Langit ng Kasalanan (SSPG)

KABANATA 5

MARCUS JAVIER P.O.V

Pagkatapos ng mahabang araw sa opisina at isang nakakadrain na training session sa gym, akala ko makakapagpahinga na rin ako sa wakas. Pero hindi. Tumawag si Mama, at tulad ng dati, may bago siyang plano para sa akin.

"Marcus, anak, huwag mong kalimutang pumunta sa dinner tonight. May ipakikilala ako sa'yo. Blind date. Magdala ka ng bulaklak para sa babae," madiin niyang sabi sa telepono.

Huminga ako nang malalim, napapailing habang hawak ang manibela ng kotse ko. "Ma, ilang beses ko nang sinabi sa'yo, wala akong interest sa mga ganitong bagay. Hindi ko na kailangan ng blind date."

"Anak, hindi ka na bumabata. Puro trabaho at boxing na lang ang inaatupag mo. Kailan mo naman aayusin ang personal na buhay mo?" sagot ni Mama, may halong pag-aalala at paninita.

Alam kong hindi ko siya mapipigilan, kaya sumuko na lang ako. "Sige, Ma. Pupunta ako. Pero huwag kang mag-expect na magbabago ang isip ko."

"Good. Huwag mong kalimutan ang bulaklak, Marcus. Napaka-ungentleman naman kung darating ka nang walang dala."

Napailing ako habang pinatay ang tawag. Ako, bumili ng bulaklak? Pfft. Wala akong hilig sa ganitong bagay, pero dahil gusto kong tapusin agad ang usapang ito, sinunod ko na lang si Mama.

Habang nagmamaneho, napansin ko ang isang bukas na flower shop kahit medyo late na. Huminto ako sa tapat at bumaba. Pumasok ako sa shop, akala ko magiging mabilis lang ang lahat—pipili ng bulaklak, babayaran, tapos alis. Pero hindi ko inaasahan ang sumunod na nangyari.

Pagbukas ko ng pinto, ramdam ko agad ang tensyon sa loob. May lalaki sa gitna ng shop, may hawak na kutsilyo, at sa harap niya ay dalawang babae—isang matandang babae at isang mas bata, yakap ang isa’t isa. Parehong takot na takot, lalo na ‘yung nakababatang babae. Nang makita ko ang mukha niya, para bang tumigil ang mundo ko.

Siya.

Siya ‘yung babae sa convenience store kagabi. ‘Yung babaeng nakatingin sa Ducati ko.

Ang unang reaksyon ko ay galit. Galit na may halong takot para sa kanya. Paano nangyari ito? At bakit siya pa? Napansin ko ang mga mata niya—punong-puno ng takot habang yakap niya ang nanay niya. Lalong uminit ang dugo ko.

"Bilisan niyo na! Ibigay niyo na ang pera kung ayaw niyong masaktan!" sigaw ng holdaper, mas lalong itinaas ang pananakot habang hawak ang kutsilyo.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Sumugod ako papunta sa lalaki. "Hoy!" sigaw ko nang malakas, dahilan para mapatingin siya sa akin. Ang bigat ng tingin ko sa kanya, halatang hindi ako natatakot. Sa totoo lang, sanay na ako sa ganitong eksena. Kung kaya kong manalo sa ring laban sa mga bigating kalaban, itong holdaper na ito? Isa lang siyang walang kwentang hamon.

"Ano ka, ha? Gusto mong masaktan?" sigaw ng holdaper habang itinutok ang kutsilyo sa direksyon ko. Pero hindi ako nagdalawang-isip. Sa isang mabilis na galaw, na-disarmahan ko siya. Napalipad ang kutsilyo niya sa gilid, at bago pa siya makabawi, sinuntok ko siya nang malakas sa sikmura. Napayuko siya sa sakit, pero hindi pa ako tapos. Hinawakan ko siya sa kwelyo at binalibag sa sahig.

"Walang hiya ka. Ang tapang mo sa dalawang babae?" galit na tanong ko habang hinahawakan siya para hindi makatakas. Nakita kong nanginginig siya, pero hindi ko siya binitiwan hanggang dumating ang seguridad na tinawagan ng may-ari ng katabing shop. Iniabot ko ang lalaki sa kanila, at sinigurado kong hindi na siya makakawala.

Pagkatapos ng lahat, binalingan ko ang dalawang babae. Ang nanay ay halatang nanginginig pa rin, pero pilit niyang inaalo ang anak niya. Ang babae naman... parang hindi pa rin makapaniwala sa nangyari.

"Okay lang ba kayo?" tanong ko habang tinitingnan silang dalawa.

Tumango ‘yung nanay, pero ‘yung babae, nakatitig lang sa akin. Hindi ko alam kung sa galit, takot, o gulat. "Ikaw... ikaw na naman?" tanong niya, halos pabulong.

Napataas ang kilay ko. "Bakit? May problema ba kung nandito ako?"

Umiling siya, pero halatang nahihiya. "Hindi... Salamat pala. Kung hindi dahil sa’yo..."

"Okay lang. Swerte lang siguro kayo na dumaan ako," sabi ko, pilit na hinuhubad ang bigat ng sitwasyon. Pero ang totoo, sa loob-loob ko, natutuwa ako na kahit papaano, ako ang nakatulong sa kanila.

Habang nag-uusap kami, napansin kong hawak pa rin niya ang nanay niya, parang takot na takot pa rin. "Siguro dapat i-lock niyo na itong shop niyo. Delikado na sa ganitong oras."

Tumango ang nanay niya, halatang sumasang-ayon. "Oo, tama ka. Maraming salamat talaga. Kung hindi dahil sa'yo..."

Ngumiti lang ako ng tipid at tumingin ulit sa babae. Nakita kong pinipilit niyang kalmahin ang sarili, pero halata pa rin ang kaba sa katawan niya. "Ikaw?" tanong ko sa kanya. "Sigurado ka bang ayos ka lang?"

Tumango siya, pero halata sa mga mata niya na hindi pa siya ganap na kalmado. "Oo... ayos lang ako. Salamat ulit."

Tumayo ako at tumingin sa paligid. Napansin ko ang bulaklak na dapat ay bibilhin ko para sa blind date ko. Pero sa totoo lang, nawala na sa isip ko ‘yun. Nag-iwan na lang ako ng pera sa counter at kinuha ang isang bouquet na pinakamalapit sa akin. Bago ako umalis, nilingon ko pa sila.

"Siguraduhin niyong safe kayo bago niyo i-lock ang pinto. Kung may mangyari ulit, tawagan niyo agad ang pulis."

Tumango ulit ang dalawa. Hindi ko alam kung bakit, pero habang papalayo ako, parang ayaw ko pang umalis. Lalo na nang makita ko ulit ang mukha ng babaeng ‘yon. Siya ang unang babae na nagbigay ng interes sa motor ko at hindi sa akin, pero ngayon, parang gusto ko na rin siyang kilalanin nang lubusan.

********

Pagdating ko sa restaurant kung saan naka-schedule ang blind date ko, ramdam ko agad ang bigat ng sitwasyon. Isang table lang ang may tao na mukhang naghihintay—isang babae na maayos ang ayos, halatang pinaghandaan ang gabi. Tumigil muna ako sa pinto, huminga nang malalim, bago nagpatuloy.

Nilapitan ko ang table at umupo nang walang imik. Tiningnan ko siya saglit at bahagyang tumango bilang pagbati. Pero pagkatapos no’n, diretso ang tingin ko sa menu. Hindi ko siya kinausap, wala rin akong intensyong magsimula ng kahit anong small talk.

“Hi, Marcus, right?” bungad niya, halatang excited.

Tumango lang ako at tumingin sa relo ko.

“I’m Michelle. Your mom told me about you. She said you’re a CEO and also a boxer? Wow, that’s impressive,” dagdag niya, na may kasamang awkward na tawa.

“Hmm,” sagot ko lang, hindi man lang siya nilingon. Ang totoo, hindi ko man lang maalala ang pangalan niya kanina. Basta ang alam ko, may isang babae sa flower shop na hindi matanggal sa isip ko.

“Ano... uh... do you like Italian food? This place serves great pasta,” pilit niyang pagpapanatili ng usapan, pero ramdam ko ang awkwardness sa boses niya.

“Sige, order ka,” maikli kong sagot, habang pinapakita kong wala talaga akong balak makipag-usap nang maayos.

Napansin ko ang pagbuntong-hininga niya. “Wow, okay. Straightforward ka pala,” sabi niya, may halong irritation.

“Hmm,” muli kong sagot. Sa isip ko, naglalaro ang eksena kanina sa flower shop—ang takot sa mga mata niya, ang paraan ng pagyakap niya sa nanay niya. Pero higit sa lahat, ang tapang na nakita ko sa kanya, kahit na nanginginig siya. Hindi ko alam kung bakit, pero parang gusto kong bumalik doon at siguraduhing maayos siya.

“Alam mo, Marcus,” sabi ng babae sa harapan ko, halatang iritado na. “I know you didn’t ask for this blind date, pero pwede mo namang maging civil kahit papaano. Ang bastos ng ugali mo.”

Napataas ang kilay ko at sa wakas ay tumingin sa kanya. “Civil na nga ‘to,” sagot ko nang malamig.

“Civil? Hindi mo nga ako kinakausap nang maayos!” sigaw niya, dahilan para mapatingin ang ilang tao sa paligid.

Hindi ko siya sinagot. Sa halip, kumuha ako ng tubig at uminom nang tahimik. Ramdam ko ang pag-iinit ng ulo niya, pero wala akong pakialam.

“Alam mo ba kung gaano ka frustrating?” patuloy niya. “Ang yabang mo! Akala mo siguro dahil gwapo ka at successful, pwede ka nang mag-asta ng ganito!”

Hindi ko maiwasang mapangiti nang bahagya sa sinabi niya, pero hindi dahil natamaan ako. Wala talaga akong interes dito. “Tapos ka na?” tanong ko, kalmado pa rin ang boses.

“Gusto mo ba talaga ng asawa o hindi? Kasi kung hindi, ano’ng ginagawa mo dito?”

“Wala akong choice,” diretsong sagot ko. “Mama ko ang may gusto nito.”

Halos umusok ang ilong niya sa galit. “Unbelievable! You’re wasting my time!” Tumayo siya, halatang hindi na kayang kontrolin ang emosyon niya. “Ikaw ang pinakabastos na lalaking nakilala ko!”

Hindi ko siya pinigilan. Hinayaan ko siyang magsalita at magwala kung gusto niya. Nang sa wakas ay umalis na siya, bumuntong-hininga ako at umiling. Hindi ko maintindihan kung bakit pilit pa akong inirerekomenda ni Mama sa mga babae kung sa huli naman, wala rin akong balak na seryosohin ang mga ito.

Pagkatapos niyang umalis, naiwan akong mag-isa sa table. Kinuha ko ang phone ko at tiningnan ang oras. Wala pang isang oras ang meeting na ito, pero para bang napakatagal na. Bumalik na naman sa isip ko ang babae sa flower shop. Ano kaya ang pangalan niya? Kamusta kaya siya ngayon?

Tumayo ako at kinuha ang coat ko. Hindi ko na tinapos ang dinner. Kung sasabihin ni Mama na bastos ako sa blind date ko, tatanggapin ko na lang. Pero hindi ko maitatanggi na mas importante sa akin ngayon ang alamin kung okay na ba ‘yung babaeng ‘yon. Siya ang gusto kong makita ulit.