SANDRYNNE’S POV
Hindi ko na inagaw pa ang kamay ko dahil parang nawalan ako ng lakas noong marinig ko siyang mahinang umiiyak. Actually, pagsinghot lang niya ang naririnig ko pero alam kong dahil ‘yon sa pag-iyak niya.
Hinayaan ko lang na hawak niya ang kanang kamay ko, at siguro halos limang minuto ang lumipas nang unti-unti ‘yon lumuwag hanggang sa kusa na siyang makabitaw.
Nakatulog ba s’ya?
Dahan-dahan akong humakbang papunta sa kabilang side kung saan niya ako binigyan ng space, para kahit papaano ay masilip ko ang mukha niya. And to my surprise, talaga ngang umiiyak siya dahil may luha pang muling bumagsak sa mga mata niya habang siya ay nakapikit.
Hindi ako nakakibo. Kanina gusto ko siyang paalisin, pero ngayon ay parang gusto ko na siyang manatili rito para yakapin at kausap
