต่ไกล “คนเถื่อนของเธอมารับแน่ะ รอหน้ายิมนี่เอง” เธอรู้ทันทีว่าเป็นใคร ผักขาจึงรีบแหวกวงสนทนาของเพื่อน ๆ ออกมาหาเขาที่หน้าโรงยิม “หิวไหม จะแดกอะไรดี” เจ้าป่าโยนหมวกกันน็อกใบใหญ่มาให้เธอก่อนก้มมองดูนาฬิกา เวลานี้ก็บ่ายสามตรงเป๊ะ “เจ้าป่า” “มีอะไร?” “เย็นนี้ฉันจะไปกินเลี้ยงงานวันเกิดทีฟานะ” ผักขาเอ่ยบอกคนตัวหนาซึ่งนั่งคร่อมอยู่บนรถบิ๊กไบค์สีดำคันโต “ไม่ต้องไป” เจ้าป่าลงมาจากรถ เขาถอดเสื้อแจ็กเก็ตตัวเองเอาไปให้ผักขาใส่ อีกไม่นานฝนคงตกก่อนถึงบ้านแน่ ๆ เดี๋ยวถ้าเกิดเธอเปียก มีหวังคนอื่นเห็นเสื้อในเห็นนมหมดพอดี “แต่... ฉันตกลง” ผักขาเงียบเมื่อเห็นว่าอีกคนมองตาขวางขึ้นอย่างน่ากลัว “น้องเขาตกลงแล้ว อีกอย่างนายเป็นอะไรกับเธอ จะมาห้ามทำไม” ฟาโรห์เดินล้วงกระเป๋ามาหยุดนิ่งลงข้าง ๆ ผักขา “มึงเสือกอะไร?” “เจ้าป่า” ผักขารีบเข้ามาดึงแขนหนาเขาให้ถอยห่างจากฟาโรห์ด้วยความกลัว เพราะเขามันจอมอันธพาลหาเรื่องไปทั่ว ขนาดวันก่อนเธอโดนอาจารย์ลวนลามจับมือถือแขน อาจารย์คนนั้นถึงกับนอนโรงพยาบาลก่อนจะมาขอย้ายไปสอนที่อื่น และนี่เป็นฟาโรห์ เขาคือพี่ชายของทีฟา เธอไม่อยากให้มีเรื่องกัน “ยังไงต้องไปให้ได้นะคะน้องขา” ฟาโรห์ฉีกยิ้มก่อนถอยกลับเข้าไปในโรงยิม “อยากไปมาก?” “...” ผักขาก้มหน้าเมื่อถูกสายตาเขาจ้องคาดโทษ จู่ ๆ เธอก็รู้สึกผิดทั้งที่ไม่ผิด “จะไปงานวันเกิดคนอื่น โดยไม่สนใจเลยว่านี่ก็เป็นวันเกิดกู” “เจ้าป่า คะ คือ... ฉัน” ผักขาเงยหน้าขึ้น เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ในขณะเดียวกันเจ้าป่ากลับเบือนหน้าหนีไปทางอื่น นัยน์ตาสีดำสนิทฉายแววไม่สบอารมณ์ วันนี้ก็เป็นวันเกิดเขานี่นา... เธอลืมวันเกิดเขาได้ยังไง ทั้งที่ทุก ๆ ปีไม่เคยลืม หรืออาจเป็นเพราะช่วงนี้ทำงานหนัก วันเวลาก็ไม่ค่อยสนใจสักเท่าไหร่ “เจ้าป่า ...คือว่าฉัน” แววตากลมช้อนมองคนตัวสูงอย่างรู้สึกผิด ตั้งใจจะเอ่ยคำขอโทษออกมาเพราะเรื่องนี้เธอผิดจริง ๆ “กูเข้าใจว่ามึงลืม กูเห็นแววตาของมึงไม่มีแม้แต่เงาหัวกูอยู่ในนั้นเลย” เรียวลิ้นหนาเลียริมฝีปากตัวเองเล่นพลางมองเธอด้วยความหงุดหงิดใจ “...” “เอาเงินนี่ไป ไว้จ่ายค่าแท็กซี่เวลาไปกลับ กูอาจไม่ได้ไปรับ เพราะกูคงไปจุดเทียนเป่าเค้กอยู่คนเดียว” เจ้าป่ายัดกระเป๋าเงินของเขาใส่เสื้อแจ็กเก็ตตัวโตบนร่างเธอ ให้แม่งทั้งกระเป๋านี่แหละ อยากไปมากก็ไป! “เดี๋ยวสิเจ้าป่า นายจะไปไหน” “!!!” พอยัดกระเป๋าตังค์ให้เธอเรียบร้อย เขาก็ขึ้นควบรถบิดออกมาจากมหาวิทยาลัยทันที ความน้อยอกน้อยใจมันปะทุเดือดจนแทบระเบิด ผักขาลืมงานวันเกิดเขา แต่จะไปงานวันเกิดเพื่อน ยัยบ้า!!! โครม!!! เจ้าป่าถีบประตูเข้ามาในห้องของนำศึกอย่างหัวเสีย สายตาเขามองไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนคุยโทรศัพท์อยู่กลางห้อง ที่สำคัญเธอสวมเพียงผ้าขนหนูเผยผิวขาวอมชมพู ตามเนื้อตามตัวมีร่องรอยการเม้มดูดทั่วทั้งกาย “อ้าว~ เฮียป่าหัวร้อนมาเชียวนะ” นำศึกเดินเปลือยออกมาจากห้องน้ำ เธอจึงเอ่ยตัดสายพลางลดโทรศัพท์ลง ทำหน้าตาเบื่อหน่ายใส่เจ้าของห้อง “ผู้หญิงแม่งโง่กันหมดทุกคนไหมวะ” เจ้าป่าเดินมาทิ้งตัวนั่งบนโซฟาแล้วเพ่งมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่กะพริบตา นึกอยากจะเข้าไปหักคอทิ้งนัก เห็นแล้วหมั่นไส้ “โง่ไม่โง่ไม่รู้ แต่ที่ผมรู้ ๆ อะ เวลาถูกเย็ดก็ครางเหมือนกันหมด” นำศึกยิ้มกริ่มขณะเข้าสวมกอดผู้หญิงคนเดียวในห้อง มือหนายังดึงโทรศัพท์ในมือเธอขว้างทิ้ง “คุยกับใครนักหนา คิดจะขายตัวให้คนอื่นเหรอ?” ขายตัว? อย่าบอกนะว่ามันไปซื้อเด็กขายตัวมา “เปล่า” “พรึ่บ! อ๊ะ” ผ้าขนหนูตัวน้อยที่ห่อหุ้มเรือนร่างงามถูกกระชากออกด้วยมือหนา นำศึกอุ้มเธอไปยังโซฟา ก่อนวางลงนอนแนบแล้วกอดรัดนัวเนียด้วยวงแขนแกร่ง “ทำไมมึงไม่ใส่ถุงยาง?” เขาถาม อย่างน้อยถึงจะชอบมั่ว มันก็ควรป้องกันตัวเอง “มันสด ผมเลยไม่ห่วง” น้ำเสียงทุ้มตอบกลับมา ชายหนุ่มฝังใบหน้าลงกลางทรวงอกขนาดใหญ่ ริมฝีปากเม้มดูดยอดอกสีหวานอย่างมูมมาม “ท้องมาจะทำไง?” รู้ว่าไม่ห่วงจากโรค แล้วเกิดเด็กโผล่มาล่ะ? “กินยาครับเฮีย... อืม เหนืออ้าขาหน่อย ดี” นำศึกสั่ง แล้วดันแท่งเนื้อเข้าร่องเธอทันที ปึก ๆ !! ปึก ๆ !! เสียงเนื้อกระทบกันเสียงดัง เป็นผลจากการที่นำศึกกระแทกเอ็นใหญ่เร่งเร้าเข้าอย่างดุดัน “อ๊ะ ๆ ...อื้ออ นำศึก! เจ็บ” เธอครางเสียงสั่น “เฮียสนใจร่วมวงปะ” นำศึกหันหน้ามาเอ่ยอย่างเชื้อเชิญ “ไม่! กูจะเก็บค*ยไว้เอาผักขา” ไอ้น้องบ้านี่ก็มาเรียกยั่วยวนอารมณ์จริง ๆ แต่ไม่มีวันที่คนอย่างเจ้าป่าจะสติแตก ยอมเสียตัวให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น เขาจะเก็บเจ้างูยักษ์ไว้สอดเข้าร่องผักขาเท่านั้น อีกทั้งเขาไม่ได้มีรสนิยมจะกินผู้หญิงคนเดียวกันกับมันหรือสวิงกิ้งอะไรแบบนี้ “งั้นก็เก็บซิงของเฮียไว้ให้เมียไปเถอะ” นำศึกหันมายิ้มกรุ้มกริ่มแล้วซุกไซ้ซอกคอน้อยเหมือนเดิม ร่อนเอวสอบเร็วถี่หนักหน่วง เจ้าป่าได้แต่มองตาไม่กะพริบ เขาเริ่มรูดซิปกางเกงตัวเองควักท่อนเอ็นออกมาดู มันแข็งหนึบ ปวดร้าวตุบ ๆ ตามเสียงครางหวานน่าฟัง “แสงเหนือ อย่าตอดกูเยอะสิ เดี๋ยวแตกไว” “ก็มันเจ็บ ...จุก อ่า” “ซี๊ดดดด ผักขาาาา!” กลายเป็นว่าเจ้าป่านั่งลูบแก่นกายตัวเองพลางมองไปยังช่วงล่างของเอวหนา ท่อนเอ็นยักษ์กำลังดุนดันมุดเข้าออกร่องน้อยสีหวาน “อ๊ะ ...อ๊าส์” เขาช่วยตัวเองจนเสร็จสรรพ แล้วจึงหนีกลับเข้ามานอนในห้องตัวเองอย่างพยายามสงบสติอารมณ์ให้หยุดคิดลามก เจ้าป่านอนเล่น จนกระทั่งมันกินกันเสร็จถึงมาตามเขาออกมานั่งตั้งวงดื่มเหล้า อีกทั้งยกทัพกับพริกหวานก็พากันแวะมาฉลองงานวันเกิดให้ “ถามหน่อยนะเฮียป่า เฮียจะเก็บเธอไว้ทำไมจนป่านนี้ ชอบขนาดนั้นไม่จับทำเมียไปเลยล่ะ” “ก็เพราะเธอโง่ไง” ผักขามีหลาย ๆ อย่างที่ทำให้เขาหัวเสียมากถึงมากที่สุด ไม่ว่าจะนิสัยเป็นคนดี หัวอ่อน ซื่อบื้อ มองโลกในแง่บวกเกินไป สำหรับเธอ เขาอยากอยู่เพื่อที่จะปกป้องจนลืมเรื่องต่ำ ๆ เรื่องใต้สะดือพรรค์นั้นไปเลย ตราบใดที่ยังโง่อยู่แบบนี้ เขาก็ยังไม่อยากจะทำให้เธอเสียใจ เขาจึงตั้งตารอ รอมาโดยตลอด รอให้เธอฉลาดและรับรู้ถึงความรู้สึกของเขาจากหัวใจเธอเอง แต่แม่งไอ้สัส! เขารอนานเกินไปละ อีก 4 ปีเขาแม่งก็อายุสามสิบแล้ว ยังไม่ได้เอาเธอเลย “ให้กูรอแล้วได้อะไรวะ” ริมฝีปากหนาบ่นพึมพำขณะกรอกเหล้าเข้าปากรวดเดียว “ฟู่” เขาถอนลมหายใจพรืดใหญ่ก่อนจะรีบคว้ากุญแจรถคันโปรดออกไป