Langit ng Kasalanan (SSPG)

KABANATA 7

CAMILA P.O.V

Umagang-umaga, masaya akong gumising at tulungan si Mama sa flower shop. May kakaibang saya akong nararamdaman tuwing tumutulong ako dito, lalo na kapag inaayos ko ang mga bulaklak sa harap ng shop. Puno ng kulay ang paligid, at ang amoy ng mga bulaklak na bago lang ay nakaka-relax. Para bang ang mga simpleng bagay na ito ang nagdadala sa akin ng kaligayahan. Hindi ko alam kung bakit, pero ang pag-aalaga sa mga bulaklak ay parang may kakaibang koneksyon sa puso ko.

“Camila, magtulungan tayo, ha?” sabi ni Mama habang inaayos niya ang ilang vase sa loob ng shop. Nakangiti siya sa akin, at ramdam ko ang kanyang pagpapasalamat sa lahat ng mga tulong ko.

“Opo, Mama!” sagot ko naman, na puno ng saya. Kahit na minsan ay nakakapagod, hindi ko kayang pabayaan si Mama sa shop na ito. Lalo na’t pagkatapos ng insidente kahapon, hindi ko maipaliwanag kung bakit pakiramdam ko na may mas malalim na koneksyon ako sa lugar na ito. Siguro, dahil dito ko naaalala ang mga simpleng bagay na nagbibigay sa akin ng saya—tulad ng amoy ng bulaklak, ang tunog ng mga dahon na binabaybay ng hangin, at ang kabighanian ng bawat klase ng bulaklak na pumapansin sa aking mata.

Nagpatuloy kami ni Mama sa paglilinis at pag-aayos ng mga bulaklak sa harap ng shop. Binabaybay ko ang mga vase ng mga rosas at mga lili, isang-isa ko silang tinatanggal mula sa mga plastik at iniiwasan ang matutulis na tinik ng ilang mga rosas. Gusto ko silang magmukhang fresh at mas buhay, kaya madalas akong magbinyag ng mga bulaklak—mga patak ng tubig na nagdadala ng buhay sa mga ito.

Habang abala ako sa ginagawa ko, napansin ko ang tila kakaibang katahimikan ng umaga. Wala pang ibang tao ang dumadaan sa kalsada, kaya’t mas malaya akong magtrabaho. Pakiramdam ko, sa simpleng pag-aalaga ko sa mga bulaklak, parang natututo akong mag-relax at maglaan ng oras para sa mga bagay na hindi ko palaging binibigyan ng pansin.

“Camila, teka lang,” sabi ni Mama, “may bagong order yata tayo ng mga peonies.”

“Talaga po, Mama? Kailan dumating?” tanong ko, sabay lingon sa kanya habang nakangiti.

“Kanina lang. Kailangan mong ilagay sa pinaka-discreet na lugar, baka magtagal sa shelf,” sabi niya.

Napatingin ako sa mga peonies—ang mga ito ang isa sa mga paborito kong bulaklak. Sila ay may kulay na parang pastel na tila kay liwanag. Hinawakan ko ang mga ito at inisip kung paano ko sila ipapakita sa mga customers para magmukhang buhay na buhay.

Habang patuloy akong nag-aayos, may naalala akong isang bagay na hindi ko pa kayang kalimutan. Ang nangyari kahapon sa shop. Hindi ko alam kung anong klaseng sitwasyon iyon, pero ang takot na naramdaman ko ay hindi ko pa rin matanggal sa utak ko. Inisip ko pa kung anong nangyari sa holdaper—kung nakatakas ba siya o nahuli na ng mga pulis. Saan siya nagpunta? Paano kung balikan pa kami? Pero habang binabaybay ko ang amoy ng mga bulaklak at pinagmamasdan ang mga ito, pakiramdam ko ay hindi na babalik ang lalaking iyon. Ang takot na nararamdaman ko kahapon ay parang unti-unting nawawala, at naaalala ko na lang ang kabiguan at takot ni Mama sa mga mata niya noong nakayakap kami sa isa’t isa.

Pinilit ko na lang ituloy ang ginagawa ko at huwag nang mag-isip ng mga bagay na makakagulo lang sa araw na ito. Nagpatuloy ako sa paghuhugas ng ilang vase at pagsasaayos ng mga halaman. Napansin kong ang mga bulaklak ng lilacs na ibinili ni Mama mula kahapon ay medyo namumula na, kaya’t agad ko itong inilagay sa isang bagong vase at tinulungan si Mama na ilagay ito sa tabi ng counter.

Bago ko matapos ang ginagawa ko, may narinig akong tunog ng kampana sa pintuan ng flower shop. Napatingin ako at nakita ko ang isang matandang babae na pumasok. Tinutok ko ang pansin ko sa kanya at binati, “Magandang umaga po, Ma’am. Anong maitutulong namin sa inyo?”

Mabilis na ngumiti ang matandang babae at nagtanong, “Meron ba kayong mga orchid dito?”

“Oo po, Ma’am. May mga bagong orchid kami dito sa gilid ng shop. Gusto po ninyo tingnan?” Sagot ko, sabay tinuro ang kanto ng shop kung saan nakalagay ang mga orchid. Habang naglalakad siya papunta sa kanto, hindi ko maiwasang maramdaman na parang bumalik na naman ang init ng araw. Para bang ang araw ay nagsisilbing paalala na bawat oras na lumilipas ay may mga bagay na patuloy na nagbabago sa buhay ko, tulad ng mga bulaklak na ipinagmamalaki ko sa shop na ito.

Tulad ng inaasahan, maraming dumaan na customers at bumili ng mga bulaklak. May mga tao na mahilig sa rosas, may mga tao naman na naghahanap ng orchid o lily. Lahat sila ay may kanya-kanyang dahilan kung bakit sila bibili. May mga nagpapa-order ng bulaklak para sa mga kasal, may mga bumibili ng bulaklak para sa mga kaarawan, at may mga pumupunta lang para mag-relax at amuyin ang masarap na amoy ng mga bulaklak.

Bilang isang tao na mahilig mag-alaga ng mga halaman, hindi ko rin maiwasan ang pagmumuni-muni. Nakikita ko sa mga mata ng mga customers na may kanya-kanyang kwento ang bawat bulaklak na kanilang binibili. Hindi lang ito basta-basta mga halaman—may buhay, may mensahe, at may kwento na may kaugnayan sa kanila.

Habang ako ay abala pa sa pag-aayos ng mga bulaklak, naisip ko, Paano kung balang araw, ako na ang magkakaroon ng kwento na may kaugnayan sa isang bulaklak? Naisip ko na sana balang araw, magkasama kami ni Mama na mag-aalaga ng mga bulaklak, at sana hindi ko na kailangan pang mangamba sa anumang mangyayari sa shop na ito.

Tinitingnan ko ang mga customers habang abala sa pagpili ng mga bulaklak. Para bang ang bawat isa sa kanila ay may kwento na hindi ko pa naririnig. Ang mga bulaklak na ipinagmamalaki ko, ang mga simpleng bagay na nakapagbibigay sa akin ng saya, ay patuloy na nagbibigay sa akin ng ideya kung paano ko dapat tanggapin ang buhay. Lahat ay may dahilan, may kwento, at may pagkakataon na magbago.

**********

MARCUS JAVIER P.O.V

Mula sa isang distansya, nakatayo ako sa tabi ng Ducati ko, ang isang kamay ay nakapahinga sa hawakan ng motor at ang isa’y nakasunod sa bulsa ko. Habang binabaybay ko ang paligid, napansin ko agad siya. Ang babae sa flower shop, ang babaeng nagpatigil sa mundo ko. Ang mga mata ko ay hindi maiwasang magtutok sa kanya habang siya ay abala sa pag-aalaga at pag-aayos ng mga bulaklak. Mula sa kinaroroonan ko, nakikita ko siya na parang bahagi na ng hangin at kalikasan—buhay na buhay, ngunit puno ng misteryo.

Hindi ko alam kung anong pangalan niya, pero hindi ko na kailangan pang malaman iyon, hindi pa ngayon. Ang mahalaga, siya’y may kakaibang alindog na mahirap itago. Hindi ko alam kung bakit ako nahihirapan tigilan siya ng tingin, pero bawat galaw niya, bawat simpleng ngiti, ay parang may magnetismong bumabalot sa kanyang katawan. Parang ang mga bulaklak na hawak niya ay hindi lang basta-basta—ang bawat isa ay may kuwento, isang mensahe na gustong ipadama, na sana matutunan ko.

Habang tinitingnan ko siya mula sa malayo, nakikita ko ang kung paano niya naaamoy ang mga bulaklak. Ang isang kamay ay dahan-dahang ipinapasok sa mga petals ng isang rosas, parang nakikinig siya sa bawat tinig ng bawat bulaklak na nasa paligid niya. Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko—parang ang saya at ang kaligayahan ng araw na iyon ay nakasentro sa kanya. May isang bagay sa kanyang mga mata, sa kanyang pagkilos, na para bang ang bawat bagay na ginagawa niya ay may layunin, na bawat paghinga niya ay may kahulugan.

Bumuntong-hininga ako at nagmukhang tanga sa aking sarili, ngunit hindi ko kayang alisin ang mga mata ko sa kanya. Iba siya—ibang klaseng babae. Hindi siya gaya ng mga babaeng nakasanayan kong makasalamuha. May mga pagkakataong nakikita ko ang mga babae na ang mga mata’y nakatutok lang sa pera o kung paano sila makikinabang mula sa isang tao, ngunit siya—siya’y iba. Wala akong nakikitang kahit anong uri ng interes sa kanya na makikinabang siya. Sa halip, nakikita ko lang ang isang babaeng masaya sa ginagawa niya, masaya sa mga bulaklak na may buhay at kulay sa kanyang mga palad.

Nakita ko siya na ngumiti, at sa ngiting iyon, parang ang buong paligid ay napuno ng liwanag. Hindi ko na kayang pigilan ang sarili ko—ang bawat ngiti ng babaeng iyon ay isang uri ng panginginig sa puso ko. Nang ngumingiti siya, para bang ang mga bulaklak na hawak niya ay nabubuhay, na ang mundo sa paligid niya ay may kulay na hindi ko pa nakita. Parang wala nang mas maganda pa sa moment na iyon, at ang mga simpleng bagay, tulad ng pag-smile niya sa mga bulaklak na hinahawakan, ay nagiging espesyal.

Sinubukan kong pigilan ang sarili ko at mag-focus sa Ducati ko. Lumingon-lingon ako, pero wala. Hindi ko kayang alisin ang tingin ko sa kanya. Puwede ko namang balikan ang motor ko at umalis na lang, pero may isang bahagi ng utak ko na nagsasabing hindi pa ito ang tamang oras. Hindi ko na kayang patagilid na lang, naghihintay na sana ay maging masaya sa mga simpleng bagay.

Ang huling bahagi ng utak ko ay patuloy na nagpapalit-palit ng mga senaryo. Ang hindi ko alam, ay siya—siya mismo—ang dahilan kung bakit ako nahulog sa isang hindi ko pa alam na pagnanasa. Bawat ngiti niya, bawat paghinga, ay parang nagiging dahilan upang magbago ang takbo ng aking mga isipin at ang mga plano ko sa buhay.

Habang tinatanaw ko siya, naisip ko kung anong klaseng buhay mayroon siya. Isang simpleng babae ba siya? O isa siyang may ambisyon na nagpapakita ng pagiging simple sa harap ng ibang tao? Ang hindi ko alam ay may mga tanong na naglalaro sa isip ko, at hindi ko pa kayang sagutin ang mga iyon.

Ang mga mata ko ay bumalik sa kanya. Sa tingin ko, hindi ko na kayang hindi siya pansinin pa. Bawat kilig na nararamdaman ko, parang isang naitatagong lihim na hindi ko kayang itago. Sa simpleng mga galaw niya, sa pagtanggal ng mga talahiban sa paligid ng mga bulaklak, para bang tinutulungan niya silang lumago at magbunga. Kaya’t habang ako ay nakatayo lang doon, ang katawan ko ay hindi mapakali. Pakiramdam ko, ang mundo ko ay patuloy na umiikot sa kanya—sa babae na hindi ko pa kilala, ngunit sa bawat hakbang niya, mas lalo akong natutukso na lumapit at makilala siya.

Parang isang pelikula ang mga pangyayari. Bawat sandali, ang galak na nararamdaman ko sa kanya ay nagiging isang madalas na alaala. Hindi ko siya kilala, at hindi ko pa alam kung paano ko siya makikilala. Pero ang isang bagay na sigurado ako—siya ay may espesyal na puwang sa aking buhay. At sa mga susunod na araw, sigurado akong maghahanap ako ng pagkakataon na makilala siya at ipakita ang interes na nararamdaman ko.

Sa ngayon, naiwan ako sa isang katahimikan ng aking mga iniisip, pero sigurado akong ang mga bulaklak, na hawak niya at kanyang inaalagaan, ay magiging simbolo ng mga tanong at pagkakakilanlan ko.

Nagpatuloy ako sa pagtitig sa kanya. Siguro, darating ang araw na magiging maliwanag din ang lahat ng sagot.